«Δεν είναι όλα για να ειπωθούν. Ακόμα και η ειλικρίνεια δεν είναι πάντοτε καλή», λέει ο Πατέρας στην παράσταση The Doctor, που είναι ο ιερέας της ιστορίας.
«Μια μέρα κάποιος θα κάνει μια μελέτη και θα χρησιμοποιήσει αριθμούς για να αποδείξει πόσο αποτελεσματική είναι η ελπίδα – και τότε θα αλλάξουν όλα. Αν ένα ψέμα γεννάει ελπίδα, τότε ένα ψέμα θα μπορούσε να σώσει τη ζωή σου», απαντάει η Ρουθ, η γιατρός.
«Στον κλάδο μου το γνωρίζουμε αυτό εδώ και χρόνια» αντιτείνει ο Πατέρας.
«Ε, μα έπρεπε να μας το λέγατε» του προτείνει η γιατρός, για να απαντήσει αμέσως ο Πατέρας:
«Ε, μα έπρεπε να μας ακούγατε.
Δύσκολο να ακούσουμε ο ένας τον άλλον όταν η Ιστορία της ανθρωπότητας μαίνεται σαν φουρτούνα γύρω μας».
Οι διάλογοι στο τέλος της παράστασης The Doctor του Ρόμπερτ Αϊκ αποπνέουν την ηρεμία που ακολουθεί την καταιγίδα, την ψυχραιμία και την αλληλοκατανόηση που έπεται ενός πολύ μεγάλου καβγά, την ειρήνη που ακολουθεί έναν σκληρό πόλεμο.Και είναι φυσιολογικό να υπάρχει αυτή η ηρεμία, αφού για περίπου δύο ώρες οι διάλογοι, η πλοκή και η μουσική οδηγούν τους κύριους χαρακτήρες σε μια σύγκρουση άνευ ορίων. Σε μια σύγκρουση από αυτές που γνωρίζουμε πλέον καλά και μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Μόνο που εδώ δεν είναι ο φανταστικός κόσμος των τρολ, αλλά και το ίδιο το άμεσο περιβάλλον.
Μια σύγκρουση για τη θρησκεία, την επιστήμη, το φύλο, τη φυλή, την τάξη και την κουλτούρα της ακύρωσης, αλλά και τα όλο μεταβαλλόμενα όρια της προσωπικής ή και της κοινωνικής ηθικής.
Οι θεματικές στο σύγχρονο θέατρο μας αγγίζουν άμεσα, καθώς είναι κομμάτι του κόσμου μας όπως τον ζούμε σήμερα, που τον βλέπουμε να αλλάζει μπροστά στα μάτια μας in vivo, και καθρέφτης όλων αυτών που συζητάμε και ζούμε με πάθος και κάποτε κάποτε με φανατισμό.
Ο Ρόμπερτ Αϊκ παίρνει ένα παλιότερο έργο του 1912 του Αρθουρ Σνίτσλερ με τίτλο «Προφέσορ Μπερνάρντι» και το μεταφέρει στη σημερινή εποχή διευρύνοντας τη θεματολογία και από ένα έργο αντισημιτισμού γίνεται ένα έργο όλων των σημερινών συγκρούσεων.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, που διάλεξε το έργο, το μετέφρασε και το σκηνοθέτησε δίνοντάς του έναν πολύ ωραίο ρυθμό, ακολούθησε και την οδηγία του συγγραφέα ώστε γυναίκες να παίζουν ρόλους ανδρικούς, μαύροι ηθοποιοί να παίζουν λευκούς και ούτω καθεξής.
«Αισθάνομαι ότι τα πράγματα βαίνουν προς ένα τέλος, οι μεταπολεμικοί θεσμοί, τα ιδανικά αυτά για τα οποία πολέμησαν. Ολα έχουν αρχίσει και ραγίζουν» λέει η γιατρός προς το τέλος του έργου.
