Πληροφορήθηκα τον θάνατο του Τζον Νας, αυτού του μεγαλοφυούς μυαλού με τη μεγαλοφυή ασθένεια· του μαθηματικού. Και άρχισα να σκέφτομαι πόσο μαγικός είναι ο τρόπος σκέψης των μαθηματικών – τέτοιων μαθηματικών. Πόσο η λογική τους αγγίζει την τελειότητα· και πόσο βέβαια η λογική μπορεί να κρυφτεί πίσω από τους «δύσκολους» αριθμούς. Κι όμως, υπάρχει. Η λογική υπάρχει, είτε την αποδεχόμαστε και την καταλαβαίνουμε είτε μένουμε με ανοιχτό το στόμα ενώπιον των «δύσκολων» αριθμών και την αποδομούμε.
Ο Τζον Νας ήταν ένα από τα πλάσματα που προέρχονται, καταχρηστικά και σχηματικά, κατευθείαν από το χέρι του Θεού. Κι όμως, αυτή η μεγαλοφυΐα, αυτό το υπέρλαμπρο πνεύμα μίλησε μόνο με τη λογική – κι ας ήταν ά-λογες οι (χολιγουντιανές) πράξεις του. Στρίμωξε την απόλυτη λογική ανάμεσα σε «δύσκολες» εξισώσεις και αποζητούσε μόνο να φανεί το προφανές· κι ας συνοψίστηκε το σπουδαίο έργο του στη Θεωρία των Παιγνίων. Και τα κατάφερε. Ο Τζον Νας κατόρθωσε να προτείνει τη λογική ως «μελλοντολογία».
Σκέφτηκα συνειρμικά την κρυμμένη λογική στην καθημερινότητα, στις πόλεις και στις κοινότητές μας, πίσω από «δύσκολα» νούμερα και εξισώσεις, πίσω από την άρνηση να δούμε το –έστω συγχρονικά– λογικό παραμένοντας σε μια επιφανειακή αποδόμηση, απόρροια εύκολης διαφυγής. Κι αναρωτιέμαι γιατί τα φωτεινά μυαλά μάς συγκλονίζουν ακόμη περισσότερο όταν πεθαίνουν.
Ισως γιατί ο θάνατος σταματά τη διαρκή μάχη με το λογικό· ίσως ο θάνατος μας απαλλάσσει διά παντός από το άγχος να υποτάξουμε τη λογική (μας) στην ιδεοληψία του τάχα σωτηριολογικού πλάνου της προσωπικής μας ζωούλας.
Ο θάνατος του Τζον Νας με έθλιψε. Ηρθα ξανά αντιμέτωπος με τον αγώνα των υπέροχων πνευμάτων για τη λογική –με θλίβει αυτός ο συνήθως μάταιος αγώνας τους.