Το ψάρεμα, η απόλυτη ελευθερία

Το ψάρεμα, η απόλυτη ελευθερία

2' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δ​​​​εν γνωρίζεις τον Σώτο; Είναι διάσημος. Είναι σούπερ σταρ, ο Τζάστιν Μπίμπερ στον χώρο του ερασιτεχνικού ψαρέματος. Τα βιντεάκια του στο YouTube φτάνουν το μισό εκατομμύριο views».

Ενιωσα αμήχανα με την έκπληξη του φίλου μου όταν δήλωσα άγνοια για το φαινόμενο Sotos και το κανάλι του Sotovasi με μότο «Η αγάπη για τη θάλασσα και το ψάρεμα στην οθόνη σας». «Δεν ήξερα ότι ψαρεύεις», του είπα. «Μα δεν ψαρεύω. Και ούτε έχω σκοπό να ασχοληθώ. Αλλά μου προσφέρουν μεγάλη απόλαυση αυτά τα βίντεο…» ήταν η απάντηση που πήρα.

Μια μέρα των διακοπών μου θυμήθηκα τη συζήτησή μας και, καθώς είχα μπει σε διάθεση να καταναλώσω οτιδήποτε μπορούσε να με στείλει όσο πιο μακριά γινόταν από την καθημερινότητα, γκούγκλαρα Sotovasi.

Παρακολούθησα ψαρέματα κυνηγού με spinning και σχεδόν ένιωσα τη συγκίνηση του ψαρά όταν το έπιασε – ψάρι δυνατό και επιθετικό, δεν το πιάνεις εύκολα, ούτε και παραδίνεται χωρίς μάχη. Εμαθα πώς γίνεται το παραγάδι, ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος για να πιάσεις καλαμάρια, πώς φτιάχνεις αρματωσιές και σιλικονούχα δολώματα, πέρασαν από μπροστά μου λυθρίνια, μαγιάτικα, διάφορα ψάρια που βγήκαν από το δόλωμα και ρίχτηκαν πάλι στη θάλασσα, στη λογική το «πιάνω και απελευθερώνω», τα αφήνω να μεγαλώσουν αν είναι μικρά. Διάβασα πολλά σχόλια, ενθουσιώδη τα περισσότερα, ανθρώπων που δεν ασχολούνταν απαραίτητα με το ψάρεμα, τουλάχιστον αυτό κατάλαβα, απολάμβαναν όμως αυτό που παρακολουθούσαν, την ηρεμία, τον παφλασμό της θάλασσας, το πρωί, το απόγευμα, τη νύχτα. Ταυτίζονταν με τον ψαρά, που μόνος του σε μια βάρκα ζούσε την απόλυτη ελευθερία, περιμένοντας το ψάρι να τσιμπήσει. «Το ψάρεμα είναι η απόλυτη ελευθερία. Να πηγαίνεις πάνω – κάτω, περιμένοντας το ψάρι να τσιμπήσει και να ξεδιψάς στις πηγές. Να είσαι εντελώς μόνος για μία ώρα, για λίγες ημέρες, για λίγες εβδομάδες, είναι αυτό που πάντα αποζητούσα στη ζωή… Να τι πιστεύω πως είναι ελευθερία, γράφει στο εξαιρετικό βιβλίο του «Μια ζωή ψαρεύοντας» (εκδ. Ικαρος) ο Οτα Πάβελ.

Λίγες ημέρες μετά βρέθηκα σε ένα βραχάκι με μια πετονιά στο χέρι. Ημουν σίγουρη ότι τα είχα κάνει όλα λάθος. Ηταν λάθος η ώρα, ο τρόπος που είχα δολώσει, το δόλωμα, που μάλλον βγήκε από το αγκίστρι πριν καν η πετονιά πέσει στο νερό, ίσως και το σημείο που επέλεξα να καθίσω, αν και ήταν πανέμορφη η θέα από κει και σχεδόν δεν ακουγόταν τίποτα. Πέρασαν αρκετές ώρες έτσι χωρίς να το καταλάβω. Και τώρα που το ξαναθυμάμαι, δεν πρέπει να τσίμπησε καθόλου. Ειλικρινά, ούτε που το πρόσεξα…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή