Γιώργος Μουχταρίδης

Το φεστιβάλ «Γιατί είναι μαύρα τα βουνά», που διοργανώθηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην περιοχή της Κόνιτσας από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον βραβευμένο με Grammy παραγωγό και συγγραφέα Κρίστοφερ Κινγκ, απέδειξε ότι μπορεί να θέσει πολλά υπαρκτά, πολιτικά και κοινωνικά, ερωτήματα.

Pulp ριάλιτι

Την 1η Ιουνίου 1996 συνέβη κάτι ασυνήθιστο στην καλλιτεχνική και συναυλιακή Αθήνα. Δύο πολύ σημαντικά ονόματα της διεθνούς μουσικής βρέθηκαν να εμφανίζονται ζωντανά στη σκηνή σε δύο διαφορετικούς χώρους, την ίδια ώρα και σε απόσταση μερικά μόλις χιλιόμετρα ο ένας από τον άλλον.

Εχουν γραφτεί τόσα πολλά για τις δύο συναυλίες των Coldplay που δεν ξέρεις τι άλλο να προσθέσεις. Το ασυνήθιστο είναι πως ό,τι γράφτηκε είναι αλήθεια. Εκατόν τριάντα χιλιάδες διαφορετικοί άνθρωποι έζησαν για δύο συνεχόμενες βραδιές ένα από τα καλύτερα πάρτι της ζωής τους.

Κάθομαι και κοιτάζω για άλλη μια φορά πάνω στη σκηνή της Στέγης τον Νικ Κέιβ, αυτή τη φορά χωρίς την ασφάλεια και την προστασία που του προσφέρει η μπάντα του, οι Bad Seeds. Στα τόσα πολλά χρόνια που τον παρακολουθώ, στα άλμπουμ αλλά και ζωντανά, στα live, προσπαθώ να καταλάβω σε τι κατάσταση είναι, ποιο κομμάτι του εαυτού του βγαίνει προς τα έξω αυτή τη φορά.

«Προσπαθώ να διαγράψω τον εαυτό μου» διαβάζει κανείς σε έναν από τους τοίχους του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης όπου από σήμερα και μέχρι τις 4 Νοεμβρίου, και για πρώτη φορά στην Ελλάδα, εκτίθενται τα πρώιμα έργα της Αμερικανίδας φωτογράφου Σίντι Σέρμαν. 

Βρίσκομαι όρθιος στην γκαλερί Τhe Breeder, σε μια γειτονιά που μάλλον σε εξουθενώνει ψυχικά με την ωμότητά της και την ειλικρίνειά της. Στην οδό Ιάσονος, στο Μεταξουργείο, τίποτα δεν κρύβεται και τίποτα δεν θέλει να κρυφτεί στις 2 η ώρα το μεσημέρι, και εγώ είχα πολλά χρόνια να περάσω και από εκεί αλλά και την πόρτα της γκαλερί.

Τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης που γιορτάσαμε φέτος, άφησαν ένα πολύ έντονο στίγμα που ακόμα και σήμερα είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας. Κάποιες φορές μας δυσκολεύει να είμαστε συντονισμένοι με το παγκόσμιο χωριό και τα γεγονότα του, κι άλλες φορές μας διευκολύνει γιατί νιώθουμε ξεχωριστοί και αυτό μας ικανοποιεί.

Αναζητώντας έναν επίλογο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, των αμέτρητων γυρισμάτων που έκανε ο Μάικλ Λίντζι Χογκ για την ταινία των Beatles Let it Be, κατέληξε σε μια ιδέα που έμοιαζε λίγο με την αρχική του.

Αν κάτι μπορούμε να μάθουμε από την πορεία και την ιστορία του «Hallelujah», του πιο ανθεκτικού και πιο χαρακτηριστικού τραγουδιού του Λέοναρντ Κοέν, 40 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, είναι ότι οι άνθρωποι δεν ελέγχουμε τίποτα στις ζωές μας, ότι είναι σχεδόν αδύνατο να δούμε τη μεγάλη εικόνα και την εξέλιξή της, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αφήνουμε τα ίχνη και τα έργα μας πίσω μας.

Eπρεπε να το διαβάσω για να σιγουρευτώ ότι είναι αλήθεια: τα τελευταία χρόνια η Τέιλορ Σουίφτ έχει ηχογραφήσει τέσσερα καινούργια στούντιο άλμπουμ, έχει εκ νέου ηχογραφήσει τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ της και έχει κάνει μια περιοδεία, το περίφημο The Eras Tour, που άφησε εποχή και ταρακούνησε τις οικονομίες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το 1985 ο Μάνος Χατζιδάκις διοργάνωσε μια συναυλία στη Ρωμαϊκή Αγορά. Ηταν περίφημη όχι μόνο για τη σύλληψη και την αισθητική της αλλά και για τον θόρυβο και τη θύελλα των αντιδράσεων που ξεσήκωσε τόσο στον τύπο όσο και στην πολιτική σκηνή της εποχής.