Οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί, ιδιαίτερα οι «μικροί και διορθωτικοί», είναι σαν τις ποδοσφαιρικές μεταγραφές του Γενάρη. Χειμωνιάτικα, πιο πιθανό είναι να πέσουν σε κάνα παλτό οι ομάδες παρά να βρουν το λαχείο που θα λύσει το πρόβλημα της κάθετης πάσας, της ορμητικής κατεβασιάς (αρχαία λέξη) πάνω στη γραμμή ή του εύκολου σκοραρίσματος. Οι καλοί παίχτες φροντίζουν να δεσμευθούν με συμβόλαια το καλοκαίρι, όταν έρχονται και στην Ελλάδα καραβιές οι νέοι Μέσι και Ριβάλντο, μόνο που φτάνουν έως το λιμάνι της πρώτης σελίδας του οπαδικού φύλλου και κολλάνε εκεί.
Αν ο καπετάνιος του κυβερνητικού σκάφους είχε εντοπίσει κάποιο σαΐνι στις τάξεις του κόμματός του ή στη χορεία των ομοϊδεατών του τεχνοκρατών, θα του έδινε πόστο εξαρχής. Οι εκπλήξεις, βεβαίως, δεν λείπουν. Μολαταύτα, ούτε ο κομματικός σωλήνας παράγει μαζικώς λαμπερά αστέρια ούτε η τεχνοκρατία έχει αποδείξει πως είναι αποτελεσματικότερη, δεν ενδίδει στις πιέσεις του κομματικού μηχανισμού, δεν νοιάζεται για το πολιτικό κόστος κ.τ.λ. Ο πολιτικός μας κόσμος είναι πεπερασμένος. Οταν λοιπόν ο καπετάνιος καθελκύει το σκάφος του, ξέρει ότι το πλήρωμά του θα παραμείνει πάνω-κάτω το ίδιο έως τις επόμενες εκλογές. Και σαρωτικό ανασχηματισμό να αποφασίσει, τον κορμό δεν θα τον πειράξει. Εκτός κι αν εξουσιάζει απολυταρχικά.
Μια στο τόσο, στο χειμωνιάτικο μεταγραφικό παζάρι προκύπτουν κελεπούρια. Στην πολιτική όμως οι ανασχηματισμοί συνήθως προκαλούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα υποτίθεται ότι λύνουν. Και αρχίζουν να τα προκαλούν πριν καν συντελεστούν, όταν είναι ακόμα θέμα συζητήσεως στα ΜΜΕ. Παραδόξως, ενώ η σχετική συζήτηση είχε ατονήσει, μερίμνησε να την αναζωπυρώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Κι όσοι υπουργοί ένιωθαν ήδη καμένοι και κομμένοι, κατέβασαν τα μολύβια. Ξέρουν, όπως το ξέρει και ο παίχτης που ξαφνικά βρίσκεται έξω από τα πλάνα του προπονητή του, πως η θητεία τους έληξε, ό,τι κι αν κάνουν, ακόμα κι αν θαυματουργήσουν, αν μπουν π.χ. αλλαγή για δέκα λεπτά και βάλουν τρία γκολ.
Συνειδητοποιώντας εκ των υστέρων ότι έστειλε λαθεμένο μήνυμα, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης «πάγωσε» τον ανασχηματισμό. Λάθος δεύτερο, που διευρύνει το διάστημα του φραξιονισμού, της αρχηγολατρείας, της ατολμίας, της λευκής υπουργικής απεργίας. Με τη σιγουριά πως ό,τι κι αν κάνει, θα βρεθούν πολλοί κολακειογράφοι των ΜΜΕ να τον υμνήσουν, ο πρωθυπουργός αυτοαναιρείται φάσκων και αντιφάσκων. Αυτή η σιγουριά ίσως είναι το μείζον λάθος του.