Περιμένουν, ανυπομονούν, ετοιμάζονται, φοβούνται, αγανακτούν. Είναι τα συναισθήματα των ανθρώπων του πολιτισμού που εναλλάσσονται εδώ και ένα χρόνο. Καλλιτέχνες και κοινό διψούν για θέατρο, μουσική, μουσεία, φεστιβάλ. Στα μουσεία, παρότι το υπουργείο Πολιτισμού ανακοίνωσε την εφαρμογή του θερινού ωραρίου από τις 4 Μαΐου, όλα δείχνουν πως η επαναλειτουργία τους δρομολογείται στις 14 Μαΐου μαζί με τον τουρισμό. Ομως, κάθε φορά, ως επισκέπτης ή θεατής, αισθάνεσαι την υποχρέωση να θυμάσαι ότι τον πρώτο λόγο έχει η επιτροπή λοιμωξιολόγων, εφόσον οι αριθμοί είναι καθημερινά αποτρεπτικοί. Ο κόσμος του θεάτρου έχει χωριστεί σε αυτούς που τολμούν και βιάζονται να ανοίξουν οι σκηνές και σε εκείνους που προτιμούν να δραστηριοποιηθούν τον χειμώνα. Στο Εθνικό οι πρόβες άρχισαν. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος τις δικές του με τους «Ιππής» του Αριστοφάνη, που θα παρουσιαστούν στην Επίδαυρο στις 25, 26, 27/6, και ο Γιάννης Μόσχος τις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη, που θα ακολουθήσουν στις 30, 31/7 και 1/8.
Ηταν αναμενόμενο, τριήμερα θα έχουμε και φέτος όπως πέρυσι στην Επίδαυρο και παραστάσεις περισσότερες, ενώ η Μικρή ετοιμάζεται να ξανοιχτεί, χωρίς τον περιορισμό των παραγωγών μουσικού χαρακτήρα.
Το άνοιγμα του θεάτρου όπως οι άνθρωποί του υπολογίζουν –διότι η πολιτεία και τα αρμόδια υπουργεία σιωπούν- τοποθετείται στα μέσα Ιουνίου. Οι παραστάσεις δεν είναι, βέβαια, μόνον αυτές του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, οι οποίες πράγματι είναι πολλές (μαζί με τις περυσινές που δεν έγιναν), αλλά κι εκείνων οι οποίοι προγραμματίζουν περιοδείες ανά τη χώρα. Καινούργιες παραγωγές (όχι πολλές) αλλά και αρκετές δοκιμασμένες στο κοινό, ευέλικτες να «τρέξουν» στην περιφέρεια. Εφόσον το επιτρέψουν οι υγειονομικές συνθήκες και δεν έχουμε νέα αδιέξοδα νούμερα της διασποράς της COVID-19, για την πληρότητα των χώρων θα ζητηθεί πάλι το 40%.
Οι περιοδείες φαίνεται να αρχίζουν νωρίς τον Ιούνιο, ενώ οι δράσεις του υπουργείου Πολιτισμού «Ολη η Ελλάδα ένας πολιτισμός» σε αρχαιολογικούς χώρους, μνημεία και μουσεία από τα μέσα Ιουλίου μέχρι και τα μέσα Σεπτεμβρίου.
Μέσα σε αυτή την ασυγκράτητη ορμή για επανεκκίνηση, όμως, που δικαίως έχει ο θεατρικός κόσμος, είναι ευκαιρία και για επαναπροσδιορισμό. Μια νέα αρχή με τη βοήθεια της πολιτείας, ώστε να βρει το θέατρο τον εαυτό του σε άλλα μονοπάτια. Να μην κατακερματίζει τις δυνάμεις του, να μη σπαταλιέται υπερπαράγοντας ζητώντας καταναλωτές, να εκμεταλλευθεί όσα βίωσε με την πανδημία, να δημιουργήσει γεγονότα.