Η χρηματιστηριακή κρίση του 1929 επηρέασε τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση στέρησε έναν γιατρό από την ανθρωπότητα αλλά της έδωσε έναν χρυσό Ολυμπιονίκη. Αυτή είναι η ιστορία του Βίλιαμ Γκρουτ, του αθλητή από τη Σουηδία, ο οποίος εντυπωσίασε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 και από τότε μέχρι και σήμερα κανείς δεν έχει καταφέρει να πετύχει την επίδοσή του στο άθλημα του μοντέρνου πεντάθλου.
Το Ολυμπιακό Στάδιο της Στοκχόλμης, όπου το 1912 διεξήχθησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Τόρμπεν Γκρουτ. Δύο χρόνια, μετά τη διεξαγωγή της διοργάνωσης ο Τόρμπεν και η σύζυγός του, κόρη της διάσημης τραγουδίστριας της όπερας, Ολεφίνι Μοέ, η Μάργκιτ Τόρσιλ απέκτησαν έναν γιο. Σίγουρα το ζευγάρι δεν περίμενε ότι ο μικρός θα δοξαζόταν σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η οικογένεια Γκρουτ είχε μεγάλη οικονομική άνεση και ο Βίλιαμ μεγάλωσε μέσα στα πλούτη. Ο πατέρας του, ο οποίος, παρόλο που ήταν αυτοδίδακτος, υπήρξε πρωταθλητής της χώρας στο τένις προσπάθησε να μυήσει τον γιο του στο άθλημα της αντισφαίρισης. Η φυσική κλήση του μικρού, όμως, ήταν το κολύμπι και ο πατέρας του δεν κατάφερε να τον πείσει να αλλάξει άθλημα.
Στο σχολείο, ο Βίλιαμ Γκρουτ υπήρξε αριστούχος μαθητής και ονειρευόταν να γίνει γιατρός. Τις ελεύθερες ώρες του, τις περνούσε στην πισίνα. Σε ηλικία 14 ετών πέτυχε ρεκόρ στην ηλικιακή κατηγορία του στα 100μ. ελευθέρως ενώ στο σουηδικό πρωτάθλημα διακρίθηκε και στα 200, τα 400 και τα 1.500μ.
Η ζωή του νεαρού κυλούσε ανέμελα ανάμεσα στο σχολείο και το κολυμβητήριο. Πιθανόν, το 1929, να άκουσε για τη χρηματιστηριακή κρίση. Σίγουρα, όμως, δεν θα φανταζόταν ότι αυτό το γεγονός θα επηρέαζε τα όνειρά του. Το 1932, σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι, αυτοκτόνησε ο Ιβάν Κρόιγκερ, ο άνθρωπος που θεωρείται υπεύθυνος για το μεγαλύτερο οικονομικό σκάνδαλο του 20ού αιώνα. Η Σουηδία προσπάθησε να διασώσει ό,τι μπορούσε από τον όμιλό του, διότι όλη η οικονομία της κινδύνευσε από τις συνέπειες της «φούσκας» Κρόιγκερ. Η οικογένεια του Βίλιαμ Γκρουτ υπήρξε ανάμεσα στα θύματα αυτής της οικονομικής καταστροφής. Ο πατέρας του Βίλιαμ έχασε το μεγαλύτερο μέρος από τις οικονομίες του και ο 18χρονος κατάλαβε γρήγορα ότι έπρεπε να αποχαιρετήσει το όνειρο για σπουδές στην ιατρική. Εκείνη τη χρονιά είχε γίνει δεκτός στο Κέμπριτζ.
Το χρηματιστηριακό κραχ έβαλε τέλος στα σχέδια για μία καριέρα στην ιατρική και έγινε εφαλτήριο για κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο στρατός αποτέλεσε για τον Βίλιαμ Γκρουτ την ιδανική λύση για επιβίωση αλλά και για να μπορέσει να συνεχίσει τον πρωταθλητισμό στην κολύμβηση. Ετσι αποφάσισε να πάει σε στρατιωτική σχολή.
Το 1936, ο Βίλιαμ, μαζί με τους υπόλοιπους αθλητές από την ομάδα της Σουηδίας, πήγαν στο Βερολίνο προκειμένου να πάρουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Γερμανίας. Ο νεαρός λοχαγός αγωνίστηκε στην κολύμβηση, χωρίς να καταφέρει κάτι σπουδαίο. Εκεί, όμως, ήρθε σε επαφή με το μοντέρνο πένταθλο, κάτι που έμελλε να του αλλάξει τη ζωή.
Οι πενταθλητές της Σουηδίας μέχρι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932 ήταν οι αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές. Ο Βίλιαμ Γκρουτ παρακολούθησε τα αγωνίσματα προκειμένου να δει, για άλλη μία φορά, τους εκπροσώπους της χώρας του να διακρίνονται. Αλλά ατύχησε. Το χρυσό μετάλλιο στη διοργάνωση του Βερολίνου, στο μοντέρνο πένταθλο το κατέκτησε ο Γερμανός, Γκότχαρντ Χάντρικ.
