Ακούω να το λένε φίλοι και γνωστοί. Και όσοι δεν το λένε το σκέφτονται: οι Βρετανοί πάνε να μας μοιάσουν ή και να μας ξεπεράσουν σε γραφικότητα. Δεν είναι μόνο το ρευστό πολιτικό σκηνικό καθεαυτό, είναι και οι αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές κυρίως εντός της ιστορικής Βουλής των Κοινοτήτων: ξαπλώματα στα έδρανα του Κοινοβουλίου, σεξιστικοί και ρατσιστικοί αφορισμοί ή απλώς υπαινιγμοί – και ένας Μπόρις Τζόνσον να τραβάει πάνω του όλα τα φώτα με σκηνικό το Brexit και τα απόνερά του (που ισοδυναμούν με τσουνάμι εντέλει).
Κάποτε ο Τσώρτσιλ είχε πει το περίφημο «το σόου είναι των Ελλήνων», νομίζω με αφορμή τα Δεκεμβριανά του 1944 (η ατάκα του έγινε και τίτλος σε βιβλίο του αδικοχαμένου Μένη Κουμανταρέα). Οι συμπατριώτες του φαίνεται να τον επιβεβαιώνουν, αλλά αυτή τη φορά όχι σε ό,τι αφορά τους Ελληνες αλλά τους ίδιους. Βεβαίως, το να συγκρίνει κάποιος την Ελλάδα με τη Βρετανία είναι σαν να συγκρίνει δύο διαφορετικούς πλανήτες. Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες για τα αυτονόητα. Πρώτα απ’ όλα, ειδικά εντός της βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων, οι θεατρινισμοί πάντοτε περίσσευαν. Ο σερ Ουίνστον μπορεί κάποτε να στηλίτευε το πόσο drama queens είμαστε οι Ελληνες, όμως και ο ίδιος προσωπικά δεν πήγαινε πίσω, όπως και πολλοί ακόμα συμπατριώτες του, ειδικά εντός του Κοινοβουλίου. Εξτραβαγκάντσες συμπεριφορές, βαριές κουβέντες, έξαλλες αντιδράσεις, ορολογίες και προσφωνήσεις που παραπέμπουν, θα έλεγες, σε αγγλική θεατρική σκηνή του δεκάτου ογδόου αιώνα και δεν συμμαζεύεται.
Οχι, δεν θα πω ότι υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα στο βρετανικό πολιτικό θέατρο και στο ελληνικό (με το άφθονο βαλκανικό τουρκομπαρόκ του). Θα πω κυρίως ότι μπορεί οι Βρετανοί πολιτικοί να έκαναν και να κάνουν θεατρινισμούς, όμως το κράτος, ο κρατικός μηχανισμός δουλεύει. Και δεν παύει ποτέ να δουλεύει. Να λειτουργεί. Αυτή, για παράδειγμα, είναι μια τεράστια, αβυσσαλέα διαφορά ανάμεσα στη Βρετανία και στην Ελλάδα. Ανεξαρτήτως δηλαδή των όποιων ακροτήτων λέγονται εντός του Κοινοβουλίου, η μηχανή συνεχίζει να δουλεύει. Οι εξουσίες είναι διαχωρισμένες και η εύρυθμη κρατική λειτουργία δεν εξαρτάται από τα κέφια του εκάστοτε πρωθυπουργού ή από το αν χάνει μια έδρα η όποια κυβέρνηση και γίνεται μειοψηφία.
Υπάρχει και κάτι ακόμα. Η (πολύ σοβαρή) κρίση που σοβεί στη Βρετανία είναι, εν πολλοίς, συνέπεια ενός απίστευτου σφάλματος που λέγεται Brexit. Ουσιαστικά αυτό πληρώνουν αυτή τη στιγμή στη Βρετανία. Προσπαθούν να διορθώσουν το αδιόρθωτο. Τι σημαίνει αυτό όμως; Οτι προσπαθούν να μη φανούν ανακόλουθοι στο αποτέλεσμα που έβγαλε η κάλπη του μοιραίου δημοψηφίσματος. Ολοι αισθάνονται μια δέσμευση απέναντι σε αυτή την επιλογή. Δεν «σφυρίζουν κλέφτικα», κατά το κοινώς λεγόμενο. Θα τους ήταν πολύ εύκολο, με την ελληνική λογική, απλώς να αγνοήσουν το (κάκιστο) δημοψήφισμα που έγινε (όπως συνέβη στην Ελλάδα το 2015). Δεν το κάνουν όμως. Μπορεί να μην καταφέρουν να βρούνε μια λύση. Αλλά ας μη συγκρίνουμε τόσο αβασάνιστα δύο διαφορετικές πολιτικές κουλτούρες. Δεν μας βολεύει στο βάθος.