Πώς αισθάνεται ένας ηθοποιός να ξαναπαίζει σε απόσταση οκτώ χρόνων μια παράσταση που πολυσυζητήθηκε, βραβεύτηκε και ζητήθηκε επανειλημμένα από τους θεατές; Να επανέρχεται με το ίδιο έργο και ρόλο σε real time live streaming;
Η Κόρα Καρβούνη δηλώνει «ευτυχής», γιατί όπως λέει στην «Κ», ο κύκλος της «Ευριδίκης» της Sarah Ruhl που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Τάρλοου στο «Πορεία» για εκείνη δεν είχε ολοκληρωθεί. Αλλά ούτε για το κοινό είχε τελειώσει αφού μετά από μιάμιση σεζόν, τηλεφωνούσαν στο θέατρο και ζητούσαν το cd με την υπέροχη μουσική της Κατερίνας Πολέμη που είχε εξαντληθεί όπως και το πρόγραμμα και βέβαια να ξαναδούν την παράσταση.
Την «Ευριδίκη», με δυο αλλαγές στη διανομή θα τη δούμε διαδικτυακά την Κυριακή 22 Νοεμβρίου (9.μ.μ.). Ήταν μία από τις καλύτερες δουλειές του Δημήτρη Τάρλοου και από τις διαλεχτές ερμηνείες της ταλαντούχας ηθοποιού.
«Είναι μία διαφορετική παράσταση γιατί εμείς αλλάξαμε. Ακόμη και οι αναγωγές μέσα μας είναι διαφορετικές. Είμαστε ωριμότεροι, επιπλέον άλλαξαν δυο άτομα στη διανομή».
Ένα συγκινητικό σύγχρονο έργο, σκηνοθετημένο ως underground μιούζικαλ που δανείζεται το μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, για να μιλήσει για την παντοτινή αγάπη και τα όρια που χωρίζουν τη ζωή από τον θάνατο. «Ολο το έργο είναι το δίπολο ζωής – θανάτου αλλά στο τέλος ο θεατής φεύγει με ένα μάθημα για τη ζωή του. Αποτελεί ύμνο προς τη ζωή» λέει η ηθοποιός.
Αυτό που άλλαξε στην ίδια απέναντι στην ηρωίδα που παίζει είναι ότι «τώρα συμπονώ την Ευριδίκη πιο βαθιά από ότι τότε. Συμπονώ τα ελαττώματά της γιατί είναι μία ελαττωματική ηρωίδα. Δεν είναι μία διάνοια συναισθηματικής νοημοσύνης. Είναι ένα πλάσμα χωρισμένο ανάμεσα στον άνδρα της, τον Ορφέα (Λαέρτης Μαλκότσης) και τον πατέρα της (Γιάννης Νταλιάνης). Είναι ένα γενναιόδωρο πλάσμα και με συγκινεί ο τρόπος που αρνείται τον θάνατο, γιατί μεγαλώνοντας έχουμε διαφορετική σχέση μαζί του».
Πόσο τη δυσκολεύουν οι νέες συνθήκες, τα μέτρα προστασίας στη σκηνή; Υποστηρίζει ότι ο έρωτας αποκαλύπτεται ακόμη κι αν δεν αγγίξει ποτέ ο ένας τον άλλον. «Για τον ηθοποιό είναι δυσκολία και πρόκληση ταυτόχρονα». Σε προσωπικό επίπεδο η τήρηση των μέτρων γενικότερα «έγιναν δεύτερη φύση μου. Τόσο που έπιασα τον εαυτό μου, βλέποντας μια χαζοταινία με τη Σαρλίζ Θερόν, να σκέφτομαι την ώρα που έτρωγε ένα σοκολατάκι, ‘’ δεν έπλυνε τα χέρια της’’. Μου συμβαίνει και σε φίλους να παρατηρώ τέτοιες λεπτομέρειες. Όλα έχουν κουνηθεί πια».
Στην πρώτη πανδημία η Κόρα Καρβούνη ήταν σοκαρισμένη. «Έγκλειστος στο σπίτι ο φόβος για κάτι άγνωστο αυξάνεται. Έπλενα τα πάντα με χλωρίνη. Έπειτα περιόρισα ό,τι με τρόμαζε όπως τα δελτία ειδήσεων. Χωρίς δουλειά ένιωθα χωρίς μέλλον. Αναλογίστηκα όλη τη ζωή μου. Το πιο τρομαχτικό για μένα που δεν είμαι λοιμωξιολόγος είναι ότι έχει διαταραχτεί η ψυχική υγεία. Να γιατί χρειαζόμαστε το θέατρο, την τέχνη γενικότερα».
Περίμενε το δεύτερο lockdown και είναι πεπεισμένη ότι θα ακολουθήσει κι άλλο. «Πιστεύω ότι θα ανοίξουμε λίγο στις γιορτές και θα ξανακλείσουμε, αλλά από τη στιγμή που βιώνουμε κάτι τόσο μεγάλο που μας ξεπερνά, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να γίνει. Ωραίος ο μικρόκοσμός μου αλλά παγκοσμίως συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό».
Λέει ότι ο φόβος που έχει εγερθεί δημιουργεί συχνά παρανοϊκές συμπεριφορές. «Όπως η επιμονή κάποιων ότι ο ιός δεν υπάρχει και άλλα πολλά που για μένα ήταν λόγος τσακωμού. Στην αρχή υπήρχε επιθετική συμπεριφορά ακόμη και στην οδήγηση. Στη Μάρνη που μένω, έβγαινα το μεσημέρι να πάω στο σούπερ μάρκετ και έβλεπα ακόμη και τους τοξικομανείς εν εξάλλω. Βλέπεις ο φόβος διαχέεται».
Από το 2002 στο χώρο του θεάτρου η Κόρα έζησε τις καλές ημέρες αλλά και δυο κρίσεις του. «Η υγειονομική είναι η χειρότερη γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε παραστάσεις. Στην οικονομική κρίση μπορούσαμε αμειβόμενοι λιγότερο. Τουλάχιστον τώρα συσπειρωθήκαμε».
Τον Δεκέμβριο θα τη δούμε στο «Έτερος εγώ» στην Cosmote TV. Αποφεύγει να αναφέρει άλλα σχέδια, «είναι όλα ρευστά» απαντά. «Κάποιοι δουλεύουμε, η πλειονότητα όχι, κι αυτό είναι τρομαχτικό». Έπειτα μας επαναφέρει στην Ευριδίκη «ένα ποιητικό έργο για τον Άδη», κι ας μη χαρεί το χειροκρότημα. Τονίζει ότι είναι κινηματογραφούμενο θέατρο με έξι κάμερες.
«Έτσι το θέατρο, στην πανδημία, μπορεί να φτάσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και στο εξωτερικό. Είδα τα δυο άλλα live
streaming του Πορεία και δεν κρύβω ότι την ώρα της υπόκλισης των συναδέλφων μου έκλαψα, αλλά τους χειροκρότησα από το σπίτι».