Την στιγμή που ο μεταγραφικός οργασμός των ομάδων της Σούπερ Λιγκ 1 βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και θα συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Αυγούστου, τα μέχρι τώρα πεπραγμένα των ΠΑΕ στο κομμάτι αυτό, δεν προκαλούν αισιόδοξες σκέψεις ότι θα παρακολουθήσουμε ένα πιο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο αφελληνισμός των ρόστερ συνεχίζεται και το περσινό ποσοστό 58,4% με τους 243 ξένους ποδοσφαιριστές, όλα δείχνουν πως θα μεγαλώσει.
Η προτίμηση στους ξένους συνεχίζεται, καθώς οι ομάδες δεν δείχνουν ούτε εμπιστοσύνη, αλλά ούτε και τη θέληση και την υπομονή να αναδείξουν τους Έλληνες παίκτες που δουλεύουν στις ακαδημίες τους.
Και φυσικά δεν αναφερόμαστε μόνο στους «μεγάλους». Η αγορά ξένων είναι η εύκολη, η πιο προσιτή οικονομικά λύση αλλά και η περισσότερο επικερδής για παράγοντες των «μικρών» ΠΑΕ και μάνατζερ, που ευελπιστούν να βρουν «λαβράκια» από τις αγορές της Ισπανίας, των Βαλκανίων, της Λατινικής Αμερικής ή της Αφρικής.
Παιχνίδια σαν αυτό της περυσινής περιόδου ανάμεσα στον Αρη και τον Αστέρα Τρίπολης στο «Κλεάνθης Βικελίδης» όπου ο μόνος Έλληνας από τους 22 που ξεκίνησαν ήταν ο τερματοφύλακας των Αρκάδων Νίκος Παπαδόπουλος, όλα δείχνουν πως θα επαναληφθούν και φέτος στο πρωτάθλημα που ξεκίνησε χθες. Άλλωστε και οι πέντε ελληνικές ομάδες στα 15 πρώτα τους ευρωπαϊκά ματς ξεκίνησαν με μόλις 11 έλληνες στην 11αδα τους. Ο Παναθηναϊκός με τους Κώτσιρα, Βαγιαννίδη, ο Ολυμπιακός με τους Πασχαλάκη, Ρέτσο, Μασούρα, Φορτούνη, ο ΠΑΟΚ με τους Μιχαηλίδη, Τσιγγάρα, Κωνσταντέλια, Κουλιεράκη ενώ η ΑΕΚ στο πρώτο παιχνίδι με την Ντιναμό στην Κροατία δεν είχε κανέναν Έλληνα στην αρχική σύνθεσή της.
Η ξενομανία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όσο περίεργο κι αν ακούγεται ήρθε από το «παράθυρο». Μπορεί ο περίφημος «νόμος Μποσμάν» πριν 28 χρόνια να ήταν αυτός που απελευθέρωσε όλους τους περιορισμούς και να έκανε το άθλημα… πολυεθνικό, ωστόσο η τάση κατάφερε να αναδειχθεί πολύ παλαιότερα και μάλιστα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Κι όχι από κάποιον από τους μεγάλους συλλόγους της χώρας, αλλά από τον ΠΑΣ Γιάννινα ο οποίος αγωνιζόμενος στη Β΄εθνική στις αρχές της δεκαετίας του 1970 αναζητούσε τον τρόπο να ανέβει στη μεγάλη κατηγορία. Και ο «Αγιαξ της Ηπείρου» το κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο πετυχαίνοντας με ένα σμπάρο δύο τριγώνια, αφού ήταν η πρώτη ομάδα στην Ελλάδα που άνοιξε και το «παράθυρο» των ελληνοποιήσεων.
Βασικός υπαίτιος γι αυτό ήταν ο Γκόμεζ Ντε Φαρία, ο Πορτογάλος τεχνικός που αναμόρφωσε τον ΠΑΣ με την άφιξη των Αργεντίνων, που όλοι τους έγιναν… Έλληνες, δίδαξαν τα μυστικά της μπάλας και έκαναν… μόδα μέχρι και τις μέρες μας τις ελληνοποιήσεις σε όλα τα αθλήματα.
