Ο αθλητισμός χρειάζεται τους «ήρωές» του. Αυτούς που θα αποτελέσουν πόλο έλξης για τους φιλάθλους. Αποδείχθηκε περίτρανα το περασμένο Σαββατοκύριακο (κυρίως δε την Κυριακή) στο πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Χρόνια είχε να δει το «Ειρήνης και Φιλίας» (ΣΕΦ) τόσο κόσμο σε αγώνες στίβου. Τον μαγνήτισε η παρουσία, κυρίως, του Μίλτου Τεντόγλου, αλλά και του Εμμανουήλ Καραλή, της Νικόλ Κυριακοπούλου κ.ά.
Ο,τι κατόρθωσε η παρουσία του νυν κορυφαίου άλτη του μήκους παγκοσμίως, είχε πετύχει στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο πρώην κάτοχος του ρεκόρ κόσμου στο άλμα επί κοντώ, Χρήστος Παπανικολάου. Σε πολλαπλάσιο βαθμό, μάλιστα, καθότι σχεδόν γέμιζε τις κερκίδες του «Καραϊσκάκη» ακόμη και σε ημερίδες. Αλλά ήταν εντελώς διαφορετικές εποχές. Το είχαμε δει και τη δεκαετία του ’80, με τις σπουδαίες ακοντίστριες Αννα Βερούλη και Σοφία Σακοράφα. Ακολούθησε η χρυσή εποχή του ελληνικού στίβου και οι κερκίδες φυσιολογικά ασφυκτιούσαν για τον Κεντέρη, τη Θάνου, την Μπακογιάννη, την Κελεσίδου, τη Μανιάνι, την Ξάνθου, τον Γκατσιούδη κ.ά. Αλλά για έναν αθλητή, όπως συνέβη την Κυριακή; Μόνο για τον Παπανικολάου.
Το ερώτημα, όμως, που πλανάται στον κόσμο του αθλήματος είναι αν του χρόνου θα μπορεί να πάει στο ΣΕΦ για να θαυμάσει τον Μίλτο, τον Εμμανουήλ, ίσως την ολυμπιονίκη Κατερίνα Στεφανίδη και όποιον άλλον. Διότι φημολογείται έντονα ότι δεν θα ξαναδούμε αγώνες στίβου σ’ ένα στάδιο που κατασκευάστηκε, περίπου προ 40 ετών, ακριβώς γι’ αυτό το άθλημα.
Η διοίκηση του ΣΕΦ καθησυχάζει τον κόσμο του στίβου. Αλλά αυτός φοβάται πως, όταν κάτι πλανάται τόσο έντονα στην ατμόσφαιρα, περιέχει όχι απλώς ψήγματα, αλλά μεγάλα κομμάτια αλήθειας. Ελπίζουμε να διαψευσθεί…