Δεν είναι στην κουλτούρα μας. Από μια άποψη δεν έχουμε την ίδια ανάγκη με τους Ολλανδούς, τους Γερμανούς, τους Ελβετούς, τους Βρετανούς να τρέχουμε στα πάρκα μόλις βγει ήλιος και να στρώνουμε καρό τραπεζομάντιλα για να απολαύσουμε το γεύμα μας. Εχουμε πλεόνασμα λιακάδας. Αντιθέτως, δεν έχουμε και πολλά πάρκα, τουλάχιστον όπως αυτά άλλων ευρωπαϊκών χωρών, τα πεντακάθαρα, φροντισμένα, καταπράσινα και λουλουδιασμένα, που σχεδόν σου επιβάλλουν να ξαπλώσεις, να χαλαρώσεις, να αφεθείς.
Οι αρχαίοι Ελληνες, πάντως, αγαπούσαν τα πικ νικ. Ηταν οι πρώτοι που έστησαν πλούσια γεύματα στη φύση. Πρόσφατα, σε μια εξαιρετική και ιδιαίτερα πρωτότυπη έκθεση στο Μουσείο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Φρανκφούρτης, οι επιμελητές έκαναν μια ενδιαφέρουσα αναδρομή στην ιστορία του πικ νικ.
Παρουσιάστηκαν περισσότερα από χίλια έργα τέχνης, όπως πίνακες των Εντουάρ Μανέ και Χάινριχ Χάσλχορστ, πολυτελή σερβίτσια για πικ νικ, περίτεχνα ιαπωνικά σετ από μαχαιροπίρουνα του 1800, σύγχρονες φωτογραφίες ανθρώπων που απολαμβάνουν το φαγητό τους στην εξοχή από την Ουκρανία μέχρι το Κέιπ Τάουν και την Κίνα.
Ο όρος πικ νικ (pique-nique= τσιμπάω κάτι μικρό) πρωτοεμφανίστηκε τον 13ο αιώνα. Καθιερώθηκε αρχικά στη Γαλλία, αλλά γνώρισε μεγάλες δόξες στην Αγγλία του 18ου αιώνα με τους Βρετανούς αριστοκράτες και ευγενείς να συνδυάζουν το φαγητό στην εξοχή με αγώνες ιππασίας. Στο Μεξικό από την άλλη πλευρά κάνουν πικ νικ στους τάφους. Την Ημέρα των Νεκρών (Dia de los Muertos) μαζεύονται στα μνήματα των αγαπημένων τους προσώπων και γευματίζουν.
Στην Ελλάδα, ελάχιστες φορές έχω δει να κάνουν πικ νικ, και αναφέρομαι στα αστικά κέντρα. Στον Εθνικό Κήπο λ.χ., έχω συναντήσει μόνο κάποιες φορές ζευγάρια ξένων που ζουν στην Ελλάδα, να τσιμπολογάνε μέσα από τάπερ, και να πίνουν την μπίρα τους. Για το Πεδίον του Αρεως ας μην το συζητήσουμε στην κατάσταση που βρίσκεται, παρατημένο στη μοίρα του.
Φιλότιμες προσπάθειες να στρωθούμε για φαγητό στη φύση έχουν κάνει πολλοί σεφ μέσα από τηλεοπτικές εκπομπές και δημοσιογράφοι, που κάθε τόσο εξυμνούν τα οφέλη του πικ νικ. «Οι Ελληνες ντρέπονται να φάνε σε κοινή θέα», μου έλεγε ένας φίλος, σχολιάζοντας το γεγονός ότι δεν αγαπάμε ιδιαίτερα τα πικ νικ, εκτός από την Πρωτομαγιά και την Καθαρά Δευτέρα. Δεν το πιστεύω. Η ποιότητα του δημόσιου χώρου είναι αυτή που κυρίως υπαγορεύει τις συνήθειές μας, διαμορφώνει την κουλτούρα μας. Τώρα τελευταία, στο πάρκο Νιάρχου έχω δει πολλές παρέες και οικογένειες γύρω από καρό τραπεζομάντιλα.