Η αφορμή δόθηκε το καλοκαίρι του 1971 όταν ο Ντε Φαρία, μαζί με τον τότε πρόεδρο του ΠΑΣ Γιάννινα Θανάση Τσουκανέλη αναζητούσε έναν ικανό τερματοφύλακα για να ενισχύσει την ομάδα. Ένα ταξίδι τους από την πρωτεύουσα της Ηπείρου στον Βόλο, ήταν ικανό να φέρει τα πάνω κάτω. Ο πατέρας του παλαίμαχου καλαθοσφαιριστή Παναγιώτη Λιαδέλη, Βαγγέλης, φορώντας την φανέλα του Ολυμπιακού Βόλου ήταν ένας από τους καλύτερους γκολκίπερ της εποχής ωστόσο οι απαιτήσεις της ομάδας του (ένα εκατομμύριο δραχμές) που τότε αγωνίζονταν στην Α΄εθνική, κρίθηκαν και ήταν υπερβολικές για μια ομάδα Β΄εθνικής. «Με τόσα λεφτά, μπορώ να βρω πέντε παίκτες από την Αργεντινή και η ομάδα να γίνει αχτύπητη» είπε ο Ντε Φαρία στον Τσουκανέλη στον δρόμο της επιστροφής, με την ιδέα να «καρφώνεται» στον πρόεδρο του ΠΑΣ.
Ο Ντε Φαρία που μεγάλωσε στην Αργεντινή αγωνίστηκε στην Τσακαρίτα και όταν ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα , πήγε στο Περού, παίρνοντας δίπλωμα προπονητή παρακολουθώντας σεμινάρια, μαζί με τον Βραζιλιάνο Μάριο Ζαγκάλο.
Παντρεμένος με την Ελληνίδα Μαριάνθη Μπουμπλή, ήταν αυτός που έφερε και τον Χουαν Ραμόν Ρότσα στην Ελλάδα «βαφτιζοντας» τον με το επίθετο Μπουμπλής, το όνομα της συζύγου του.
Με βεβαίωση από Μητρόπολη και πρεσβεία
Η απαγόρευση που ίσχυε στις μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών, ήταν το πρώτο ανασταλτικό στοιχείο για την υλοποίηση της σκέψης του Ντε Φαρία ωστόσο ο νόμος επέτρεπε τη μεταγραφή ομογενών, που τότε προέρχονταν είτε από την Κύπρο είτε από την Κωνσταντινούπολη.
Ο διακεκριμένος Ηπειρώτης νομικός και στέλεχος της διοίκησης της ομάδας Πύρρος Γιαννάκος, μελέτησε την υπόθεση και βρήκε τη λύση. Σύμφωνα με αυτή, οι υπό μεταγραφή παίκτες, ακόμη κι αν είχαν διαφορετική υπηκοότητα, με μια βεβαίωση της τοπικής ορθόδοξης Μητρόπολης και της πρεσβείας της εκάστοτε χώρας, θα μπορούσαν να θεμελιώσουν δικαίωμα για την απόκτηση και της Ελληνικής.
Ετσι ο Τσουκανέλης άναψε το «πράσινο φως» στον Ντε Φαρία να βρει τους παίκτες, κλείνοντας τις συμφωνίες με τους έξι Αργεντίνους που έγραψαν ιστορία στον «Αγιαξ της Ηπείρου» αλλά και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και οι έξι στοίχισαν ένα εκατομμύριο δραχμές. Πρώτοι ήρθαν τον Ιανουάριο του 1972 από την Βαλέντσια της Βενεζουέλας, ο αριστεροπόδαρος μέσος Αλφρέδο Γκλασμάν που έγινε Γκλασμάνης και ο κεντρικός χαφ Χοσέ Τίτο Πάστερνακ που μετονομάστηκε σε… Παστερνάκης.
Ακολούθησε ο μέσος Χουάν Μοντέζ από την Τσακαρίτα, ο τερματοφύλακας Εδουάρδος Λίσα από την Κομονικασιόνες, ο Οσκαρ Αλβαρέζ από τη Νιούελς Ολντ Μπόις που το 1976 έκανε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό και ο Εδουάρδος Ριγκόνι που πήρε το όνομα Κοντογιωργάκης φορώντας μετέπειτα και την φανέλα της εθνικής.
