Στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ, υπάρχει σε κάθε μία από τις τέσσερις γωνίες του από μια μεγάλη φωτογραφία. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι τέσσερις πυλώνες του συλλόγου· τέσσερις ποδοσφαιριστές-ορόσημα για την ιστορία της ομάδας. Μόνον ένας πλέον βρίσκεται στη ζωή: ο Θωμάς Μαύρος. Οι άλλοι τρεις έχουν φύγει. Πρώτος, αναχώρησε ο Στέλιος Σεραφείδης, στις 4 Ιανουαρίου του 2022. Ακολούθησε ο Μίμης Παπαϊωάννου, στις 15 Μαρτίου του 2023. Από την περασμένη Τρίτη το πρωί, 12 Δεκεμβρίου, πέρασε τη σκοτεινή όχθη και ο Κώστας Νεστορίδης. Ηταν 93 ετών.
Συμβαίνει κάτι περίεργο με τον «Νέστορα» και τον θρύλο που τον συνοδεύει: μεσουράνησε τις δεκαετίες του «50 και του ’60 (για την ακρίβεια: 1955-1965), σε εποχές που δεν υπήρχε τηλεοπτική κάμερα, ούτε «Αθλητική Κυριακή». Σχεδόν κανένας απ’ όσους τον είδαν ζωντανά στο γήπεδο δεν ζει επίσης. Κι ωστόσο, για όλους εμάς, που μεγαλώσαμε ακούγοντας τις ιστορίες για τον Νεστορίδη από τους πατεράδες μας, είναι περίπου σαν να τον έχουμε ζήσει. «Θυμόμαστε» ακόμα όλοι –οι φίλοι της ΑΕΚ έστω– τον Νεστορίδη να παίζει. Νομίζω πως οι ψυχολόγοι το αποκαλούν αυτό «ψευδή μνήμη» ή «παραμνησία». Τόσο ζωντανή παραμένει έως σήμερα η εικόνα του ως άσου των γηπέδων, από τους κορυφαίους επιθετικούς που έβγαλε το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Στο YouTube, βρίσκω πολλά, πάρα πολλά παλιά βίντεο του «θεού» της δικής μου γενιάς, του Θωμά Μαύρου. Πηγαίνοντας πιο πίσω, κάτι διασώζεται από κάποια θρυλικά τέρματα του Μίμη Παπαϊωάννου, ακόμα ακόμα και από εκπληκτικές εκτινάξεις του Στέλιου Σεραφείδη. Τα αποτελέσματα, όμως, από τον Νεστορίδη είναι πενιχρά: μερικά στιγμιότυπα, τραβηγμένα πιθανώς με τις παλιές Super-8, διασώζουν το νεανικό του χαμόγελο, αυτό που διατήρησε έως τις τελευταίες ημέρες της μακράς και ένδοξης ζωής του.
Διότι υπήρξε όντως ένδοξη η ζωή του. Τα βασικά δεδομένα είναι πια γνωστά: γεννημένος στη Δράμα το 1930 από γονείς Μικρασιάτες, μεγαλώνει στην Αθήνα. Περνάει από τον Πανιώνιο και το 1955 μεταγράφεται στην ΑΕΚ, που είναι και η προσωπική του επιλογή λόγω οικογενειακών καταβολών.
Μέχρι το 1965, σε αγώνες πρωταθλήματος Αθηνών, πρωταθλήματος και Κυπέλλου Ελλάδας και Κυπέλλων Ευρώπης, πετυχαίνει συνολικά 228 γκολ, εκ των οποίων τα 141 στην Α΄ Εθνική. Την περίοδο 1958-59, κερδίζει για πρώτη φορά τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο πρωτάθλημα Ελλάδας με 21 γκολ σε 18 ματς. Ακολουθεί η καθιέρωση της Α΄ Εθνικής, όπου αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ τις πρώτες τέσσερις σεζόν (1959-63) με 33, 27, 29 και 24 γκολ, αντίστοιχα. Με άλλα λόγια, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ σε πέντε διαδοχικά πρωταθλήματα.
Είχε σημειώσει μία φορά το λεγόμενο «πενταρέ» (πέντε γκολ σε έναν αγώνα, με τον Ηρακλή 5-0 το 1963 – θα τον «μιμηθούν» αργότερα ο Μαύρος και ο Ντέμης Νικολαΐδης), ένα «καρέ» (τέσσερα γκολ σε έναν αγώνα) και δώδεκα χατ-τρικ (τρία γκολ σε ένα ματς), ενώ οι παλαιοί θυμούνται ακόμη τα γκολ που σημείωνε με εκτελέσεις κόρνερ (όπως πολλά χρόνια μετά θα έκανε και ο Βασίλης Τσιάρτας).
