Χρειάζεται ταλέντο
Για τον Ενιο Μορικόνε δεν έχει λεχθεί τυχαία ότι σε πολλές από τις περισσότερες από 500 ταινίες για τις οποίες υπέγραψε τη μουσική, η ίδια η μουσική του ήταν το χαϊλάιτ της ταινίας. Ισως αυτός να είναι και ο αληθινός λόγος που τα θέματα και οι μουσικές που συνέθεσε μπορούσαν να σταθούν και εκτός της εικόνας, εκτός της κινηματογραφικής αίθουσας και της ταινίας. Πρόσφατα έφτασε στα χέρια μου ένα υπέροχο, διπλό βινύλιο με τίτλο «My Ennio Morricone», το οποίο και αποτελεί αυτή την περίοδο το σάουντρακ ευτυχισμένων στιγμών και ημερών.
Ενα κουαρτέτο μουσικών της τζαζ, το «Stavros Lantsias Quartet», που θα μπορούσε να σταθεί σε οποιαδήποτε μουσική σκηνή της Ευρώπης και της Αμερικής και που απαρτίζεται από τον Σταύρο Λάντσια στο πιάνο και στις ενορχηστρώσεις, τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο στην τρομπέτα, τον Μιχάλη Καπηλίδη στα τύμπανα και τον Μιχάλη Καλκάνη στο κοντραμπάσο, ηχογράφησε 16 συνθέσεις/κομμάτια του ιδιοφυούς Ιταλού σύνθετη, διάρκειας μίας ώρας.
Κομμάτια από το τεράστιο ρεπερτόριο του Μορικόνε, με επίκεντρο όμως τις πασίγνωστες μελωδίες του από ταινίες όπως οι «Σινεμά ο Παράδεισος», «Η Αποστολή», «Κάποτε στην Αμερική», «Κάποτε στη Δύση», «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», «Λολίτα» κ.ά.
Ο Σταύρος Λάντσιας, με πλούσια μουσική παιδεία τόσο στην κλασική όσο και στην τζαζ, είναι ο ιδανικός μουσικός για να «κοιτάξει» τις μελωδίες του Μορικόνε με σεβασμό αλλά και φρεσκάδα, και πιθανόν αυτό να είναι και το μεγάλο στοίχημα στις συγκεκριμένες επανεκτελέσεις. Πώς αλλάζεις τα κομμάτια χωρίς να τ’ αλλάζεις, πώς κατοικείς μέσα στο υπέροχο μουσικό σύμπαν του Μορικόνε χωρίς να χάνεις την προσωπικότητά σου; Είναι τα ίδια ερωτήματα που κάνουμε πολλές φορές στον εαυτό μας, όταν πηγαίνουμε να δούμε θεατρικό ανέβασμα σε ένα κλασικό έργο του Σαίξπηρ και θέλουμε να δούμε τη ματιά του σκηνοθέτη, αλλά να ακούσουμε και τον λόγο του ποιητή. Να αλλάζουν όλα χωρίς να αλλάζουν! Χρειάζονται σεμνότητα, γνώση, αγάπη και πολύ ταλέντο φυσικά!
Γκρινιάρηδες ακροατές
Η ανηδονία που χαρακτηρίζει πολλές πλευρές της καθημερινότητάς μας, στη δουλειά, στη διασκέδαση, στο φαγητό και στις παρέες μας, για να αναφέρω μερικές, χαρακτηρίζει πλέον και τη σχέση που έχουμε με την καινούργια μουσική.