«Εμένα μου αρέσει που ζω στο τέλος μιας εποχής. Ποιος προτιμάει τον χρυσό αιώνα;» απαντάει ο Πατέρας για να συνεχίσει:
«Αισθάνομαι σαν η πίστη να αλλάζει δέρμα. Να βρίσκει νέες φόρμες. Ορισμένες φορές, τρομοκρατούμαι. Ομως αυτό είναι το δώρο του Θεού, ο μεταβαλλόμενος κόσμος. Η κίνηση προς τα εμπρός. Συνεχίζεις την πορεία σου για να καλύψει το τέλος, προσπαθώντας να βρεις την ομορφιά μέσα στο μυστήριο, ώσπου να το φτάσεις».
Αν κάτι σου προσφέρει αυτό το έργο είναι μια κατανόηση του άλλου, του απέναντι.
POOR THINGS
Θα θελήσεις να δεις τουλάχιστον δύο φορές το Poor Things, τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, που αυτές τις μέρες προβάλλεται στις αίθουσες, συζητιέται με ενθουσιασμό όσο ελάχιστες ταινίες αυτή τη χρονιά και ετοιμάζεται να μπει στην κούρσα των υποψηφιοτήτων των Οσκαρ, μετά τη βράβευσή της στο 80ό διεθνές Φεστιβάλ της Βενετίας και της επτά υποψηφιότητες της στις Χρυσές Σφαίρες.
Την πρώτη φορά θα την δεις για την καθαρή απόλαυση του σινεμά. Τέχνη για την τέχνη το λέμε και πόσο σημαντική είναι όταν είναι πετυχημένη. Αν μάλιστα δεν έχεις διαβάσει κριτικές και πας άγραφο χαρτί στην αίθουσα του σινεμά, όπως πήγα εγώ, θα ξαφνιαστείς από τη φρεσκάδα, θα χαρείς το χιούμορ και τους ευφυείς και σπινταριστούς διαλόγους, θα γελάσεις πάρα πολύ.
Ο Γιώργος Λάνθιμος έφτιαξε ένα συναρπαστικό θέαμα όπου κυριαρχεί η αχαλίνωτη φαντασία, που δεν μοιάζει με ό,τι άλλο είδες τη φετινή χρονιά.
Η εικόνα, τα κοστούμια, τα χρώματα και οι διάλογοι είναι απόλαυση για τα μάτια και τις αισθήσεις. Θα θελήσεις να την δεις και μία δεύτερη φορά, για να απολαύσεις ακόμα περισσότερο τις ερμηνείες τόσο της Εμα Στόουν όσο και του Μαρκ Ράφαλο και του Γουίλεμ Νταφόου. Θα τη δεις μια δεύτερη φορά γιατί θα θελήσεις να κρατήσεις στη μνήμη σου ζωντανά κομμάτια των έξυπνων διαλόγων και του σεναρίου που έχει γράψει ο Τόνι ΜακΝαμάρα.
Ο Γιώργος Λάνθιμος μοιάζει να παλεύει στο παγκόσμιο σινεμά κρατώντας τις πεποιθήσεις του και την αισθητική του αλώβητες.
Και ο τρόπος που επέλεξε ένα μάλλον άγνωστο νεαρό μουσικό, τον Τζέρσκιν Φέντρικς, στο ντεμπούτο του στο σινεμά, για να ντύσει την πιο φιλόδοξη μέχρι σήμερα παραγωγή του με εμπνευσμένη μουσική λέει πολλά…
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΟΡΧΗΣΤΡΕΣ ΚΟΥΡΔΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΛΑ
Τρεις φορές ρωτήθηκα τον τελευταίο καιρό για ποιο λόγο οι ορχήστρες κουρδίζουν στον τόνο της νότας Λα. Οπότε και σκέφτηκα ότι είναι κάτι που μπορεί να απασχολεί αρκετό κόσμο όταν πηγαίνει να δει μια συναυλία κλασικής μουσικής. Ο πρώτος και βασικός λόγος είναι ότι οι ορχήστρες, στην κλασική μουσική, αποτελούνταν αποκλειστικά στην αρχή τους, τον 17ο αιώνα, από έγχορδα και όλα τα έγχορδα έχουν μία χορδή Λα. Ηταν λοιπόν πολύ πιο εύκολο πρακτικά να κουρδίζουν όλοι με την κοινή χορδή που είχαν. Οταν πλέον μπήκαν κι άλλα όργανα μέσα στις ορχήστρες ακολούθησαν αυτό που βρήκαν έτοιμο.
