Το ότι είμαστε της υπερβολής ως λαός σε όλες μας τις εκδηλώσεις είναι γνωστό. Επομένως, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση το ποδόσφαιρό μας και ό,τι κινείται πέριξ αυτού.
Αφορμή της επιβεβαίωσης των παραπάνω η Εθνική μας ομάδα και το πώς αντιμετωπίζεται από τον κόσμο, αλλά πρωτίστως από τον αθλητικό Τύπο. Ηταν αρκετή η ήττα στην Ολλανδία για να αρχίσουν πάλι η μεμψιμοιρία και οι κατακραυγές.
Ακριβώς στην ίδια ένταση με τους πανηγυρισμούς, έπειτα από τις νίκες επί του Γιβραλτάρ και της Ιρλανδίας.
Βλέπετε, σε κάθε περίπτωση βλέπουμε το δένδρο και χάνουμε το δάσος. Από τη στιγμή που ήρθαμε πρώτοι στην τρίτη κατηγορία του Nations League, πίστεψαν αρκετοί πως ξαφνικά γίναμε… υπερδύναμη. Οι ύμνοι και οι κολακείες προς όλους ξεπέρασαν τα όρια. Αποτέλεσμα, ΕΠΟ, προπονητής και παίκτες να αποκτήσουν μια άνευ ουσίας υπεροψία.
Ουδείς ασχολήθηκε με τα κενά και τα προβλήματα, ειδικά στον επιθετικό τομέα αυτής της ομάδας. Ούτε και ο ομοσπονδιακός προπονητής να αναζητήσει λύσεις.
Ωσπου ήρθε η ανώμαλη προσγείωση στην Ολλανδία και ξύπνησαν όσοι ονειρεύονταν πρόκριση στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Η οποία φυσικά και δεν έχει χαθεί. Είναι όμως τόσο δύσκολη γι’ αυτή την ομάδα, που θα χρειαστεί και πολλή δουλειά και περισσότερη κοινή προσπάθεια όλων.
Αφήνοντας κατά μέρος τους εγωισμούς και τα… έγχρωμα γυαλιά με τα οποία κρίνεται η αξία των παικτών που πρέπει να φορέσουν το εθνόσημο. Δεν υπάρχει λογική στο να επιλέγονται παίκτες ως βασικοί στην ενδεκάδα της Εθνικής όταν χρησιμοποιούνται ως αναπληρωματικοί στις ομάδες τους.