Οι εμβληματικές μορφές του Γιώργου Καλαφάτη, του Απόστολου Νικολαΐδη και του Παύλου Γιαννακόπουλου ήταν η τελευταία «πινελιά» που έβαλε ο Παναθηναϊκός στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας για να γιορτάσει τα 50 χρόνια από την κορυφαία στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο. Σαν σήμερα, στις 2 Ιουνίου του 1971, ο «καλπάζων συνταγματάρχης» Φέρεντς Πούσκας οδήγησε τους παίκτες του στο θρυλικό Γουέμπλεϊ του Λονδίνου για να κυνηγήσουν ένα όνειρο που έμοιαζε άπιαστο: να νικήσουν τον μεγάλο Αγιαξ του Κρόιφ και του Κάιζερ, να κατακτήσουν την κορυφή της Ευρώπης! Απιαστο το όνειρο όπως αποδείχθηκε, μιας και οι «ιπτάμενοι Ολλανδοί» νίκησαν 2-0 και κατέκτησαν το πρώτο από τα τρία συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών τους, συστήνοντας στην Ευρώπη το μοντέλο του «ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου» και μια σχολή που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στον χρόνο. Θα μπορούσε ο ταπεινός Παναθηναϊκός να αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας; Οχι, κι ας πάλεψε το παιχνίδι στα ίσα και διεκδίκησε μέχρι τέλους τις όποιες ευκαιρίες του προσέφερε.
Ο Αγιαξ ήταν σαφώς ανώτερος, μια πολεμική μηχανή ανίκητη ακόμα και από ομάδες πολύ πιο ισχυρές από τους «πράσινους». Νίκησε δίκαια και ουδείς αμφισβήτησε την υπεροχή του. Για να αλλάξει την Ιστορία ο Παναθηναϊκός έπρεπε να κάνει ένα μεγάλο θαύμα, μεγαλύτερο από αυτά που είχε πετύχει για να φτάσει ώς το τέλος της διαδρομής. Δικαίως οι παίκτες του πίστευαν ότι μπορούσαν να το πετύχουν, όχι μεθυσμένοι από το δόγμα Πούσκας «έντεκα αυτοί, έντεκα και εμείς», αλλά γιατί είχαν υπογράψει νωρίτερα ποδοσφαιρικά θαύματα όπως τον αποκλεισμό της κατόχου του Κυπέλλου Κυπελλούχων Σλόβαν Μπρατισλάβας ή της πρωταθλήτριας Αγγλίας Εβερτον, μιας ομάδας που ένας της παίκτης και μόνο, κόστιζε περισσότερο απ’ όσο όλη η αποστολή του Παναθηναϊκού. Το μόνο μελανό σημείο αυτής της υπέροχης ιστορίας είναι ότι δίπλα στη λέξη «έπος» βαδίζει για πενήντα ολόκληρα χρόνια η λέξη «ανεπανάληπτο». Μισό αιώνα μετά, δεν βρέθηκε καμιά άλλη ελληνική ομάδα να καταφέρει σε συλλογικό επίπεδο ό,τι κατάφερε ο Παναθηναϊκός το 1971 με την πορεία του ώς το Γουέμπλεϊ. Μόνο η εθνική μας ομάδα ξεπέρασε τον άθλο των παιδιών του Πούσκας και υπέγραψε στις 4 Ιουλίου 2004 τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Ο Παναθηναϊκός πλησίασε στην επανάληψη και το 1985 και το 1996 αλλά το βήμα του έμεινε μετέωρο, σε μια διαδρομή που δυστυχώς κανένας άλλος ελληνικός σύλλογος δεν κατάφερε να ακολουθήσει…
«Δεκαέξι Ελληνόπουλα με μόνο ξένο τον Πούσκας»
Η πορεία του Παναθηναϊκού ώς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και αποτελεί σημείο αναφοράς στην Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Χιλιάδες αφιερώματα έχουν γίνει για αυτή την πορεία, αμέτρητα λόγια έχουν ειπωθεί από τους πρωταγωνιστές κι όλους όσοι βρέθηκαν κοντά τους σε όλη τη διαδρομή, από το γήπεδο της Ζεν Ες Ες στο Λουξεμβούργο μέχρι το επιβλητικό Γουέμπλεϊ του Λονδίνου.
Υπάρχουν όμως πολλά περιστατικά, άγνωστα στον πολύ κόσμο, κάποια εκ των οποίων αποκαλύφθηκαν για πρώτη φορά στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ που επιμελήθηκε η ΠΑΕ Παναθηναϊκός και θα προβληθεί απόψε στις 20.00 από την ΕΡΤ 3. Είναι ένα υπέροχο αφιέρωμα σ’ αυτή τη διαδρομή, με τους πρωταγωνιστές να διηγούνται όμορφες ιστορίες, κάποιες εκ των οποίων πήραν μυθικές διαστάσεις και κάποιες άλλες, μικρές αλλά τόσο ανθρώπινες, αποκαλύπτονται για πρώτη φορά.
«Αυτές οι αναμνήσεις μας κρατούν νέους, όλους εμάς που ζήσαμε αυτό το όνειρο με τα μάτια ανοικτά. Είναι ωραίο οι νέοι να τιμούν τους παλιούς, να μαθαίνουν μέσα από τέτοιες όμορφες ιστορίες πως αν πιστεύεις και διεκδικείς, μπορείς να πετύχεις τα πάντα», λέει ο Τότης Φυλακούρης (φωτ. αριστερά), από τους μεγάλους πρωταγωνιστές αυτής της αξέχαστης επιτυχίας.
«Νομίζεις ότι με τα χρόνια θα χαθούν οι μνήμες, αλλά να που τα ξαναζήσαμε όλα σαν να συνέβησαν χθες, όταν μας ζητήθηκε να μιλήσουμε γι’ αυτή την ωραία ιστορία. Δεν ξεχνιούνται αυτά που ζήσαμε, ήταν μοναδικές στιγμές, μικρές μικρές ιστορίες που όλες μαζί φτιάχνουν σαν ένα παζλ μια τόσο όμορφη εικόνα», μας λέει ο κ. Φυλακούρης, δηλώνοντας ότι συγκινείται ακόμα και τώρα κάθε φορά που θυμάται το σύνθημα των οπαδών του Παναθηναϊκού «Γεια σου Τότη, γεια σου Τότη, κάνε την ομάδα πρώτη»!
Και στο διαχρονικό ερώτημα εάν θα καταφέρει μια ελληνική ομάδα να επαναλάβει μια τόσο μεγάλη επιτυχία σε συλλογικό επίπεδο, η απάντηση του κ. Φυλακούρη «πονάει» αλλά δεν ξαφνιάζει: «Δυστυχώς δεν θα ξαναδούμε κάτι τέτοιο, όχι όσο θα βρίσκομαι εγώ στη ζωή. Κι αν κάποια στιγμή γίνει ένα θαύμα θαυμάτων στο μέλλον και φτάσει μια ελληνική ομάδα τόσο ψηλά, θα πρόκειται για μια “ελληνική” ομάδα με 8-9 ξένους και 2-3 Ελληνες να συμπληρώνουν την ενδεκάδα. Δεν θα είναι το ίδιο. Ποιος να πετύχει αυτό που πετύχαμε τότε εμείς, 16 Ελληνόπουλα με μόνο ξένο τον προπονητή μας;».