Από ένα σημείο και μετά όμως, όταν το όμποε απέκτησε μια διαφορετική θέση στην ορχήστρα και άρχισαν να γράφουν ξεχωριστά θέματα για το όργανο αυτό, ανακάλυψαν ότι ο διεισδυτικός ήχος του όμποε ξεχωρίζει μέσα στην ορχήστρα πολύ περισσότερο από αυτόν του βιολιού, και έτσι είναι για όλους πολύ πιο εύκολο να τον ακούσουν, να τον ακολουθήσουν και να κουρδίσουν σωστά. Επίσης δίνει πιο σταθερό τόνο σε σχέση με τα έγχορδα, είναι πολύ δύσκολο όπως λένε οι ομποΐστες να φύγει κανείς από τον τόνο που δίνει το όμποε.
THE DOORS
Σαν σήμερα στις 4 Ιανουαρίου του 1967 κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ των Doors που έφερνε για τίτλο του το όνομα του συγκροτήματος. Αυτό δηλαδή με την γραμματοσειρά που έντυσε για πολλά χρόνια θρανία γυμνασίων, τσάντες και τετράδια μαθητών σαν σύμβολο μίας επαναστατημένης γενιάς που πήγε κόντρα στο σύστημα.
Πενήντα επτά χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, ο χρόνος αλλά και η Ιστορία το έχουν κατατάξει πολύ ψηλά στην ιστορία της ροκ κουλτούρας. Για την ακρίβεια της ροκ υποκουλτούρας της δεκαετίας του ’60.
Περίφημο, εμβληματικό, ιστορικό αλλά και το πιο εμπορικό άλμπουμ του συγκροτήματος των Doors που διεύρυνε τα όρια της ροκ μουσικής, άνοιξε νέους δρόμους (μουσικούς και όχι μόνο) και εξέλιξε την ψυχεδέλεια της εποχής και εισήγαγε αναφορές και πρότυπα έξω από τα συνηθισμένα (Σοφοκλής με τον μύθο του Οιδίποδα, Γουίλιαμ Μπλέικ, Αλντους Χάξλεϊ).
Είναι ακόμα και σήμερα συναρπαστικό να διαβάζεις τη συνέντευξη του Τζιμ Μόρισον στο Rolling Stone το 1969 και να αναφέρεται στον μύθο του Οιδίποδα.
Ενα άλμπουμ που ξεκινάει με μια χαρντ ροκ μποσανόβα, το «Break on Through (to the other Side)» και κλείνει με ένα από τα πιο επιδραστικά τραγούδια στην ιστορία της ροκ μουσικής, το «The End», πηγή έμπνευσης για δεκάδες σημαντικούς καλλιτέχνες που ακολούθησαν, κομμάτι που γράφτηκε ως ένας αποχαιρετισμός σε ένα κορίτσι και απέκτησε διαστάσεις μυθικές. Ακούγοντάς το χθες το βράδυ ξανά, μετά από χρόνια, επιβεβαίωσα ότι οι Doors και ο Τζιμ Μόρισον ήταν έτη φωτός μπροστά από την εποχή τους και τους σύγχρονους τους μουσικούς. Γι’ αυτό ίσως και διήρκεσαν τόσο λίγο.
Blender #10 Φρεσκοτριμέννο 2024
Η Spotify λίστα των ημερών μοιάζει με τον τρόπο που προσεγγίζει κάνεις μια νέα χρονιά. Με προσμονή, με γλύκα, αλλά και με μια αμηχανία.
Καλή χρονιά.