ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ

«​​Καταστροφή!». Είναι η –μόνη– κατάλληλη λέξη που περιγράφει την ήττα που υφίσταται η Ελλάδα εξαιτίας των ασυνάρτητων, σε βαθμό επικινδυνότητας, λόγων, πράξεων και παραλείψεων των κυβερνητικών. 

Μια παράπλευρη ζημία του πολέμου, που έχουν κηρύξει οι ένοικοι της Maximos Mansion με τη σκληρή πραγματικότητα του τόπου και τα συμφέροντα των πολιτών, είναι η συστηματική απαξίωση των τοπικών εκλογών.

Η πεποίθησή μου, εδώ και καιρό, ήταν πως η αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος της φερεγγυότητας των τραπεζών θα προσδιορίσει τον χρόνο των βουλευτικών εκλογών. 

Υποθέτω ότι δεν είμαστε πολλοί εκείνοι που αναρωτιόμαστε, με κάποια πικρία, γιατί δεν κατορθώνουμε να μιλήσουμε, να διαφωνήσουμε και, γιατί όχι, να συμφωνήσουμε σε κάποια από τα σοβαρά θέματα που πράγματι απασχολούν τη χώρα.

Θα μπορούσε κάποιος, αν ήταν ειλικρινής φίλος του, να του «συστήσει» να μην το παίζει «διανοούμενος». Δεν του πηγαίνει και είναι κομμάτι δύσκολο. 

​Σαστισμένος μοιάζει, τις τελευταίες ημέρες, ο κ. Τσίπρας. Υιοθετεί ρετρό πολιτικό λόγο. Μια ασυνάρτητη επιστροφή στις ρίζες τής «Αριστεράς των κινημάτων». Θυμάται συναισθηματικά στοιχεία μιας κοινωνικής και πολιτικής μειοψηφίας. Που πιστεύει πως διαθέτει θεόπεμπτο ηθικό πλεονέκτημα έναντι όλων ημών. Μπερδεμένα πράγματα.

Χαλκείο πληροφοριών κατάντησε το Μέγαρο Μαξίμου. Καθημερινώς διοχετεύονται δήθεν πληροφορίες για περιστατικά, τα οποία όμως ούτε συνέβησαν ούτε πρόκειται να συμβούν. 

Υπάρχουν κάποιες ανησυχητικές ομοιότητες μεταξύ όσων συνέβαιναν στο πρώτο μισό του 2009, χρονιά που πέσαμε στην παγίδα της ταυτόχρονης χρηματοπιστωτικής και δημοσιονομικής κρίσης, και όσων ακούμε από τότε που το Eurogroup σφράγισε το εξιτήριο από τον μνημονιακό ζουρλομανδύα.

Την 5η Φεβρουαρίου 2019, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ολύμπιος Παπαδημητρίου έγραψε στους συναρμόδιους κυβερνητικούς Δραγασάκη, Χουλιαράκη και Ξανθό με θέμα: «Αίτημα για συνάντηση – Στην εξίσωση αποζημίωσης των νοσοκομειακών φαρμάκων 1Α, το 2018 το κράτος συμμετέχει με σχεδόν μόνο το ένα τρίτο της αξίας τους, με τις φαρμακευτικές εταιρείες να δίνουν το υπόλοιπο!».

Ακόμη μία από τις παραδοξότητες με τις οποίες μας «στολίζει» (καταπονώντας τη λογική μας) περιέγραψε στους συντρόφους του ο κ. Τσίπρας. Εφηύρε ξεχασμένους «νεοφιλελεύθερους», τους ταύτισε με την Ακροδεξιά, τους φόρτωσε στη Ν.Δ. και διαχώρισε τη θέση του από τη μισή (και βάλε)… Ελλάδα!

Παρακολούθησα χθες τη συζήτηση με αφορμή το βιβλίο των Μαραντζίδη – Σιάκα «Στο όνομα της αξιοπρέπειας – Ανατροπές της κοινής γνώμης στα χρόνια των Μνημονίων» (εκδ. Παπαδόπουλος), για το οποίο υπόσχομαι να σας γράψω συντόμως. 

Ο κ. Τσίπρας, στο κατώφλι του πάλαι ποτέ «Συν της αριστεράς και της προόδου» προσπάθησε, για νιοστή φορά, να μας πείσει ότι: Πρώτον, εκπροσωπεί –μόνον αυτός– την «πρόοδο» και, δεύτερον, θα ήθελε να εκπροσωπήσει ένα «μέτωπο προοδευτικών» πολιτικών.