Ο Πίπο ήταν πάντα ο μεγάλος σταρ της οικογένειας Ιντζάγκι και ο μικρός αδελφός του, Σιμόνε, είχε μάθει να ζει για πολλά χρόνια στη σκιά του. Επιθετικοί και οι δύο, ο πρώτος εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους σκόρερ όλων των εποχών στο ιταλικό ποδόσφαιρο και τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο δεύτερος, τρία χρόνια μικρότερος, έχτισε τη δική του καριέρα σε πιο χαμηλό επίπεδο και πάλευε μια ζωή για να μην τον αναγνωρίζει ο κόσμος μόνο ως τον μικρότερο αδελφό του διάσημου (και ως γυναικοκατακτητή) Πίπο, αλλά ως έναν παίκτη με την προσωπική του σφραγίδα στο ποδόσφαιρο.
Αν και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί αμελητέο, το βιογραφικό του Σιμόνε ως ποδοσφαιριστή απέχει πολύ από εκείνο του αδελφού του, ο οποίος πέρασε από αρκετές ομάδες σε μικρή ηλικία, πριν χτίσει το μεγάλο του όνομα με τη Γιουβέντους και τη Μίλαν, όντας και πυλώνας της εθνικής Ιταλίας για πολλά χρόνια. Διεθνής έγινε και ο μικρός αδελφός του, αλλά μέτρησε μόνο 3 εμφανίσεις με τη «σκουάντρα αντζούρα», όλες σε φιλικά παιχνίδια και καμία σε επίσημο.
Μπορεί ο Σιμόνε να μην είχε τη λάμψη του Πίπο, έπαιξε όμως στη Λάτσιο και πέτυχε μερικές αξιοσημείωτες επιδόσεις, όπως τα 9 γκολ που σημείωσε με τους «Λατσιάλι» σε 11 αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ τη σεζόν 1999-00, με κορωνίδα τα 4 που σκόραρε σε βάρος της Μαρσέιγ σε ένα και μόνο παιχνίδι, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Μάρκο Φαν Μπάστεν στη διοργάνωση.
Η καριέρα του τελείωσε σχετικά γρήγορα και μάλλον άδοξα. Από το 2004 έως το 2010 που κρέμασε τα παπούτσια του, πέτυχε ελάχιστα γκολ και ο ρόλος του στις ομάδες που τον εμπιστεύτηκαν ήταν συμπληρωματικός, σε αντίθεση με τον Πίπο που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή με τη φανέλα της Μίλαν και της εθνικής Ιταλίας.
Η ζωή όμως κάνει περίεργα παιχνίδια και το νόμισμα γύρισε ανάποδα. Στο επόμενο βήμα της καριέρας τους ως προπονητές και οι δύο πλέον, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Ο Πίπο ζει πια στη σκιά του Σιμόνε, ο οποίος μεγαλουργεί στον πάγκο της Ιντερ και απειλεί να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ στην ιστορία του ιταλικού ποδόσφαιρου με τις τρελές φετινές εμφανίσεις της ομάδας του.
Η προπονητική διαδρομή του Πίπο Ιντζάγκι δεν έφτασε ποτέ τόσο ψηλά – ούτε πλησίασε καν είναι η αλήθεια. Εκλεισε την ποδοσφαιρική του καριέρα με τη φανέλα της Μίλαν ως κορυφαίος διαχρονικά σκόρερ όλων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων (τώρα έχει πέσει στην 6η θέση όλων των εποχών) και αυτό το «παράσημο» ήταν αρκετό για να εμπιστευθεί ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ένα παιδί που, συν τοις άλλοις, φόρεσε και για 11 χρόνια τη φανέλα της ομάδας του. Αν και ήταν εντελώς άπειρος προπονητικά, ο «καβαλιέρε» του παρέδωσε εν λευκώ τη Μίλαν τον Μάιο του 2014, χωρίς η πορεία της την επόμενη χρονιά να δικαιώσει, έστω και στο ελάχιστο, τις προσδοκίες του.