Πρόσφατο παράδειγμα του πόσο ανηδονικοί και γκρινιάρηδες ακροατές έχουμε γίνει είναι το τραγούδι που κυκλοφόρησε, πριν από δύο ημέρες, η Ισλανδή Μπιορκ, το «Oral», ένα ντουέτο με την πληθωρική Ισπανίδα Ροζαλία, που την αποθεώσαμε ζωντανά και στην Αθήνα το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Κι όλα αυτά τα σκέφτομαι και με αφορμή τα δεκάδες αρνητικά αλλά και χλιαρά σχόλια που βρήκα online για το συγκεκριμένο τραγούδι. Μοιάζει η απόλαυση που αντλούμε πλέον και από τη μουσική να μην καθορίζεται από το τραγούδι αυτό καθεαυτό, αλλά να ξεκινάει συγκρινόμενο με το ύψος της απόλαυσης που πήραμε από προηγούμενες ακουστικές μας εμπειρίες! Δημιουργεί δηλαδή προηγούμενα, και τα προηγούμενα δημιουργούν όλο και περισσότερες απαιτήσεις. Φτιάχνοντας ένα τείχος. Για πληροφοριακούς και ιστορικούς λόγους το «Oral» βρισκόταν στα συρτάρια της Μπιορκ από την περίοδο 1997-2001 και είναι ένα κομμάτι που αισθητικά θυμίζει τα τέλη εκείνης της δεκαετίας, με υπέροχα έγχορδα και κοφτό ρυθμό.
Το τραγούδι αυτό κυκλοφόρησε τώρα με σκοπό να υποστηρίξει την αγωνία πολλών στην Ισλανδία γύρω από την κλιματική κρίση, αφού υποστηρίζει την καμπάνια που θέλει τις πρακτικές που ακολουθούν μεγάλες μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας να είναι καταστροφικές για τα φιόρδ της Ισλανδίας.
Ενας μύθος που αξίζει να γνωρίσεις
«Οι περφόρμερ από πολλές απόψεις δεν είμαστε άξιοι εμπιστοσύνης. Παριστάνουμε ότι είμαστε ενθουσιασμένοι με κάποιον δίπλα μας, ενώ μας προκαλεί απέχθεια. Μπορούμε να σε κάνουμε να κλάψεις, ενώ μέσα μας γελάμε. Ο Μάρλον Μπράντο είπε ότι ηθοποιία είναι να βγάζεις το ψωμί σου λέγοντας ψευτιές. Δεν συσχετίζεις τη λέξη “εξαπάτηση” με τον σπουδαίο καλλιτέχνη ή με τον σπουδαίο άνθρωπο γενικά, αλλά ομολογώ ότι ο ρόλος μου σε αυτή την απάτη συνεχίζεται. Σχεδόν όσο και η εντιμότητα, η εξαπάτηση είναι θεμελιώδες συστατικό τού να είσαι περφόρμερ, και η μεγαλύτερη απάτη απ’ όλες είναι η αυθεντικότητα. Σαν τον σταρ του ροκ εν ρολ που πηγαίνει για φωτογράφιση με το παλιό του φούτερ, και μάλιστα λιγάκι σκισμένο».
Στις 580 σελίδες του βιβλίου «Surrender, 40 Τραγούδια, Μία Ιστορία», που κυκλοφορεί πλέον και στα ελληνικά, ο Bono περιγράφει με ειλικρινή, αποκαλυπτικό και συναρπαστικό τρόπο μια ζωή, ένα χαρακτήρα και ένα μύθο που αξίζει να γνωρίσεις:
Από τις πρώτες ημέρες των U2, τη γνωριμία του με κορυφαίες προσωπικότητες των τελευταίων 30 χρόνων (ο άνθρωπος έχει να αφηγηθεί ιστορίες με τον Σινάτρα, τον Πάπα, τον Μπιλ Γκέιτς και τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, για να αναφέρω ελάχιστους απ’ όσους περνάνε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου), μέχρι και τη διάθεσή του να «κανιβαλίσει» με πολύ χιούμορ τον μύθο τόσο των ροκ σταρ και των περφόρμερ όσο και τον δικό του – ξέρετε όλα αυτά που ο κόσμος αγαπάει να μισεί στον χαρακτήρα του Bono, το πομπώδες ύφος του, το στόμφο και τη βεβαιότητα ότι ο ίδιος έχει δίκιο σε ό,τι πιστεύει!
