Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε όλο και πιo συχνά κοινωνοί αρνητικών ειδήσεων που μας έρχονται από τα μεγάλα συναυλιακά γεγονότα του πλανήτη!
Οι λόγοι είναι δύο, τα μεγάλα συναυλιακά γεγονότα είναι πολύ μεγάλα και μαζικά με πρωτοφανή ζήτηση από το κοινό και την αίσθηση του FOMO, και η κλιματική κρίση χτυπάει παντού και με όλους τους τρόπους. Το περασμένο καλοκαίρι ο Μπρους Σπρίνγκστιν δέχτηκε έντονη κριτική από μερίδα των οπαδών του στην Ιταλία, όταν αποφάσισε να πραγματοποιήσει τη συναυλία του στη Φεράρα, ενώ μόλις δύο μέρες και λίγα χιλιόμετρα μακριά η περιοχή της Εμίλια-Ρομάνια είχε χτυπηθεί από φονικές πλημμύρες. Στην Ελλάδα, τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε κριτικάραμε αρνητικά τόσο τις Αρχές που επέτρεψαν όσο και τη διοργανώτρια εταιρεία της συναυλίας των Imagine Dragons που, πάρα τις απαγορεύσεις που εξέδωσε η Πολιτική Προστασία για απαγόρευση της κυκλοφορίας, η συναυλία πραγματοποιήθηκε παρά το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα του κοινού με εισητήρια δεν πήγε. Πριν από 10 ημέρες στο Ρίο στη Βραζιλία μια 23χρονη φαν της Τέιλορ Σουίφτ πέθανε λόγω των υψηλών θερμοκρασιών που σύμφωνα με το ρεπορτάζ άγγιζαν του 49°C! Ολες οι συναυλίες συνεχίστηκαν!
Οπότε το ερώτημα που προκύπτει, και σε πείσμα του περίφημου τραγουδιού των Queen, είναι «πότε το σόου δεν συνεχίζεται;».
Η αλήθεια είναι ότι οι περιοδείες των μεγάλων ονομάτων είναι καλολαδωμένες και καλοκουρδισμένες μηχανές παραγωγής χρημάτων, περιοδείες για τις οποίες εργάζονται εκατοντάδες άνθρωποι, πολλών και διαφορετικών ειδικοτήτων, είναι στημένες και οργανωμένες σε πολύ σφιχτά χρονικά περιθώρια για οικονομίες κλίμακας, που η αναβολή ή η ακύρωσή τους μετά από κάποιο γεγονός πιθανόν να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει. Ομως, στην ουσία όσοι αποφασίζουν για τη συνέχιση ή όχι μοιάζουν να αγνοούν είτε τους απρόβλεπτους παράγοντες είτε τη νέα εποχή που έχει ανατείλει με την κλιματική κρίση.
Είναι μια εποχή της ρεαλπολιτίκ και στον χώρο της ψυχαγωγίας και της διασκέδασης, που δεν μοιάζει να παίρνει υπόψη της τον ενδεχόμενο πόνο του ενός ή των λίγων σε βάρος των πολλών, και σίγουρα όταν το σκέφτεσαι μοιάζει παράξενο. Σίγουρα όμως όλο αυτό δείχνει ότι ακόμα και τα μεγάλα συλλογικά γεγονότα πλέον τα βιώνει ο καθένας μας ατομικά και βάσει των δικών του επιθυμιών και αναγκών!
Κι έχουμε και την περίπτωση των Coldplay εκκρεμότητα μπροστά μας!
Χωρίς οδηγίες χρήσης
Το θεατρικό έργο τού βραβευμένου με Tony Στίβεν Κάραμ, The Humans, που ανέβασε πρόσφατα στο θέατρο Μουσούρη ο Κωσταντίνος Μαρκουλάκης, με έξι εξαιρετικούς ηθοποιούς στη σκηνή, πραγματεύεται τους λόγους για τους οποίους σήμερα στον δυτικό κόσμο οι άνθρωποι νιώθουμε μόνοι και χαμένοι, ακόμη και μέσα στον πιο κλειστό μας πυρήνα, την οικογένεια!
