Δεν έφυγες φέτος. Ξέμεινες στην πόλη. Συγγενείς και φίλοι τρωγοπίνουν σε νησιά και βουνά, σε αγρούς και παραλίες. Προσπαθείς να θυμηθείς την τελευταία φορά που είχες ξαναμείνει στην πόλη, στο διαμέρισμα, στους τέσσερις τοίχους. Είναι πολλά χρόνια. Πάντα έφευγες για Πάσχα, συνήθως στο χωριό της μαμάς, πριν ανεξαρτητοποιηθείς και κάνεις άλλες διαδρομές κι αρχίσεις τις εξορμήσεις με παρέες.
Κάθε χρονιά και κάπου αλλού. Και στη θορυβώδη Μύκονο και σε ταπεινά χωριά της Ηπείρου. Στην Κέρκυρα, αξέχαστη σου έχει μείνει η κοσμοπλημμύρα, αλλά και το «Adagio» του Αλμπινόνι από την «Παλαιά» Φιλαρμονική της πόλης κατά την περιφορά του Επιταφίου.
Στην Καρδαμύλη θυμάσαι ακόμη τον τρόμο στα μάτια μιας μητέρας όταν είδε ότι πήραν φωτιά τα μαλλάκια της μικρής από τη λαμπάδα ενός υπερκινητικού πιτσιρικά. Ευτυχώς ο πατέρας αντέδρασε ακαριαία και απεφεύχθη το χειρότερο πασχαλιάτικα. Εκείνο το Πάσχα πάλι, που η παρέα αποφάσισε να σουβλίσει αρνί, χωρίς κανείς να έχει την παραμικρή ιδέα για το τι πρέπει να γίνει και πώς, είχες ψιλομεθύσει όταν το αρνί «λύθηκε» κι έπεσε στη φωτιά. Η συνέχεια δόθηκε στον φούρνο και το πασχαλινό γεύμα μετατράπηκε σε δείπνο.
Ξέμεινες στην πόλη. Φέτος, δεν μπορούσες να προγραμματίσεις τίποτα, ήρθαν όλα ανάποδα, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις και κουράγιο. Ναι, δεν είναι πια όλα εύκολα, το ξέρεις. Ούτε η απόφαση της τελευταίας στιγμής, ούτε η εκτέλεσή της. Πού να τρέχεις τώρα; Ετσι, ξεγελάς τον εαυτό σου «θα μείνω σπίτι να ξεκουραστώ, το ’χω μεγάλη ανάγκη», λες, και όλα είναι καλύτερα. Και αναζητείς κι άλλους, συνομηλίκους, συμπάσχοντες, «συνοδοιπόρους», και να που δεν είναι δύσκολο να βρεις. Και ξαφνικά μπαίνουν περισσότερα σερβίτσια στο πασχαλινό τραπέζι. Εχεις στρώσει το κόκκινο τραπεζομάντιλο, έχεις βγάλει τα κρυστάλλινα ποτήρια, το κατσικάκι βρίσκεται στο τελικό στάδιο, στα κρίσιμα λεπτά που χρειάζονται για να γίνει τραγανή η πέτσα, η χορτόπιτα είναι ήδη κομμένη σε μερίδες, ξεκινούν τα τσουγκρίσματα και οι ευχές με τα πρώτα ούζα. Οχι ότι η όρεξή μας είχε κλείσει, αλλά είναι μέρος της ιεροτελεστίας.
Και να τα γέλια και οι ιστορίες από τα παλιά κι άλλα τσουγκρίσματα κι άλλες ευχές. Τα κινητά δεν σταματούν να χτυπούν, άλλος απ’ την Κρήτη, άλλος απ’ τη Σάμο και τη Θεσσαλονίκη, το εξωτερικό. Πολλοί οι εκτός συνόρων φίλοι, αυτοί που αποχαιρέτησες στα χρόνια της κρίσης. «Ευχαριστώ, και του χρόνου!» Θα βραδιάσει και θα είμαστε εκεί, γύρω από το τραπέζι, γλυκά ζαλισμένοι, όσοι ξεμείναμε στην πόλη αλλά ευτυχώς δεν μείναμε μόνοι.
Πάντα να υπάρχει ένα τραπέζι να συναντιόμαστε, να συζητάμε και να θυμόμαστε.
Καλό Πάσχα. Και του χρόνου να είμαστε δυνατοί.