Ανήκω στη μεγάλη οικογένεια των foodies. Αναζητώ τις νέες τάσεις, άγνωστες πρώτες ύλες και τεχνικές, φωτογραφίζω πάντα τα πιάτα που μου αρέσουν προτού αρχίσω να τρώω –το κακό είναι ότι ίδιο κάνω και με τα πιάτα των φίλων μου–, μέσω του λογαριασμού μου στο Instagram ακολουθώ σεφ σε ολόκληρο τον κόσμο, και επίσης δεν νομίζω να μην είμαι follower έστω και σε ένα ξένο περιοδικό μαγειρικής.
Φυσικά, έχω ξενυχτήσει πολλές φορές με το αυστραλιανό master chef, το μοναδικό που αξίζει να παρακολουθεί κανείς φανατικά, έχω διαβάσει δύο και τρεις φορές το κάθε βιβλίο του Δειπνοσοφιστή, δεν χάνω ούτε ένα τεύχος από τον Γαστρονόμο, αγαπάω τον Στέλιο Παρλιάρο κι ας μην είμαι ιδιαίτερα γλυκατζού – αν και πάντα «λυγίζω» στη θέα μιας φρέσκιας πάβλοβας, τα μυστικά για την παρασκευή της οποίας έχω ψάξει όσο τίποτα άλλο.
Τα ταξίδια μου σχεδιάζονται πάνω στον γαστρονομικό χάρτη της κάθε πόλης με γκάμα που εκτείνεται από το fine dinning μέχρι το φαγητό του δρόμου. Σε ταξίδι στη Νέα Υόρκη –όταν ακόμη δεν ήταν άπιαστο όνειρο– περπάτησα επτά τετράγωνα, νοεϋορκέζικα τετράγωνα, για να επισκεφθώ ένα μαγαζί όπου, σύμφωνα με διασταυρωμένες από πολλές πλευρές πληροφορίες, έφτιαχναν ένα από τα πιο νόστιμα μπέργκερ της πόλης. Φτάνοντας εκεί, αντίκρισα έναν χώρο πιο μικρό κι από ντουλάπα-δωμάτιο, και μια ουρά τουλάχιστον τριάντα ατόμων.
Αξιζε τον κόπο η αναμονή, ήταν πράγματι ένα από τα πιο νόστιμα μπέργκερ που έχω γευτεί, στην πατρίδα του μπέργκερ.
Για όλα τα παραπάνω λοιπόν, αλλά και πολλά άλλα σχετικά με το φαγητό και την τέχνη της μαγειρικής, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπω σε μια συζήτηση που θα μπορούσε να έχει τίτλο «μπέργκερ… σωλήνα». Ναι, όχι μόνο έχει ξεκινήσει αυτή η συζήτηση, αλλά σε κάποιες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών όπως η Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο, το Λος Αντζελες μπορείς να δοκιμάσεις το μπέργκερ που έχει το όνομα, αλλά όχι τη χάρη. Οι δημιουργοί του πάντως, ο βιοχημικός Πάτρικ Μπράουν και η ερευνητική ομάδα που τον πλαισίωσε, μαζί με αγρότες και σεφ, κλείστηκαν επί πέντε χρόνια στα εργαστήρια της καλιφορνέζικης εταιρείας Impossible Foods, για να πετύχουν το αδύνατο. Την παρασκευή ενός μπέργκερ που έχει γεύση μοσχαριού, μυρίζει όπως το μοσχάρι, δείχνει ακριβώς το ίδιο μόνο που δεν είναι μοσχάρι αλλά φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από φυτικά συστατικά όπως σιτάρι, λάδι καρύδας, πατάτα και ένα «μαγικό συστατικό», την αίμη (heme) αυτή που δίνει τη γεύση και το άρωμα μοσχαριού στο μπέργκερ.
Φιλοδοξία των δημιουργών είναι να σώσουν τον πλανήτη. Το καταλαβαίνω. Είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα το πόσο επιβαρύνει το περιβάλλον η συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση για κρέας σε συνδυασμό με αυτήν του πληθυσμού. Εγώ, όμως, το μπέργκερ μου το θέλω medium προς rare και να είναι από μοσχάρι.