Η 10η θέση στη Serie A εκείνη τη χρονιά ήταν μια καταστροφή και άφησε βαριά τη σκιά της στη μετέπειτα προπονητική καριέρα του Πίπο. Ουδέποτε τον εμπιστεύθηκε άλλη ομάδα τόσο υψηλού επιπέδου και απέμεινε να βολοδέρνει μέχρι σήμερα σε μικρομεσαίες ιταλικές ομάδες, με την τωρινή του, τη Σαλερνιτάνα, να αγκομαχά στην τελευταία θέση του πρωταθλήματος, πρώτη υποψήφια για υποβιβασμό. Οι Βενέτσια, Μπολόνια, Μπενεβέντο, Μπρέσια, Ρετζίνα ήταν οι προηγούμενες ομάδες του και σίγουρα δεν έχουν το ειδικό βάρος αυτών που υπηρέτησε ως ποδοσφαιριστής.
Αντίθετα, η προπονητική πορεία του Σιμόνε Ιντζάγκι είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ποδοσφαιρική του και επισκιάζει στον υπερθετικό βαθμό αυτήν του αδελφού του. Ξεκίνησε κι αυτός από την πιο σημαντική ομάδα της ποδοσφαιρικής του καριέρας, αναλαμβάνοντας για κάποια χρόνια τα τμήματα υποδομής της Λάτσιο. Στο τελείωμα της περιόδου 2015-16 πήρε το βάπτισμα του πυρός στο ιταλικό πρωτάθλημα ως προσωρινός αντικαταστάτης του Πιόλι και στο τέλος της περιόδου, παρέδωσε στον Μπιέλσα.
Για άγνωστους λόγους, ο Αργεντινός προπονητής με το «βαρύ» όνομα έμεινε στη Λάτσιο μόλις μία εβδομάδα στο ξεκίνημα της επόμενης περιόδου και η διοίκηση έδωσε αμέσως μετά τα κλειδιά στον Ιντζάγκι, χωρίς την ταμπέλα του «υπηρεσιακού». Τηρουμένων των αναλογιών, η πορεία του ως «ρούκι» ήταν εντυπωσιακή. Πήρε την 5η θέση στο πρωτάθλημα και έφτασε ως τον τελικό του Κυπέλλου, όπου λύγισε μπροστά στη Γιουβέντους. Η επόμενη περίοδος ξεκίνησε με τη νίκη – ρεβάνς επί της «Μεγάλης Κυρίας» που χάρισε στους «Λατσιάλι» το ιταλικό Σούπερ Καπ, αλλά το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ χάθηκε από μια εντός έδρας ήττα την τελευταία αγωνιστική, από τη μετέπειτα ομάδα του, την Ιντερ.
Την επόμενη χρονιά η Λάτσιο κατέκτησε το Κύπελλο και τη μεθεπόμενη το Σούπερ Καπ, με κερασάκι στην τούρτα την 4η θέση στο πρωτάθλημα που της έδωσε το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ, ύστερα από 13 χρόνια απουσίας. Ο Σιμόνε την οδήγησε μέχρι τη φάση των 16 και έπεισε και τους πλέον δύσπιστους ότι προπονητικά ήταν το next big thing του ιταλικού ποδοσφαίρου.
Η Ιντερ εντυπωσιάστηκε από τα επιτεύγματά του, τον εμπιστεύτηκε και δεν μετάνιωσε ούτε για μία ημέρα! Στην πρώτη του χρονιά στο Μιλάνο, οι «νερατζούρι» νίκησαν σε δύο τελικούς τη Γιουβέντους και κατέκτησαν το Κύπελλο και το Σούπερ Καπ Ιταλίας. Την ίδια χρονιά τερμάτισαν 2οι στο πρωτάθλημα και έφτασαν στη φάση των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, με αξεπέραστο (για ένα γκολ) το εμπόδιο της Λίβερπουλ.
Αυτό δεν ήταν το ταβάνι τους, όπως περίμεναν πολλοί. Αν και η Νάπολι κυριάρχησε απόλυτα εντός των τειχών, η επόμενη περίοδος ήταν πολύ καλύτερη σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι οπαδοί της Ιντερ γεύτηκαν μια τρελή χαρά όταν η ομάδα τους απέκλεισε με ένα εμφατικό 3-0 τη συμπολίτισσα Μίλαν στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης, 13 χρόνια μετά το έπος της ομάδας του Μουρίνιο. Δεν τα κατάφερε απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι, αλλά η τρελή πορεία της καθιστούσε μονόδρομο για τη διοίκηση την ανανέωση της συνεργασίας με τον Σιμόνε Ιντζάγκι.