Η υπομονή του ανταμείφθηκε
Η νίκη του Γερμανού Γκότχαρντ Χάντρικ στο μοντέρνο πένταθλο στενοχώρησε τον Βίλιαμ Γκρουτ. Ο 22χρονος σκέφτηκε να επαναφέρει τη Σουηδία στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου των Ολυμπιακών Αγώνων και μόλις έφυγε από τη Γερμανία άρχισε την εντατική προπόνηση προκειμένου να το υλοποιήσει.
Η προαγωγή του σε λοχαγό του πυροβολικού αποτέλεσε μία θαυμάσια ευκαιρία. Από αυτή τη θέση μπορούσε να κάνει πολλές ώρες προπόνηση προκειμένου να πετύχει τον στόχο του. Τα σύννεφα, όμως, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η έναρξή του ανάγκασαν τον αθλητή να βάλει για ακόμη μία φορά τα όνειρά του στον… πάγο. Η χώρα του κατάφερε να μείνει ουδέτερη στη διάρκεια του Πολέμου και, έτσι, ο Βίλιαμ Γκρουτ συνέχισε την προετοιμασία.
Κάθε μέρα έτρεχε, κολυμπούσε και έκανε ιππασία. Την ώρα που οι συνάδελφοί του απολάμβαναν το μεσημεριανό διάλειμμα, ο Γκρουτ προπονείτο στη σκοποβολή, ενώ τρεις φορές την εβδομάδα έκανε ξιφασκία.
Η Ευρώπη βρισκόταν στη δίνη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ο Σουηδός λοχαγός προπονείτο για να γίνει Ολυμπιονίκης σε μία διοργάνωση που κανείς δεν ήξερε πότε και εάν θα γίνει. Και, όμως, η υπομονή του ανταμείφθηκε.
Πάνω στις… στάχτες του καταστροφικού Πολέμου, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή άρχισε να «χτίζει» την πρώτη μεταπολεμική διοργάνωση. Τους Αγώνες ανέλαβε να διοργανώσει το Λονδίνο και ο Γκρουτ άρχισε να μετράει αντίστροφα για τη συμμετοχή σε αυτούς. Πριν, όμως, από τη διοργάνωση της Μεγάλης Βρετανίας δοκίμασε τις δυνάμεις του στους χειμερινούς στο Σεν Μόριτζ όπου το πένταθλο συμμετείχε ως άθλημα επίδειξης με το τρέξιμο να έχει αντικατασταθεί από σκι κατάβασης. Ο Γκρουτ, στο Σεν Μόριτζ, κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο.
Αξιος συνεχιστής μιας παράδοσης στη Σουηδία
Ο Βίλιαμ Γκρουτ ταξίδεψε στο Λονδίνο σε άριστη αγωνιστική κατάσταση. Η προετοιμασία του είχε ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο και η τύχη στάθηκε δίπλα στον αθλητή που είχε βάλει ως στόχο να επιστρέψει η χώρα του στην πρώτη θέση του ολυμπιακού βάθρου στο μοντέρνο πένταθλο: στην κλήρωση για τα άλογα του έτυχε ένα από τα καλύτερα της διοργάνωσης.
Ο λοχαγός αγωνίστηκε μόνο για το χρυσό μετάλλιο. Σε όλα τα αγωνίσματα ξεχώρισε και συγκέντρωσε εντυπωσιακή βαθμολογία (1+1+5+1+8=16). Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο και εκείνη τη χρονιά του απονεμήθηκε το βραβείο «Svenska Dagbladets». Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της διοργάνωσης, αποφάσισε να κρεμάσει τα αθλητικά παπούτσια του. Εξάλλου, αυτό το όνειρο το είχε πετύχει.
Τα επόμενα χρόνια εργάστηκε ως προπονητής στη σουηδική ομάδα και βοήθησε τον Λαρς Χολ να συνεχίσει τη χρυσή ιστορία της Σουηδίας στο μοντέρνο πένταθλο. Ο Χολ αναδείχθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης στις διοργανώσεις του 1952 και του 1956. Το 1960 εξελέγη γενικός γραμματέας στη Διεθνή Ομοσπονδία Μοντέρνου Πεντάθλου όπου έμεινε για 24 χρόνια. Το 1960 ήταν και ο σημαιοφόρος της σουηδικής ομάδας.
Στον ελεύθερο χρόνο του έπαιζε γκολφ. Σε αυτό το άθλημα δεν είχε ταλέντο και έφερνε κακά αποτελέσματα αλλά δεν το εγκατέλειπε γιατί, όπως έλεγε στους φίλους του, του έφερνε τεράστια χαρά στη ζωή του.
Υπήρξε προπονητής και σε στρατιωτική ακαδημία και η συμβουλή του προς τους νέους ήταν: «Να ακολουθείτε τον αθλητισμό μέχρι την ημέρα που θα πεθάνετε αλλά μην αφήνεται τον αθλητισμό να γίνει ο θάνατός σας».
Στην προσωπική του ζωή είχε παντρευτεί και απέκτησε παιδιά, εγγόνια αλλά και δισέγγονα. Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 98 ετών.