Οι Νεοϋορκέζοι συνηθίζουν να αποφεύγουν την Times Square – παρότι βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, τη βρίσκουν τουριστική και εξαιρετικά θορυβώδη. Ωστόσο, πριν από δύο χρόνια, τα μεσάνυχτα των προεδρικών εκλογών της 8ης Νοεμβρίου, αν περνούσε κανείς από την ολόφωτη πλατεία θα την έβρισκε περισσότερο συνωστισμένη από ποτέ. Φαινόμενο σύνηθες για τους κατοίκους να μαζεύονται στο κέντρο της πόλης εν μέσω εκλογών, πόσο μάλλον όταν οι δημοσκοπήσεις, τα μέσα και η απόλυτη πλειοψηφία των κατοίκων της ανέμεναν ένα κλίμα εορταστικό. Η πλατεία, ωστόσο, ήταν ανατριχιαστικά σιωπηλή. Μία σειρά από γιγάντιες οθόνες έδειχναν έναν χάρτη που ολοένα και κοκκίνιζε με το χρώμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ενώ το πλήθος παρακολουθούσε ακίνητο και σοκαρισμένο. Χιλιάδες στόματα ανοιχτά, μάτια ενίοτε μέχρι και βουρκωμένα, καρφωμένα στα αποτελέσματα. Τα λεπτά περνούσαν με υπερβολική νευρικότητα, μέχρις ότου κάποιος αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή, φωνάζοντας «Τελείωσε, βγήκε ο Τραμπ». Το μόνο που ακολούθησε την κραυγή ήταν μια εκκωφαντική, παρατεταμένη ηχώ.
Η συλλογική βαριά ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη στη μεγαλούπολη, όμως έσπαγε προσωρινά μερικά τετράγωνα παραπέρα, στη διασταύρωση της 5ης Λεωφόρου με τους 56 δρόμους. Κάτω από το επιβλητικό κτίριο του Trump Tower, το ανεπίσημο γραφείο της καμπάνιας του απροσδόκητα εκλεγμένου νέου προέδρου, βρισκόταν μια χούφτα ανθρώπων με κόκκινα καπελάκια με την επιγραφή «Κάντε την Αμερική μεγάλη ξανά». Δεν πρέπει να ξεπερνούσαν τους τριάντα συνολικά – άλλωστε, εννέα στους δέκα Νεοϋορκέζους ψήφισαν τη Χίλαρι Κλίντον, και πριν από τις εκλογές ήταν εξαιρετικά σύνηθες να ακούει κανείς κάποιον να διαλαλεί περήφανα πως δεν γνωρίζει ούτε έναν υποστηρικτή του Τραμπ. Ωστόσο, η Νέα Υόρκη δεν είναι οι ΗΠΑ, και η πόλη, μπερδεμένη από τις λανθασμένες δημοσκοπήσεις και το σύνδρομο του «ομφαλού της γης», δεν κατάφερε να αφουγκραστεί τον παλμό που κυριαρχούσε από το Ουισκόνσιν μέχρι τη Φλόριντα.
Την επόμενη μέρα, ένας καθηγητής μου από το πανεπιστήμιο του Κολούμπια έκανε μια αναλογία την οποία βρήκα προφητική και εξαιρετικά στοχευμένη. «Θα δείτε πως η Νέα Υόρκη θα βιώσει τα πέντε στάδια της θλίψης», μας είπε κοφτά, αναφερόμενος στο μοντέλο της ψυχολόγου Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος που περιγράφει τη διαδικασία που βιώνει το άτομο προτού αποδεχθεί την ανίατη ασθένεια ή τον θάνατο. Πρώτη αντίδραση στο μοντέλο είναι η διαδικασία της άρνησης – πράγματι την εβδομάδα μετά τις εκλογές παρατηρούσε κανείς σαστισμένους ανθρώπους στο πολυσύχναστο μετρό, εργαζομένους της Wall Street που κουβαλούσαν χαρτοφύλακες και κατευθύνονταν μηχανικά στα γραφεία τους, ψιθυρίζοντας στον εαυτό τους «δεν το πιστεύω». Ακολούθησε φυσικά η οργή, καθώς στα τέλη του Νοεμβρίου, τα πάρκα της Νέας Υόρκης γέμισαν με διαδηλωτές, παθιασμένους φοιτητές και αντιτραμπικά συνθήματα.
Το επόμενο στάδιο ήταν το πιο σύντομο και ενδεχομένως το πιο στενάχωρο: η διαδικασία της «διαπραγμάτευσης», της φρούδας δηλαδή ελπίδας πως ο Τραμπ δεν θα τοποθετηθεί στη θέση του προέδρου, πως την τελευταία στιγμή κάποια δημοκρατική δικλίδα θα επέμβει και θα αντιστρέψει το αποτέλεσμα. Συχνά άκουγε κανείς στον δρόμο φήμες πως μερικοί εκλέκτορες θα ψήφιζαν ενάντια στη βούληση των πολιτειών τους, εμποδίζοντας τον Τραμπ από το να αναλάβει το τιμόνι της χώρας. Με τη σοκαριστική ομιλία της ορκωμοσίας, η διαδικασία της διαπραγμάτευσης έληξε άδοξα και απότομα, δίνοντας τη θέση της στη βαθιά και χρόνια κατάθλιψη.
Το πέμπτο στάδιο του μοντέλου είναι η αποδοχή – μια διαδικασία που δεν είμαι σίγουρος πως έχει βιώσει ολοκληρωτικά, μέχρι στιγμής, η πόλη των 800 γλωσσών και των χιλιάδων εθνικοτήτων. Στις πρόσφατες ενδιάμεσες εκλογές, η Νέα Υόρκη εξέλεξε την εκρηκτική, προοδευτική 29χρονη Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, τη νεότερη γυναίκα στην ιστορία των ΗΠΑ που καταλαμβάνει έδρα στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Κατά κάποιον τρόπο, η Νέα Υόρκη ξεπερνά τη θλίψη της και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει κατάματα τον πρόεδρο με φρεσκάδα και προοδευτισμό. Εξακολουθεί, ωστόσο, να λείπει η αποδοχή πως η Νέα Υόρκη δεν είναι ΗΠΑ, και πως οι υποστηρικτές του Τραμπ δεν είναι απλά μια χούφτα τριάντα ανθρώπων με κόκκινα καπελάκια.