Τα πρώτα τους δείγματα στους αγωνιστικούς χώρους ήταν εντυπωσιακά. Ο ΠΑΣ την επόμενη χρονιά ανέβηκε στην Α΄εθνική και το καλοκαίρι του 1972 οι περισσότερες ομάδες είχαν ξεκινήσει το «σαφάρι» στην Λατινική Αμερική για την εξεύρεση «ομογενών» ενώ οι συγκρίσεις με τους Έλληνες ποδοσφαιριστές ήταν αναπόφευκτες. Από τις 18 ομάδες που αγωνίζονταν στην τότε Α΄εθνική, οι έξι υπέκυψαν στη νέα μόδα, με τον Ολυμπιακό και την Καλαμάτα να αναδεικνύονται πρωταθλητές στη μάχη αυτή.
Από τον Βιέρα και τον Βερόν ως τον… Κάρολο της Αϊτής
Οι «ερυθρόλευκοι» έχοντας το Νίκο Γουλανδρή στην ηγεσία τους, απέκτησαν τους Ουρουγουανούς Μίλτον Βιέρα και Χούλιο Λοσάντα από την Πενιαρόλ. Ο πρώτος ήταν από τα μεγαλύτερα ονόματα ποδοσφαιριστών στη Λατινική Αμερική, έχοντας κληθεί στην εθνική ομάδα της χώρας του σε ηλικία 20 ετών. Ήταν στην αποστολή της ομάδας που συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, συμμετέχοντας και στους τρεις αγώνες της φάσης των ομίλων, εναντίον της Αγγλίας (0-0), της Γαλλίας (3-1) και του Μέξικο (0-0). Δίδαξε την θέση του σύγχρονου αμυντικού χαφ στη χώρα μας, ενώ υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στην Ελλάδα έχοντας συμμετάσχει προηγουμένως σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Μεγάλη καριέρα έκανε και ο Λοσάντα κατακτώντας με τους Πειραιώτες πέντε πρωταθλήματα και δύο κύπελλα. Ηρθε ακόμη ο επιθετικός από την Κόρντομπα Αντόνιο Χούστο Αλτσιμπαρ ως Αντώνης Αλχιβαρίδης αλλά και ο Αλμπέρτο Χοσέ Πολέτι από την Εστουντιάντες. Από την Εστουντιάντες απέκτησε ο Παναθηναϊκός τον Χουάν Ραμόν Βερόν, τον Βραζιλιάνο Αρεκέν Ντεμέλο, που ήρθε ως… Δέμελος από την Ουρακάν, τον επιθετικό Ρομπέρτο Αρτέμιο Γκραμάχο από την Ροζάριο και τον Παραγουανό επιθετικό Σεβεριάνο Ιράλα από την Ολίμπια. Επίσης λόγω της παρουσίας του Φέρεντς Πούσκας στον πάγκο, οι «πράσινοι» αναζητούσαν ομογενείς και στην Ανατολική Ευρώπη βάζοντας στο στόχαστρό τους, χωρίς αποτέλεσμα, τους Κερμανίδη, Καραϊσκο, Ανανιάδη που τους είδαμε αργότερα να αγωνίζονται σε ΠΑΟΚ, Εθνικό και Αρη αλλά και τον διεθνή Ούγγρο άσο Φλόριαν Άλμπερτ που είχε κερδίσει τον τίτλο του καλύτερου Ευρωπαίου Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς το 1967.
Η ΑΕΚ απέκτησε τον Αργεντινό γκολκίπερ Νέστορ Ερέα (Εστουντιάντες, Μπόκα, Σάντος όπου ήταν συμπαίκτης του Πελέ), τον Ροντόλφο Βιθέντε από την Ατλάντα και τον Εντουίν Ζέερ και αν εξαιρέσει κανείς τον πρώτο που συνέχισε στον Απόλλωνα και έμεινε μόνιμα στην Ελλάδα, οι άλλοι δύο δεν προσαρμόστηκαν.
Η Καλαμάτα αν και νεοφώτιστη στην Α’ εθνική, έκανε «Έλληνες» εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές όπως, οι Ελβιο Μάνα, Σέρτζιο Εσπινόζα, Οσκαρ Βάλιαν (Κίλμες), Λουίς Καντίχιεβιτς (Σαν Λορέντσο) και Αρμάντο Χοσέ Τζιλιότι (Ντεπορτίβο Μορόν).
Ο Εθνικός έφερε τον 23χρονο Αργεντινό Γκιγιέρμο Κιρόγα απο τη Νουέβα Σικάγο, ενώ η μεταγραφή που φέρεται να αποτέλεσε την αφορμή ο ΓΓΑ της επταετίας Κωνσταντίνος Ασλανιδης να βάλει προσωρινό «φρένο» στις ελληνοποιήσεις, ήταν η περίπτωση ενός ποδοσφαιριστή από την Αϊτή που απέκτησαν τα Τρίκαλα.
