Η γιαγιά, κάθε φορά που ανέβαινε για βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, περνούσε από το «Αιγαίον». Της άρεσαν οι λουκουμάδες του γιατί ήταν περισσότερο μελωμένοι σε σύγκριση με άλλους και πιο πλούσιοι, χορταστικοί στη γεύση. Στην επιλογή της ήταν αυστηρά παραδοσιακή – κουβέντα για νεωτερισμούς όπως λουκουμάδες αλμυροί ή με σοκολάτα. Μέλι και κανέλα μόνο!
Είχε γλυκάνει κόσμο και κοσμάκι το «Αιγαίον» από το 1926, που ξεκίνησε τη λειτουργία του. Ιστορικό ζαχαροπλαστείο της οδού Πανεπιστημίου στον αριθμό 46, σε μια γειτονιά που κάποτε αποτελούσε γευστικό προορισμό –μην ξεχνάμε το επίσης ιστορικό Ιντεάλ, με πελατεία που έκανε… ουρά– και τώρα υποφέρει έχοντας υποστεί σοβαρό πλήγμα στα χρόνια της κρίσης.
Ηρθε όμως το τέλος εποχής και για το «Αιγαίον». Εδώ και λίγες ημέρες δεν λειτουργεί, και μια σελίδα κολλημένη στην πόρτα του καταστήματος ενημερώνει τους περαστικούς ότι «το “Αιγαίον” κλείνει εδώ έναν κύκλο. Αισιοδοξούμε να γλυκάνουμε και πάλι τους πελάτες μας σε νέες συνθήκες στο προσεχές μέλλον!».
Ο κατάλογος με τα αθηναϊκά στέκια που κατέβασαν ρολά είναι ατελείωτος. Οι λόγοι, πολλοί· ο κατήφορος που έζησε το κέντρο της Αθήνας ειδικά την περίοδο 2009-2013 και η οικονομική κρίση, ίσως και η αδυναμία κάποιων ιδιοκτητών να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, να ακολουθήσουν τις νέες τάσεις. Συμβαίνει παντού. Κύκλοι κλείνουν και άλλοι ανοίγουν. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι και στην περίπτωση του «Αιγαίον», όπως και σ’ αυτές του Ιντεάλ ή του «Δυρού» στην οδό Ξενοφώντος –σταθερό στέκι για όσους αναζητούσαν νόστιμα μαγειρευτά και σπιτική ατμόσφαιρα– η είδηση του «λουκέτου» σκόρπισε σχεδόν… πένθος. Δεν υπονοώ ότι ήταν προσποιητό ή, τέλος πάντων, όχι τόσο έντονο όσο εκφράστηκε, τουλάχιστον στο Διαδίκτυο, αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι πόσοι απ’ όλον αυτό τον κόσμο είχαν επισκεφθεί πρόσφατα το «Αιγαίον», είχαν στηρίξει την επιχείρηση αγοράζοντας μια μερίδα λουκουμάδες. Οι λόγοι που κλείνει ένα κατάστημα μπορεί να είναι πολλοί. Σίγουρα ο πιο σημαντικός είναι η έλλειψη πελατείας, που κόβει το «οξυγόνο» σε έναν καθαρά εμπορικό χώρο.
Καμιά φορά έχω την αίσθηση πως κάποια ιστορικά μαγαζιά, αστικά τοπόσημα συνυφασμένα με την πορεία της Αθήνας μέσα στα χρόνια, θέλουμε απλά να υπάρχουν. Εχουμε ανάγκη να γνωρίζουμε ότι ακόμη ζουν, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι η δική μας παρουσία είναι που τους δίνει ζωή.
Ναι, αυτά τα μέρη τα συνοδεύει ένας μύθος, υπήρξαν εστίες κοινωνικής συνεύρεσης και παραγωγής πρωτοπορίας, μπορείς εκεί να ανιχνεύσεις την ιστορία της πόλης, να μάθεις ποιοι σύχναζαν στα τραπέζια τους και να γοητευτείς από την ατμόσφαιρα της παλιάς Αθήνας.
Αλλά για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους μας έχουν ανάγκη. Και όχι από μακριά…