Ο κατακερματισμός που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και που αφορά τους φάρους της ζωής των περισσότερων μας, οικογένεια, θρησκεία, ιδεολογία, φιλοσοφία και τέχνη, όλα αυτά μοιάζουν πια να μη λειτουργούν. Οι αλλαγές είναι τόσο μεγάλες και συμβαίνουν τόσο γρήγορα που οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουμε να τις επεξεργαστούμε και να τις απορροφήσουμε. Πριν από μόλις λίγα χρόνια όταν ρωτήθηκε ο σπουδαίος ιστορικός Γιουβάλ Νόα Χαράρι τι θα πρέπει οι γονείς να διδάξουν τα παιδιά τους για το μέλλον, απάντησε το πώς να προσαρμόζονται ψυχολογικά στις αλλαγές που θα συντελούνται με γρήγορους ρυθμούς στις ζωές του!
Είμαστε φτιαγμένοι για να λειτουργούμε έχοντας πυξίδα μας αυτές τις αξίες, το σπουδαιότερο, ο ψυχισμός μας έχει μάθει να ισορροπεί, να δρα και να αντιδρά ακριβώς με αυτές τις αξίες, και τώρα που αυτές δεν λειτουργούν δεν έχουμε βρει με τι να τις αντικαταστήσουμε!
Είναι ουσιώδες το ανέβασμα του The Humans, μας έχει συνηθίσει ο Μαρκουλάκης σε έργα που ο πυρήνας τους αποκαλύπτει και συγχρονίζεται με όσα βιώνουμε και σκεφτόμαστε σήμερα!
Και η σκηνοθεσία και αυτού του έργου φέρει την υπογραφή του! Ομως αναρωτιέμαι με βάση και την θεματική του έργου, τι θα συμβεί ιδιαίτερα στην Ευρώπη όταν πιθανότατα και το τελευταίο μας συλλογικό αποκούμπι, δηλαδή το ποδόσφαιρο, χάσει και αυτό τον τρόπο που μας ενώνει συλλογικά.
Ισως αυτό να είναι το τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε!
Επιστροφή στις ρίζες
Πρόσφατα έφτασαν στα χέρια μου τα δύο εμβληματικά και ιστορικά αγγλικά μουσικά περιοδικά, το Mojo και το Uncut, ξέρετε εσείς, είναι το τέλος της χρονιάς και έχουν τους απολογισμούς μουσικής, κινηματογράφου, βιβλίων και λοιπά… Δεν θα μιλήσω για τα εξώφυλλα, και τα δύο έμοιαζαν να είναι βγαλμένα από άλλο αιώνα, Beatles και Μπομπ Ντίλαν. Η αλήθεια είναι ότι η μουσική καταναλώνεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια από τη γενιά των boomers.
Μεγάλο ενδιαφέρον όμως είχε το γεγονός ότι και τα δύο περιοδικά επέλεξαν πολύ ψηλά στις προτάσεις της δικογραφίας, μάλιστα το ένα είχε στην κορυφή των επιλογών του, ένα σχήμα από την Ιρλανδία που παίζει μουσικές που βασίζονται στην ιρλανδική παράδοση, τους Lankum!
Είναι μια επιλογή προς την κατεύθυνση που δεν μας έχουν συνηθίσει οι Βρετανοί, αφού παραδοσιακά τιμούν τη rock και την ποπ μουσική τους, με δεδομένο ότι η μουσική βιομηχανία τους αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους εξαγωγικούς κλάδους με αναγνώριση και βράβευση παλιότερα ακόμη κι από εκείνη… τη Μάργκαρετ Θάτσερ!
Αν δεν κατηγορήσουμε το Brexit ως αιτία της απομόνωσης που πιθανόν να νιώθουν όλο και περισσότερο στο Νησί, νομίζω ότι το μυαλό μου πηγαίνει σε κάτι που παρατηρώ σε πολλές χώρες της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια. Eνα μεγάλο μέρος του κοινού, και ειδικά των νέων, στρέφεται σε πιο παραδοσιακά μουσικά μονοπάτια και μουσικές!
Σε έναν κόσμο που όλο και περισσότερο ομογενοποιείται και συμπεριφέρεται με τρόπο κοινό σε πολλά καθημερινά, αρκετοί Ευρωπαίοι, και ιδιαίτερα νέοι, αναζητούν ταυτοτικές διάφορες στην καταγωγή και την παράδοση σαν κάτι που να τους γειώνει στη χώρα που μεγάλωσαν!