Ο Αντόνιο Τσάρλς πρωτοεμφανίστηκε για δοκιμή στο Αιγάλεω το καλοκαίρι του 1972. Εκεί, παρά το εμφανέστατο μαύρο χρώμα του δέρματος του, «ανακαλύφθηκε» ελληνική καταγωγή από την Σπάρτη όπου μάλιστα δήθεν διέμενε από χρόνια η αδελφή του και ονοματεπώνυμο …Αντώνιος Κάρολος!
Ο Τσάρλς, άγνωστο πως, σε λίγες μέρες βρέθηκε να υπογράφει στα Τρίκαλα. Με τη θεσσαλική ομάδα αγωνίστηκε 14 φορές στο πρωτάθλημα της Α Εθνικής, με το όνομά του να μείνει στην ιστορία της πόλης όχι για τα ποδοσφαιρικά του προσόντα αλλά για τα αδιάκοπα νυχτοπερπατήματα του…
«Παρουσιάστε άρμ» και… παραμονή
Με την πτώση της χούντας και μετά από καταγγελία του ΠΑΟΚ, τέθηκε από την πολιτεία θέμα νομιμότητας αυτών των μεταγραφών. Κυρίως το πώς έγινε η «ελληνοποίηση» των ξένων ποδοσφαιριστών. Ο τότε υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Ιωάννης Μπούτος, που είχε την ευθύνη των αθλητικών θεμάτων, καθώς δεν υπήρχε υφυπουργείο Αθλητισμού, ετοίμαζε νομοσχέδιο όπου η κάθε ομάδα θα μπορούσε να έχει μόνο δύο ξένους παίκτες. Αν περνούσε το νομοσχέδιο, θα έπρεπε οι τέσσερις από τους έξι αργεντινούς παίκτες του ΠΑΣ να αποχωρήσουν. Αυτό σήμαινε κατάρρευση όλου του οικοδομήματος.
Με τη σημαντική βοήθεια του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ, πέρασε τροπολογία με την οποία δόθηκε παράταση δύο ετών στους υπάρχοντες ξένους των ομάδων και ο περιορισμός των δύο ξένων παικτών στην κάθε ομάδα ήταν για τον εφεξής χρόνο που θα ακολουθούσε. Ο ΠΑΣ ήταν στο απόγειο της δόξας του, κατακτώντας την 5η θέση το 1976 στο πρωτάθλημα Α’ Εθνικής όμως αντιμετώπισε εκ νέου προβλήματα με την παραμονή των Αργεντινών ποδοσφαιριστών, καθώς τέθηκε πάλι θέμα με την ιθαγένειά τους. Για να ξεπεραστεί ο σκόπελος, πήγαν για λίγο στρατιώτες ως εθελοντές, αφού η Ελλάδα ήταν ακόμη σε περίοδο επιστράτευσης και έτσι οι Κοντογιωργάκης, Μοντέζ, Λίσα, Γκλασμάνης απέκτησαν ελληνική υπηκοότητα. Ήταν ένα νομικό τρικ που επινόησε και πάλι ο αντιπρόεδρος και νομικός της ομάδας Πύρρος Γιαννάκος.
Ο δικηγόρος Ιμπραήμ και ο «ιατρός» Καταμά
Ο ΠΑΟΚ ήταν η πρώτη ομάδα που αντέδρασε για το «σκάνδαλο» των ελληνοποιήσεων όπως το ονομάτιζε, όμως ο «Δικέφαλος του Βορρά» έχει φέρει τον πρώτο καταγεγραμμένο ξένο ποδοσφαιριστή του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεκατρία χρόνια πριν, το 1959 με τη δημιουργία της Α’ εθνικής και μάλιστα με πανομοιότυπο τρικ!
Ο λόγος για τον Ιταλό Νίνο Σαλούστρο. Οι «ασπρόμαυροι» υποστήριζαν πως η καταγωγή του ήταν από τη Θεσσαλονίκη και έτσι μπόρεσαν να τον περάσουν ως ομογενή.
