ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Αναλογιστείτε την εμπειρία: στα 24 σου χρόνια, αναδυόμενο αστέρι του μπαλέτου, παγκοσμίου βεληνεκούς, να χορεύεις μπροστά στον Ιωσήφ Στάλιν. Και 11 χρόνια νωρίτερα να έχεις χάσει τον αγαπημένο σου πατέρα από το στυγερό καθεστώς του ανθρώπου που στέκεται στην πρώτη θέση του θεάτρου.

«Εσάς πού σας βρήκε το πραξικόπημα;» είχα ρωτήσει μια ανύποπτη στιγμή τους γονείς μου.

Κυριακή 27 Απριλίου 1941 και τα γερμανικά στρατεύματα παρελαύνουν στην άδεια Αθήνα. Κι εκεί που νομίζεις ότι έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα για την περίοδο της Κατοχής πέφτεις πάνω στην ιστορία του χειρουργού Χανς Λέμπερ και έχεις να σκεφτείς ξανά τόσα πολλά.

Θα ήταν μια Μεγάλη Εβδομάδα όπως όλες οι άλλες, όμως η άφιξη του εβραϊκής καταγωγής μεγαλοτραπεζίτη Ρότσιλντ στην Αθήνα του 1849 ανέτρεψε κάπως την ανατολίτικη ρουτίνα της μικρής πρωτεύουσας.

Στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, στα όρια Γλυφάδας και Βούλας, υπάρχει ένας ωραίος φαρδύς δρόμος με νησίδα στη μέση, που οδηγεί στη θάλασσα.

To Κολόμπους του Μισισιπή είναι μια μικρή και μάλλον άσημη πόλη στα ανατολικά αυτής της παράξενα μακρόστενης πολιτείας του αμερικανικού Νότου που ιδρύθηκε το 1821.

​Την περασμένη εβδομάδα (6 Μαρτίου) συμπληρώθηκαν 21 χρόνια από τον θάνατο της Μελίνας Μερκούρη. Κι εκεί που νομίζεις ότι έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα, πέφτεις ξαφνικά σε ανέκδοτες ιστορίες που έρχονται να μας θυμίσουν γιατί η Μελίνα ήταν αυτό που ήταν.

Δεν ήταν καθόλου αυτό που λέμε «συνηθισμένος» άνθρωπος (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει έστω ένας «συνηθισμένος» άνθρωπος) και, πολύ περισσότερο, δεν έζησε μια συνηθισμένη ζωή η Μαρία Βοναπάρτη (1882-1962).

Παρατηρώ τα τελευταία φωτογραφικά πορτρέτα του Βίλχελμ Ντέρπφελντ (1853-1940) και δεν μπορώ να αντισταθώ στη σκέψη ότι, ύστερα από 50 χρόνια μόνιμης εγκατάστασης στην Ελλάδα, η μορφή αυτού του παθιασμένου φιλέλληνα από το Μπάρμεν της Πρωσίας πήρε σταδιακά την όψη των ανθρώπων της δεύτερης πατρίδας του.

Δεν μου είναι δύσκολο να φανταστώ πώς θα έμοιαζε το Σίγρι τον Ιούνιο του 1959, όταν ο Αλμπέρ Καμί έφτασε σε αυτό το κάπως απομονωμένο ψαροχώρι της Λέσβου.

To βράδυ της 21ης Σεπτεμβρίου του 1943, ο Ελιάου Μπαρζιλάι δεν κοιμήθηκε καθόλου.