Επαιξε μπάλα στην Αυστραλία, επέστρεψε στην Ελλάδα, από την ΑΕΚ ξαναπέρασε ως προπονητής της σε περιόδους κρίσης, πάντοτε με τον ενθουσιασμό του ανθρώπου που αγαπάει και τιμάει τη φανέλα.
Αξιοσημείωτα επιτεύγματα τα παραπάνω, σωστά; Φυσικά. Ομως, για εμάς τους νεότερους, αυτή η «ψευδής μνήμη» των απίθανων τερμάτων ή της μαγικής ντρίπλας του Νεστορίδη σχετίζεται με κάτι ακόμη: ήταν ένα πρόσωπο που όλα αυτά τα χρόνια δεν έλειψε ποτέ από την ΑΕΚ και τη Νέα Φιλαδέλφεια. Ηταν στ’ αλήθεια σαν να μην κρέμασε ποτέ τα παπούτσια του.
Ο υπογράφων θυμάται ακόμη, το 1982 ή 1983, τον Νεστορίδη να μιλάει σε μια αθλητική εκπομπή για τη δουλειά του ως προπονητή στα «τσικό» (παίδες) της ΑΕΚ. Πίσω του, καθώς μιλούσε, ένα τσούρμο πιτσιρικάδες κλωτσούσαν μπάλες φορώντας την κλασική φανέλα της ομάδας από την Adidas. Οι παρακλήσεις προς τον πατέρα (βασικό υπεύθυνο για τη μύηση στην αγάπη της Ενωσης, κατά τα άλλα) να με γράψει στα «”τσικό” του Νεστορίδη» δεν έπιασαν τόπο…
Ο Νεστορίδης κέρδισε λίγους τίτλους με την ΑΕΚ: ένα πρωτάθλημα (το 1963, στην παρθενική σεζόν του Μ. Παπαϊωάννου) και ένα Κύπελλο (το 1964). Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Στη μνήμη –την αληθή, αυτή τη φορά– των νεότερων Ενωσιτών μένουν ανεξίτηλα η παρουσία του –με αναπηρικό αμαξίδιο– κατά την πομπή των βετεράνων της ΑΕΚ, στα εγκαίνια του νέου γηπέδου, οι λυγμοί του και ο τρόπος που αγκάλιαζε το κασκόλ της ομάδας.
Ο Νεστορίδης έκλεισε τα μάτια του πλήρης ημερών, αγαπημένος απ’ όλους – και όχι μόνον τους φίλους της ΑΕΚ, όπως αρμόζει σε όλους τους αληθινά μεγάλους Ελληνες ποδοσφαιριστές (ένα κλειστό «κλαμπ» που αποτελείται από λίγους και εκλεκτούς, οι οποίοι αγαπήθηκαν από όλο τον φίλαθλο κόσμο ανεξαρτήτως φανέλας) και έκλεισε τα μάτια του σε μια δύσκολη, ακόμη μία φορά, καμπή για το ελληνικό ποδόσφαιρο: πόσο κρίμα που στον επόμενο εντός έδρας αγώνα της ΑΕΚ, ο φίλαθλος κόσμος της δεν θα μπορεί να είναι εκεί για να αποτίσει φόρο τιμής σε έναν παίκτη, από τις λεγόμενες «σημαίες» της ομάδας. Θα δοθεί όμως η κατάλληλη ευκαιρία στο μέλλον και γι’ αυτό.
Παίκτης «σημαία», λοιπόν. Ο πρώτος, μεταπολεμικά μιλώντας φυσικά, παίκτης της ΑΕΚ που πήρε αυτό τον τόσο τιμητικό τίτλο. Τον διαδέχθηκε σε αυτό ο Παπαϊωάννου και αυτόν μετά ο Μαύρος –συνήθως, οι επιθετικοί είναι αυτοί που τους ευνοούν αυτές οι τιμητικές διακρίσεις, άδικο για αμυντικούς της ΑΕΚ όπως ο Λάκης Νικολάου ή ο Στέλιος Μανωλάς– για να φτάσουμε ξανά σε έναν επιθετικό, γνήσιο διάδοχο των Νεστορίδη, Παπαϊωάννου, Μαύρου, τον Ντέμη Νικολαΐδη.
Ειδικά σε μια εποχή όπως η τωρινή, ο Κώστας Νεστορίδης αφήνει παρακαταθήκη κάτι επιπλέον: τι σημαίνει αγάπη για την ομάδα, για τον σύλλογο, για την ιστορία και για το μέλλον του. Αγάπη· όχι μίσος για τον όποιο αντίπαλο, που στον σημερινό οπαδό κάθε ομάδας είναι πια μια καταστροφική εμμονή: το μίσος για τον αντίπαλο να έχει αντικαταστήσει στην ουσία την αγάπη για την ομάδα. Ο «Νέστορας» δίδαξε το δεύτερο, τόσο μέσα από την ενεργό δράση του όσο και ως βετεράνος. Υπήρξε παλαίμαχος, αλλά ποτέ απόμαχος.