Για να έχουν μάλιστα ένα ακόμη όπλο στην φαρέτρα τους, κατάφεραν να τον εγγράψουν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Πριν από τον ΠΑΟΚ αγωνιζόταν στην β΄ομάδα της Λάτσιο όπου επέστρεψε το καλοκαίρι του 1961 ύστερα από δύο χρόνια στον ΠΑΟΚ, όπου κυμάνθηκε στην μετριότητα. Μάλιστα ένα ενδιαφέρον για την επιστροφή του στην Ελλάδα από την ΑΕΚ δεν προχώρησε.
Η Ενωση εκείνη την περίοδο πάντως, κατάφερε να κάνει έναν Σύριο Έλληνα! Η Εθνική Συρίας είχε έρθει στην χώρα μας το 1962 για κάποιους φιλικούς αγώνες, στους οποίους είχε ξεχωρίσει ο επιθετικός με παλαιστινιακή καταγωγή Ιμπραήμ Μουγκράμπι.
Ο Ιμπραήμ έγινε γνωστός στη Νέα Φιλαδέλφεια μόνο με το μικρό του όνομα. Από τον τεχνικό της ΑΕΚ Γένε Τσάκναντι μέχρι τον φροντιστή της ομάδας, άπαντες τον ήξεραν ως Ιμπραήμ αγνοώντας οτιδήποτε άλλο. Ηταν ωστόσο εξαιρετικός τεχνίτης και στα 22 ματς που αγωνίστηκε, συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του τίτλου από τους «κιτρινόμαυρους» σε μια χρονιά που αναδείχθηκε το άστρο του Μίμη Παπαϊωάννου. Ο Ιμπραημ που έγινε ο πρώτος ξένος στην ιστορία της ΑΕΚ που αγωνίστηκε με ελληνικό διαβατήριο, φοίτησε στη Νομική σχολή Αθηνών και επιστρέφοντας στην Συρία παράτησε σε σύντομο χρονικό διάστημα το ποδόσφαιρο, αφοσιώθηκε στη δικηγορία και μετά από χρόνια αναδείχθηκε σε έναν από τους καλύτερους νομικούς της χώρας.
Την ίδια χρονιά αγωνίστηκαν άλλοι δύο ξένοι ώς Έλληνες, ο Αυστριακός Αουρέτνικ, γιος του προπονητή Χάρι Αουρέτνικ, στον Εθνικό και ο συμπατριώτης του Μπρίνεκ στον Ηρακλή, ο οποίος λίγους μήνες μετά τη θητεία του στον Γηραιό, το 1963 σκοτώθηκε σε τροχαίο στο Ινσμπουργκ.
Στο πρωτάθλημα της περιόδου 1963-64 στο Αιγάλεω που συμμετείχε στην Α΄εθνική έπαιξε σε έναν αγώνα ο Ιταλός Τζίνο Μπαντιόλι. Εχοντας φορέσει την φανέλα της Τζένοα, είχε έρθει στην Ελλάδα με σκοπό να γίνει προπονητής. Το 1961 ήταν παίκτης-προπονητής στην Δάφνη. Μετά το Αιγάλεω επέμενε στην προπονητική αλλά χωρίς αποτέλεσμα, επιστρέφοντας στην πατρίδα του.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον κρύβει και η ιστορία του 19χρονου Γιλμά Καταμά που έγινε ο πρώτος Αφρικανός ποδοσφαιριστής που έπαιξε στην Ελλάδα, κι αυτός σαν… Ελληνας!
Ηταν Σεπτέμβριος του 1964 όταν ένας οπαδός του Αρη που ζούσε μόνιμα στην πρωτεύουσα της Αιθιοπίας, την Αντίς Αμπέμπα, αρχικώς τον πρότεινε στην διοίκηση των Θεσσαλονικέων και ακολούθως μεσολαβούσε ώστε να έρθει στην Ελλάδα αλλά και να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο, στην ιατρική σχολή ώστε να πάρει το ελληνικό διαβατήριο.
Ο Καταμά που είχε χριστεί και μια φορά διεθνής με την χώρα του, είχε χαρίσματα που μέχρι τότε δεν είχαν εμφανιστεί στα ελληνικά γήπεδα. Αριστεροπόδαρος εξτρέμ, ταχύτατος, τεχνίτης, με έφεση στις ασίστ για γκολ εντυπωσιάζει τους ανθρώπους της Ρόμα, στα παιχνίδια με τους «κίτρινους» για το κύπελλο Εκθέσεων της σεζόν 1964-65.