Και εκεί που ο αδελφός του, Πίπο, αγκομαχά να κρατήσει στην κατηγορία τη Σαρλερνιτάνα, με τις προβλέψεις να είναι εντελώς δυσοίωνες, ο Σιμόνε μεγαλουργεί αυτή την εποχή με την Ιντερ και γράφει μια τρελή ιστορία, απειλώντας πολλά μεγάλα ρεκόρ που πολλοί πίστευαν ότι καμιά ομάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να τα σπάσει.
Το ότι σήμερα η Ιντερ είναι 12 βαθμούς μπροστά από τη Γιούβε ύστερα από 26 αγωνιστικές είναι πράγματι κάτι το εντυπωσιακό και ουσιαστικά της εξασφαλίζει το πρωτάθλημα στην Ιταλία. Δεν είναι όμως αυτό η κορωνίδα της αρμάδας που έχει φτιάξει ο Σιμόνε Ιντζάγκι. Από τότε που μπήκε το 2024, οι «νερατζούρι» είναι η κορυφαία σε επιδόσεις ομάδα της Ευρώπης, με 11 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια, χωρίς ούτε μία ήττα, ούτε καν μια ισοπαλία! Στο δίμηνο αυτό έχει πετύχει 30 γκολ και έχει δεχθεί μόλις 4, με χαρακτηριστικά τα σκορ στα τελευταία παιχνίδια της: 4-2 τη Ρόμα, 4-0 τη Σαλερνιτάρνα του Πίπο Ιντζάγκι, 4-0 τη Λέτσε, 4-0 και την Αταλάντα. Εχει νικήσει στο ενδιάμεσο 1-0 την Ατλέτικο Μαδρίτης στη φάση των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ και με απολογισμό 22 νίκες, 3 ισοπαλίες και μόλις 1 ήττα, δεν επιτρέπει σε κανέναν να αμφισβητήσει την κυριαρχία της στη Serie A.
Εντυπωσιακό δεν είναι μόνο το +12 απέναντι στη Γιουβέντους, αλλά και η συνολική της εικόνα. Εχει σκοράρει 67 γκολ και έχει δεχθεί μόλις 12, με αυτό το +55 στη διαφορά τερμάτων να αποδεικνύει την αδιαμφισβήτητη υπεροχή της στον ανταγωνισμό, ειδικά αν συγκριθεί με το πενιχρό +22 γκολ που έχει η «Μεγάλη Κυρία». Οι 69 βαθμοί που έχει κερδίσει ύστερα από 26 αγώνες είναι το 2ο μεγαλύτερο ρεκόρ στην πλούσια ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος, πίσω μόνο απ’ αυτό της Γιουβέντους με 72 βαθμούς στις ίδιες αγωνιστικές την περίοδο 2018-19. Και επειδή το κυνήγι των ρεκόρ δίνει έξτρα κίνητρα εκεί που όλα μοιάζουν να έχουν τελειώσει, ο μεγάλος στόχος της Ιντερ είναι να ξεπεράσει τους 102 βαθμούς που κέρδισε η Γιούβε πριν 10 χρόνια, συγκομιδή που είναι η μεγαλύτερη της ιστορίας.
Αν θυμηθεί κανείς την εικόνα των αδελφών Ιντζάγκι μέσα στο γήπεδο όταν αγωνίζονταν σχεδόν την ίδια εποχή ως επιθετικοί, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα άλλαζαν τόσο θεαματικά οι ρόλοι και οι ισορροπίες. Ως ποδοσφαιριστής, ο Σιμόνε, ο μικρότερος γιος της οικογένειας Ιντζάγκι, ήταν υποχρεωμένος να ζει κάτω από τη σκιά του μεγάλου αδελφού του. Τώρα ισχύει το ακριβώς αντίθετο, με τον Πίπο να έχει παραδώσει προ πολλού τα σκήπτρα στον Σιμόνε και να κοιτάζει, περίεργος όπως όλοι κι αυτός, για να δει το πόσο ψηλό θα αποδειχθεί το ταβάνι του!