Κανονικά, σήμερα θα έπρεπε να γράψω για την Black Thursday (Μαύρη Πέμπτη) και τη «μαύρη νύχτα» του ελληνικού σωματειακού ποδοσφαίρου, εξαιρουμένου, βεβαίως, του ΠΑΟΚ. Θα περιοριστώ σε λίγα: Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά. Ο,τι πληρώνεις, παίρνεις. Φταίει το ότι χάσαμε ευκαιρίες, αργήσαμε να βρούμε ρυθμό, δεν ήμασταν αυτοσυγκεντρωμένοι στην αρχή, έκανε κρύο. Αρα φταίει και ο κακός καιρός. Ή, μήπως, ο κακός μας ο καιρός, ο οποίος μετέβαλε «απρόσμενα» τους διάφορους «Μέσι», «Ρονάλντο» και άλλους «παικταράδες», που, κατά τον αθλητικό Τύπο, έχουν κατακλύσει τα ελληνικά γήπεδα, σε παίκτες από το «κάτω ράφι», όπως συχνά λέγεται;
Θα προτιμήσω, όμως, ν’ ασχοληθώ κυρίως με το βόλεϊ. «Κάλλιο δεύτερος στην πόλη παρά πρώτος στο χωριό», έγραφα τον Μάρτιο επ’ αφορμή της κατάκτησης του Κυπέλλου Τσάλεντζ από την ανδρική ομάδα του Ολυμπιακού. Υποστήριζα ότι οι φιλοδοξίες ενός συλλόγου, που έχει στο ενεργητικό του δύο τελικούς και ισάριθμα χάλκινα μετάλλια στο Τσάμπιονς Λιγκ και άλλες τρεις παρουσίες στο «φάιναλ 4», δεν πρέπει να περιορίζονται στο Τσάλεντζ Καπ, τον τρίτο σε δυσκολία θεσμό της Ευρώπης. Και τόνιζα ότι αυτός ο Ολυμπιακός «χτίστηκε» για μεγάλα πράγματα, ώστε την προσεχή περίοδο να θέσει ως στόχο την είσοδο στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
Οπερ και εγένετο. Παρέμεινε ο βασικός κορμός των παικτών. Ουδεμία αλλαγή έκανε στους ξένους, ενισχύθηκε και με την επιστροφή του Δημήτρη Τζούριτς και πλέον βλέπουμε ελληνική ομάδα στους ομίλους της διοργάνωσης έπειτα από έξι χρόνια.
Αλλά κατά πόσον τούτο αντανακλά τη δυναμικότητα του εγχώριου βόλεϊ; Ελάχιστα. Διότι και ο Ολυμπιακός ελάχιστα βασίζεται σε Ελληνες παίκτες.