Εχει θέση στην εισαγγελική αγόρευση το συναίσθημα ή επιβάλλονται η απόσταση και το κρύο αίμα; Ποια είναι τα όρια της ενσυναίσθησης και της ταύτισης με το θύμα; Κι αν η ενσυναίσθηση είναι προϋπόθεση για τη βαθύτερη κατανόηση, μήπως η ταύτιση εγκυμονεί κινδύνους;
Η αγόρευση της εισαγγελέως στη δίκη της Ελένης Τοπαλούδη ήταν ένα κείμενο γενναιόδωρα τρυφερό προς το θύμα και τους γονείς του και αμείλικτο προς τους δύο νεαρούς κατηγορουμένους. Η εισαγγελέας δεν αρκέστηκε στο να προτείνει την ενοχή τους. Αισθάνθηκε την ανάγκη να αποδώσει ηθική δικαίωση στους γονείς, να τους παρηγορήσει για το παιδί τους «μια ηρωίδα, ένα δώρο ζωής, ένα κορίτσι σύμβολο, ένα λαμπρό αστέρι».
Αισθάνθηκε χρέος της να επαινέσει τη μητέρα και τον πατέρα για το ήθος και τη στάση τους. «Δεν ξέρω αν εγώ θα είχα αυτό το ανάστημα. Εχω την άποψη του Αριστοτέλη ότι δεν συγχωρείς τους εχθρούς για να αποδοθεί η Δικαιοσύνη. Ευχαριστώ τη μητέρα. Είναι αδύνατο να μην ταυτιστείς όσο και να μην επιτρέπεται έστω και ασυνείδητα με το τι πέρασε το θύμα. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο {…} Είπα στον κ. Τοπαλούδη μην ανησυχείτε εγώ ζω με αυτή την κοπέλα. Η αλήθεια έχει ειπωθεί με χιλιάδες τρόπους όλο αυτό τον καιρό και ακούγεται σαν μια περίληψη από τα δικά μου χείλη τώρα».
Η εισαγγελέας είχε απόλυτη συναίσθηση του ρόλου της αλλά και της ψυχικής της εμπλοκής. «Υπάρχει μια άποψη ότι ο εισαγγελικός λειτουργός είναι αποκεκομμένος από την κοινωνία. Ο εισαγγελέας δεν έχει μόνο τα χαρτιά μπροστά του ή μόνο τη διαδικασία, οφείλει να ακούει και να καταλαβαίνει τι ακριβώς γίνεται».
Η αγόρευσή της επαινέθηκε πολύ και επικρίθηκε εξίσου. Το ποινικό δικαστήριο διέπεται από κανόνες και αρχές και όχι από το θυμικό, αλλιώς δεν θα είχαμε δίκαιες δίκες. Οι συναισθηματικές εξάρσεις δεν επιτρέπονται στο νομικό μας σύστημα και ένας εισαγγελέας οφείλει να παραμένει στα γεγονότα διότι έτσι υπηρετεί ορθότερα τον νόμο ήταν η βασική κριτική που της ασκήθηκε απ’ όσους υπερασπίζονται έναν εισαγγελικό λόγο ψύχραιμο, στεγνό, αποστειρωμένο. Για μια αγόρευση μεγάλης παιδαγωγικής αξίας, τολμηρή και αφυπνιστική, μίλησαν όσοι την επαίνεσαν.
Αλλά η μια πλευρά δεν ακυρώνει την άλλη. Λειτουργούν περισσότερο συμπληρωματικά παρά συγκρούονται. Το έγκλημα της Ρόδου είναι μια δολοφονία απίστευτης φρίκης απ’ αυτές που με δυσκολία επεξεργάζεται ο ανθρώπινος νους. Και εξίσου σοβαρά είναι όσα καταγγέλλονται για τη συνέχεια, προσπάθεια συγκάλυψης και ομερτά. Η εισαγγελέας έκρινε πως γι’ αυτήν την υπόθεση, έπρεπε να μιλήσει διαφορετικά, να χρησιμοποιήσει άλλες λέξεις, να τους δώσει ειδικό βάρος και βγαίνοντας για λίγο από το καλούπι του ρόλου της, με αφορμή αυτή την ιστορία, να συντονιστεί με ένα βαθύτερο αίτημα για δικαιοσύνη. Επέλεξε, αυτή τη φορά, ο θεσμικός της ρόλος να συμπορευτεί για λίγα λεπτά με τον ανθρώπινο. Αισθάνθηκε χρέος της να μιλήσει για την Ελένη αλλιώς, να μιλήσει δυνατά. Ηταν μια αγόρευση μεγάλης αξίας.