Δεν ξέρω αν και ο ίδιος «φτιάχτηκε» να φιλοτεχνήσει το προφίλ του με έναν τρόπο πιο προσιτό και σε ένα άλλο κοινό που μέχρι σήμερα δεν τον είχε αναγνωρίσει. Ομως πρόκειται για ένα μουσικό, για μια προσωπικότητα που μοιάζει μέσα από την αφήγησή του να έχει ζήσει 10 ζωές σε μία. Και αυτό είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να το σεβόμαστε! Και το γεγονός ότι τελικά η επιτυχία και το μεγάλο ταλέντο συμβαδίζουν και έχουν διάρκεια.
Η απλή αλήθεια της ζωής
Η συγγραφέας Αν Πάτσετ, στο νέο βιβλίο της με τίτλο «Τομ Λέικ», που κυκλοφόρησε το 2023, περιγράφει με τον γνώριμο καθησυχαστικό τρόπο της τη φιλοσοφία της, τις εμπειρίες της και κυρίως το δικό της «ζωή, οδηγίες χρήσης».
Η ζωή μας, μοιάζει να λέει η Αν Πάτσετ στο βιβλίο αυτό, δεν είναι τίποτα άλλο από το άθροισμα μικρών στιγμών που πολύ αργότερα καταλαβαίνουμε ότι αυτές ήταν οι μεγάλες και σημαντικές. Είναι, λέω τώρα εγώ, όπως αυτό που έχουν πει αρκετοί φιλόσοφοι παλιότερα, να ζεις τις μικρές στιγμές στη ζωή σου γιατί πολύ αργότερα θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτές ήταν οι μεγάλες και οι σπουδαίες. Ο άλλος τρόπος είναι να κοιτάς πάντα μπροστά περιμένοντας με ανυπομονησία τα σπουδαία και τα μεγάλα, τα οποία όμως, όπως ακριβώς και στα έργα του Αντον Τσέχωφ, δεν έρχονται ποτέ!
«Δεν υπάρχει τρόπος να τους εξηγήσω την απλή αλήθεια της ζωής: ότι μεγάλο μέρος της το ξεχνάς. Ολα τα επώδυνα, αυτά που κάποτε ήσουν βέβαιη ότι δεν θα κατάφερνες ποτέ να τα ξεχάσεις, δεν θυμάσαι πια ούτε πότε ακριβώς συνέβησαν. Αλλά και οι πιο συναρπαστικές περιστάσεις, οι πιο συγκλονιστικές χαρές, και αυτές διαλύονται και σκορπίζονται και γίνονται μέσα σου κάτι άλλο. Κι ύστερα οι αναμνήσεις αντικαθίσταται από άλλες χαρές και μεγαλύτερες λύπες και… ώσπου ένα πρωί βρίσκεσαι να μαζεύεις κεράσια με τις ενήλικες κόρες σου, ενώ ο άντρας σου περνάει από δίπλα σας με το φορτηγάκι του, κι εσύ είσαι απολύτως σίγουρη πως έχεις όλα όσα θα ήθελες ποτέ απ’ τη ζωή σου».
Απλό, τόσο απλό όσο αυτό! Το βιβλίο είναι στη λίστα των New York Times με τα 100 πιο ενδιαφέροντα βιβλία του 2023.
Το ιδανικό soundtrack για το Thanksgiving
Και ημέρα που είναι, δεν ξέρω πόσοι από εσάς γιορτάζεται το Thanksgiving. Ξέρετε, κρασί, γεμιστή γαλοπούλα, σούπα από κολοκύθα, βραστό καλαμπόκι, μεγάλη παρέα, καλοί φίλοι στο τραπέζι, θαλπωρή και φυσικά μουσική!
Ισως το ιδανικό soundtrack της ημέρας -ή μάλλον της βραδιάς- να είναι αυτό…