Είναι ένα πράγμα ο νεκρός ως απρόσωπος αριθμός και άλλο ο νεκρός με πρόσωπο, ταυτότητα, ιστορία, παρελθόν. Η απόσταση μεταξύ τους είναι μεγάλη. Ο νεκρός ως αριθμός αποκτά βαρύτητα όταν το νούμερο αυξάνεται. Ο ένας ή οι δύο νεκροί σε μια καταστροφή είναι «άτυχοι». Οι είκοσι αναδεικνύουν αίφνης ένα γενικότερο πρόβλημα, πολιτικό κατά βάση. Οι πενήντα νεκροί προκαλούν πλέον κατακραυγή. Στους ογδόντα ή ενενήντα επέρχεται ένα μούδιασμα, ένας πανικός.
Ο μεγάλος αριθμός των θυμάτων σε μια καταστροφή προκαλούν πανικό σε κάθε κυβέρνηση. Υπάρχουν ακόμα σοροί που δεν έχουν ταυτοποιηθεί, υπάρχουν αγνοούμενοι (άνθρωποι που ίσως χάθηκαν στη θάλασσα), στην περιοχή ζούσαν και αλλοδαποί, αδήλωτοι εργαζόμενοι κατά πάσα πιθανότητα. Είναι οι νεκροί που δεν θα αποκτήσουν ποτέ πρόσωπο, ξεφεύγοντας από τη χλωμή επικράτεια των αριθμών.
Ο νεκρός ως αριθμός είναι ένα ζωτικής σημασίας στοιχείο σε κάθε καταστροφή, δεν είναι για να τον απαξιώνουμε διότι μαρτυρά κάποιες αλήθειες για το μέγεθος του κακού, την έκταση της ζημιάς, ενδεχομένως για την ελλιπή οργάνωση της πολιτείας, στην καλύτερη περίπτωση να είναι και σωτήρια προειδοποίηση για το μέλλον. Αρκεί να την ακούσουμε.
Ο νεκρός ως πρόσωπο όμως; Οι εννιάχρονες δίδυμες Σοφία και Βασιλική, που βρέθηκαν αγκαλιά με τον παππού και τη γιαγιά τους. Η οικογένεια Φύτρου που ξεκληρίστηκε σχεδόν όλη. Ο Μάκης Βονικόπουλος, ο οποίος είχε προλάβει να αναρτήσει και βίντεο με τις φωτιές. Η εξηντάχρονη Στέλλα Χριστοφίδου. Η τριανταπεντάχρονη Πόπη Σιαπκαρά. Η πενηνταπεντάχρονη Ελένη Σαρίεβα. Και μια επώνυμη: η ηθοποιός και συγγραφέας Χρύσα Σπηλιώτη. Τα πρόσωπα των νεκρών δεν τελειώνουν φυσικά εδώ – δυστυχώς.
Πρόσωπο: μια ζωή, με παρελθόν και μνήμες, με όνειρα για το μέλλον. Μια κόρη που μοιάζει στη δική σου. Ενας πατέρας που θα μπορούσε να είναι εσύ. Ενας εργένης που απολάμβανε τη ζωή του όσο κι εσύ. Ο παππούς και η γιαγιά που κρατούσαν τα εγγόνια τους ενόσω οι γονείς εργάζονταν, πόσο κοινότοπο, πόσο καθολικό, οικουμενικό.
Ο νεκρός ως πρόσωπο έχει κάτι από το δικό μας πρόσωπο, τη δική μας ζωή. Είναι τα πρόσωπα πολιτών ενός κράτους το οποίο δεν μπόρεσε να τα προστατέψει είτε από δική του ανεπάρκεια είτε επειδή η καταστροφή υπερέβαινε τα συνήθη μεγέθη.
Είναι επίσης τα πρόσωπα που, αφού έγιναν αριθμοί και βουβές φωτογραφίες, το κράτος τα εξύβρισε: αυτοί έφταιγαν διότι «είχαν αυθαίρετα», «είχαν καταπατήσει τον αιγιαλό», «είχαν βίλες».
Μπορείς να ασκήσεις πολιτική πάνω σε πτώματα. Μπορεί όμως και ο νεκρός, ως πρόσωπο και ως αριθμός, να ασκήσει τη δική του πολιτική. Ηδη το κάνει αυτό. Απλώς οι σημερινοί κυβερνώντες δεν το έχουν ακόμα αντιληφθεί.