Για πολλοστή φορά χρειάστηκε να θρηνήσουμε ένα αθώο θύμα, από τη βία, που όπως υποστηρίζουν γεννάει η οπαδική αντιπαλότητα, για να ταρακουνηθούν οι αρμόδιοι και να αποφασίσουν την επιβολή μέτρων. Και ως συνήθως, όπως συμβαίνει στον σχεδόν μισό αιώνα που παρακολουθώ και καταγράφω τα τεκταινόμενα στον χώρο του ελληνικού αθλητισμού, οι νόμοι θα ψηφιστούν, αλλά δεν θα εφαρμοστούν! Κι ας είναι ακόμα νωπό το χώμα που σκέπασε τον Αλκη.
Διότι αν εδώ και πολλές δεκαετίες είχαν εφαρμοστεί οι εκατοντάδες που ψηφίστηκαν, δεν θα χρειαζόταν άλλοι. Και ο λόγος που δεν εφαρμόζονται είναι ένας και μοναδικός. Γιατί αν βρισκόταν δικαστικός λειτουργός που θα ήθελε να φτάσει στην ουσία του θέματος, θα έπεφτε σε ένα τείχος σιωπής. Με αποτέλεσμα να τιμωρηθούν, αν κι αυτό δεν συμβαίνει συχνά, μόνο οι φυσικοί αυτουργοί και όχι οι ηθικοί.
Να δεχτώ πως τα τελευταία χρόνια αυτοί που χτυπούν με μαχαίρια, κατά πλειοψηφία, δεν είναι πλέον οπαδοί ομάδων, αλλά άτομα με ποινικό μητρώο. Ομως μπήκε κανείς στον κόπο ή τόλμησε να τους ελέγξει;
Αλλά ακόμα κι αν δώσουμε ένα ελαφρυντικό στα αφεντικά των ΠΑΕ και ΚΑΕ πως δεν μπορούν να ασχολούνται με τέτοιες… λεπτομέρειες, δεν θα έπρεπε να είχαν άτομα γι’ αυτή τη δουλειά; Και αν έχουν, ποια είναι αυτά και γιατί δεν μπορούν να την κάνουν;
Η βία, ως κοινωνικό φαινόμενο, δεν είναι ουρανοκατέβατη. Δημιουργείται και εκκολάπτεται εκεί όπου βρίσκει πρόσφορο έδαφος, είτε λόγω οικονομικών προβλημάτων είτε σε χώρους όπου υπάρχει το αίσθημα της αδικίας. Και την τελευταία την… καλλιεργούν με περίσσιο πάθος και ζήλο αυτοί που θέλουν να ζουν από τον αθλητισμό, για να καλύπτουν δικά τους λάθη και οικονομικές αδυναμίες.