Η μαύρη τρύπα των πρόωρων ευρωπαϊκών αποκλεισμών έχει γίνει κακιά συνήθεια τα τελευταία χρόνια και απειλεί το ελληνικό ποδόσφαιρο με ακόμα χειρότερες μέρες. Εκεί που κάθε καλοκαίρι νομίζουμε ότι πιάσαμε τον πάτο του βαρελιού και δεν έχει παρακάτω, το επόμενο ζούμε ξανά μεγαλύτερους εφιάλτες. Αυτή τη φορά, οι αποκλεισμοί της ΑΕΚ και του Αρη από ομάδες πολύ χαμηλής ταχύτητας είχαν όντως ένα δραματικό χαρακτήρα, αλλά στο τέλος της ημέρας ήταν το ίδιο οδυνηροί.
Η «Ενωση» έμεινε εκτός από την άσημη Βελέζ από τη Βοσνία, που είχε 33 ολόκληρα χρόνια να παίξει σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση, με μπάτζετ ελληνικής ομάδας επιπέδου Σούπερ Λιγκ 2. Εκεί που με ένα γκολ στο 90+8΄ φάνηκε να σώζει από το πουθενά μια χαμένη παρτίδα, δεν είχε τη δύναμη να πάρει την πρόκριση στην παράταση και οδηγήθηκε στη διαδικασία των πέναλτι, για πρώτη φορά μετά το μακρινό 1977 με την ΚΠΡ, χωρίς όμως το τέλος να είναι το ίδιο θριαμβευτικό. Και πώς να είναι όταν στα πέντε πέναλτι χάνεις τα τρία;
Ο Αρης το έχει συνήθειο κάθε χρονιά να αποκλείεται με έναν διαφορετικό, πρωτότυπο, αλλά πάντα οδυνηρό τρόπο. Τη μία η Μόλντε στην παράταση, την άλλη η πρωτάρα Κόλος Κοβαλίτκα σε μονό παιχνίδι στην έδρα του, την άλλη με ένα γκολ στο 121΄ από την Αστάνα. Αποκλεισμοί – μαχαιριά, που όσο καλή θέληση κι έχει κανείς, δεν μπορεί να τους αποδίδει πάντα σε κακοδαιμονία. Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, οι φτωχικοί 500 βαθμοί που πρόσφεραν οι νίκες της ΑΕΚ και του Αρη αποδεικνύονται μια τρύπα στο νερό. Διαιρούνται διά του τέσσερα, όσες ήταν οι ομάδες μας που μπήκαν στην κληρωτίδα, αλλά το κακό είναι ότι πλέον συνεχίζουν μόνο δύο, ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ.
Η Ελλάδα παραμένει μεν 19η στο ranking της UEFΑ, αλλά την πλησιάζουν απειλητικά η Νορβηγία, η Δανία και κάμποσες άλλες χώρες, σε σημείο να θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι θα ξύσουμε ακόμα περισσότερο τον πάτο του βαρελιού. Κι εκεί που κάποτε ξινίζαμε τα μούτρα μας και απαξιώναμε την προοπτική του «ταπεινού» Γιουρόπα Λιγκ, γιατί είχαμε καλομάθει τόσα χρόνια στο κούνημα του σεντονιού, Κόνφερανς Λιγκ θα λέμε και θα κλαίμε…