Ο παίκτης αγωνίζεται μέχρι τον Ιανουάριο του 1965, τραυματίζεται στο γόνατο και βγαίνει εκτός μάχης. Με το που επιστρέφει, κι ενώ οι φήμες στην Θεσσαλονίκη για την άστατη ζωή του δίνουν και παίρνουν, απαιτεί περισσότερα χρήματα από τα προσυμφωνημένα και έρχεται σε αντιπαράθεση με τη διοίκηση. Όταν λύνεται και αυτό το θέμα, το πρωτάθλημα έχει σχεδόν τελειώσει. Υπάρχει διάθεση να παραμείνει την επόμενη χρονιά, αλλά τότε θεσπίζεται το νομοσχέδιο περί ημιεπαγγελματισμού, το οποίο απαγορεύει σε αλλοδαπούς φοιτητές να αγωνίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Ο Αιθίοπας συνέχισε στην Γαλατασαράι και κατόπιν στην Αυστρία και στην Ολλανδία, προτού καταλήξει οριστικά στην Αμερική και τη Νέα Υόρκη όπου κατοικεί μέχρι σήμερα. Η τελευταία του επαφή με τον Αρη έγινε τη δεκαετία του ’90. Ο Καταμά είχε ενημερωθεί πως στην πόλη θα βρισκόταν για λίγες μέρες ο τότε προπονητής του Άρη Γιώργος Φοιρός και φρόντισε να τον επισκεφτεί στο ξενοδοχείο όπου διέμενε. Ο Καταμά που ρωτούσε τα πάντα σχετικά με τον Άρη και τη Θεσσαλονίκη, είχε δικό του ταξί, εξασκώντας το επάγγελμα του οδηγού επί χρόνια στη Νέα Υόρκη.
Ο έρανος στα Τρίκαλα για τους δυο Γιουγκοσλάβους
«Θύματα» των νέων κανονισμών περί ημιεπαγγελματισμού, στο τέλος της περιόδου 1964-65, έπεσαν και δύο Γιουγκοσλάβοι ποδοσφαιριστές μεγάλης αξίας, οι οποίοι είχαν έρθει για λογαριασμό των Τρικάλων που θα αγωνίζονταν για πρώτη φορά στην Α΄εθνική, μια χρονιά μάλιστα μετά την ίδρυσή τους. Ήταν ο Λάζαρ Ράντοβιτς επτά φορές διεθνής και ο επιθετικός Μίχαλι Μέσαρος, βασικά στελέχη της Παρτιζάν Βελιγραδίου με αρκετά γκολ στο παλμαρέ τους.
Εχοντας συμπληρώσει τα 30 τους χρόνια, σύμφωνα με τους τότε κανονισμούς στην ενιαία Γιουγκοσλαβία, μπορούσαν να αγωνιστούν στο εξωτερικό. Είναι χαρακτηριστικό πως για να συμπληρωθεί το ποσό των 700.000 δραχμών που απαιτούνταν για την απόκτησή τους συνέβαλαν και οι φίλαθλοι της πόλης με έρανο! Γραφειοκρατικά προβλήματα είχαν σαν αποτέλεσμα να αποκτήσουν δικαίωμα συμμετοχής μόλις τον Μάρτιο του 1965. Στο λίγο καιρό που έπαιξε μαζί το το δίδυμο Ράντοβιτς-Μέσαρος έκανε θαύματα, συμπεριλαμβανομένου και ένος χατ-τρικ του τελευταίου με αντίπαλο τον Παναιγιάλειο. Ο Μέσαρος ολοκλήρωσε τη σεζόν αγωνιζόμενος σε μόλις 8 αγώνες πρωταθλήματος πετυχαίνοντας 5 γκολ ενώ ο Ράντοβιτς σε 13 συμμετοχές πέτυχε 3 γκολ, στατιστικά που ήταν αρκετά για να κρατήσουν τους νεοφώτιστους στην κατηγορία. Φεύγοντας από τα Τρίκαλα, ο Ράντοβιτς συνέχισε την καριέρα του στην Αϊντχόφεν ενώ ο Μέσαρος στην Ριέκα πριν φύγει για τις ΗΠΑ όπου συνέβαλε στην ανάπτυξη του ποδοσφαίρου αγωνιζόμενος σε Λος Αντζελες (1967), Σαν Ντιέγκο (1968), Σαν Χοσέ Έρθκουεϊκς (1974).