Κάτι δηλαδή που να τους κάνει ξεχωριστούς και να τους γεμίζει περηφάνια! Κάτι αντίστοιχο έζησα και στην Ελλάδα φέτος δύο φορές!
Η πρώτη φορά ήταν τον Ιούνιο στην Κόνιτσα, στο τριήμερο φεστιβάλ «Γιατί είναι μαύρα τα βουνά», που διοργάνωσε η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Κρίστοφερ Κινγκ, εθνομουσικολόγο και πρόσφατα πολιτογραφημένο Ελληνα, συγγραφέα του βιβλίου «Ηπειρώτικο Μοιρολόι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δώμα.
Δεν είναι ότι μια μεγάλη μερίδα νέων από όλες τις γύρω περιοχές πήγε απλώς από περιέργεια να δει τι ήταν αυτό το τριήμερο φεστιβάλ. Είναι το γεγονός της συμμετοχής στη γιορτή με όλους τους τρόπους, σωματικά και βιωματικά, είτε επρόκειτο για πιο παραδοσιακά σχήματα είτε για πιο νεανικά, που πάντρευαν την παράδοση με τους καινούργιους ήχους, τους δικούς τους ήχους.
Το ίδιο συνέβη και σε ένα άλλο φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής που έγινε τον περασμένο Ιούνιο στην Τεχνόπολη στο φεστιβάλ Ρίζες Φεστ! Διοργανωμένο από μια online κοινότητα νέων με σκοπό τη διατήρηση της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς, έγινε για δεύτερη χρονιά και ουσιαστικά έδειξε το προς τα πού πηγαίνουν τα πράγματα για ένα μεγάλο κομμάτι των νέων σήμερα.
Η αλήθεια είναι ότι μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού κοινού τα τελευταία 40 χρόνια ένιωθε αποξενωμένο από την παράδοση, τις ρίζες και το κλαρίνο… Για την ακρίβεια έβγαζε σπυράκια. Ο στενός εναγκαλισμός της δικτατορίας με την παράδοση έκανε ένα μεγάλο μέρος του κοινού να την αποφεύγει.
Αυτό μοιάζει να τελειώνει πια, αφού η νέα γενιά, που δεν έχει πια επαφή με την περίοδο ’67-’74 και τα βλέπει πιο αποστασιοποιημένα στην αναζήτηση της ταυτότητάς της, τολμάει και αγκαλιάζει τις παραδοσιακές μουσικές του τόπου, είτε πειραγμένες είτε καθαρές.
Το θέμα της ταυτότητας έρχεται πια στην Ευρώπη με πολύ έντονο τρόπο. Ο Ερικ Κλάπτον, παιδί της γενιάς του ’60, είχε πει με απόλυτο τρόπο πριν από πολλά χρόνια ότι δεν βρίσκει κανένα νόημα στο να περιοδεύει στον κόσμο, αφού οι χώρες και οι πόλεις πια μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους που υπήρχαν πολλές φορές που δεν ήξερε σε ποια πόλη βρίσκεται!
Ρέι Ντάλιο – Αρχές
Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του Ρέι Ντάλιο «Αρχές», που κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 2017 με τίτλο «Principles» και μεταφράστηκε και στα ελληνικά πέρσι και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις key books.
Ο Ρέι Ντάλιο, για όσους δεν τον γνωρίζουν, είναι ένας από τους ελάχιστους γκουρού των επενδύσεων και δημιούργησε το 1975 την Bridgewater associates, για πολλούς τη μεγαλύτερη εταιρεία αμοιβαίων κεφαλαίων στον κόσμο που είχε αποφέρει τεράστια κέρδη στους πελάτες της, όμως το μάθημα που δίνει μέσα από αυτό το βιβλίο ο Ντάλιο δεν είναι απλώς ένα μάθημα οικονομικών και επενδύσεων, αν και το κάνει και αυτό, αλλά ένα μάθημα ζωής και χαρακτήρα.
Ο ίδιος γράφει, για να ζήσετε την καλύτερη δυνατή ζωή πρέπει: Να ξέρετε ποιες είναι οι καλύτερες αποφάσεις και κυρίως να έχετε το θάρρος να τις παίρνετε!
Οι παλιοί συνήθιζαν να λένε, όταν διψάς να πίνεις!
