Eνα από τα πράγματα που αγαπώ στον Χρήστο Μποκόρο είναι πως πάντοτε εστιάζει στα στοιχειώδη. Δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξε αυτή τη λέξη και ως τίτλο μιας από τις ωραιότερες εκθέσεις του. Είναι ένας άνθρωπος σοφός και ολιγαρκής, έτοιμος να αδράξει τη χαρά και το νόημα από πράγματα μικρά και πολλές φορές αόρατα σε εμάς τους πολυάσχολους. Ετσι, όταν ζωγραφίζει ταπεινά καρβέλια ή δένδρα ή κεριά, μας κάνει να στρέψουμε το βλέμμα στη χαμηλόφωνη ουσία και ομορφιά τους. Η καραντίνα τον πέτυχε με τους δυο γιους του στο ησυχαστήριό του, το χωριό Βίνιανη στην Παρνασίδα, στα 520 μέτρα ύψος. Εκτοτε, δεν λέει να γυρίσει πίσω στο εργαστήριό του στην Καστέλλα.
Η θέα προς το Βελούχι από το σπίτι του.
«Θα σου πω γιατί δεν θέλω να επιστρέψω, θα το καταλάβεις αν σου περιγράψω τι βλέπω έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Μια βερικοκιά, μια τριανταφυλλιά, το χωριό να απλώνεται πιο κάτω και στο βάθος είναι το χιονισμένο Βελούχι. Οταν κοιτάζω το βουνό, συνειδητοποιώ ότι ακριβώς αυτή την ίδια και απαράλλαχτη θέα θα είχαν και οι άνθρωποι που έμεναν εδώ στην αρχαιότητα. Δεν έχει αλλάξει τίποτε και αυτό είναι με κάποιο τρόπο ανακουφιστικό. Να σας πω μια ειρωνεία της ιστορίας; Είμαστε εδώ αποκλεισμένοι στη Βίνιανη, όπου σχηματίστηκε η πρώτη κυβέρνηση του βουνού και που θεωρείτο τότε πρωτεύουσα της ελεύθερης Ελλάδος».
Ενα από τα ωραιότερα έργα του (Συλλογή Φέλιου).
Πώς είναι η ζωή δίχως πινέλα; «Δεν μου λείπουν. Είμαι σε έναν παρθένο τόπο, που με ωθεί να αφομοιωθώ στην ομορφιά του, μου επιβάλλει τους ρυθμούς του. Το βράδυ βλέπω πεντακάθαρα τα αστέρια, όταν έχει χιονίσει αντανακλάται το φεγγαρόφωτο. Την ημέρα όλα λάμπουν μέσα στην καθαρότητα της ατμόσφαιρας. Ακούω τα πουλιά, δίπλα έχει μια φωλιά με γεράκια. Είναι πολύ εποικοδομητικό να κάνω διάλειμμα από το γνώριμο, από τη ζωγραφική, για να συμμετέχω σε αυτό που γίνεται γύρω μου, στη φύση που με περιβάλλει».
Και οι δύο έφηβοι γιοι του τι κάνουν; «Συμμετέχουν στις οικιακές εργασίες, κάνουν τα μαθήματά τους από το Διαδίκτυο, παίρνουν παράδειγμα από εμένα που πλένω ρούχα στο χέρι και έχω σε τάξη το σπίτι μας, που είναι 45 τετραγωνικά, οπότε πρέπει να είναι καθαρό και φροντισμένο. Με τον κορωνοϊό η ζωή μάς ζητεί να ξαναβρούμε τα δικά μας ουσιώδη ζητούμενα και να ξεκαθαρίσουμε λογαριασμούς με ό,τι κρύβουμε κάτω από το χαλί. Επίσης, βάζει έναν φραγμό σε ένα αχαλίνωτο σύστημα και στην αλόγιστη πρόοδο». Ρωτώ πότε θα γυρίσουν σπίτι. «Α, δεν υπάρχει κωδικός για την επιστροφή. Τι θα βάλω; Οτι πάω φαρμακείο;».