Αν κάποιος δει την κάτοψη του καινούργιου Ολυμπιακού Μουσείου της Αθήνας, που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Lamda Development, θα παρατηρήσει πως αυτό είναι γεμάτο… κύκλους. Κύκλους σαν εκείνους των Ολυμπιακών Αγώνων προφανώς, αλλά και σαν το κοίλο –εδώ πρόκειται για έλλειψη– των αρχαίων και σύγχρονων σταδίων και των στεφανιών που στολίζουν τα κεφάλια των νικητών.
Ενας τέτοιος πελώριος κότινος αιωρείται πάνω από τους επισκέπτες στην πρώτη αίθουσα του μουσείου, όπου μας ξενάγησε πρόσφατα η διευθύντρια, Μαρία Παπαϊωάννου. Πάνω στα «φύλλα» του προβάλλονται μεγάλες στιγμές των Αγώνων με αντίστροφη χρονική φορά: από τους θριάμβους του Μάικλ Φελπς και του Γιουσέιν Μπολτ μέχρι τα ασπρόμαυρα στιγμιότυπα του Σπύρου Λούη και τις καλλιτεχνικές αποτυπώσεις των αρχαίων αθλητών.
Στους τελευταίους, που φύτεψαν και τον σπόρο του ολυμπισμού, είναι αφιερωμένη η επόμενη μεγάλη αίθουσα, η οποία μιμείται μικρογραφικά το στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας. Η γνωστή αψίδα μάς οδηγεί στο εσωτερικό, όπου μπορούμε να γνωρίσουμε τα αγωνίσματα, τους κανόνες και τους ήρωες της εποχής. Η αίθουσα, που μοιάζει πραγματικά εντυπωσιακή, είναι ενδεικτική και του γενικότερου αρχιτεκτονικού προσανατολισμού του μουσείου, τον οποίο εμπνεύστηκε η ομάδα Κlab architecture του Κωνσταντίνου Λαμπρινόπουλου.
Επόμενη στάση στο (αυθεντικό) γραφείο του ποιητή και πεζογράφου Δημητρίου Βικέλα, εκεί όπου εξυφάνθηκε η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς ο Ελληνας αντήλλασσε επιστολές με τον Γάλλο βαρώνο Πιερ ντε Κουμπερτέν. Κάπως έτσι βρισκόμαστε στην Αθήνα του 1896, μια πρωτεύουσα που μοιάζει με χωριό, όπως βλέπουμε από ντοκουμέντα της εποχής, φιλοξενεί ωστόσο την πρώτη σύγχρονη Ολυμπιάδα στο νεότευκτο Παναθηναϊκό Στάδιο. Μια αίθουσα-μικρογραφία του (άλλος ένας κύκλος) μας ξεναγεί σε ένα εγχείρημα πιονέρων, που οργανώθηκε από μια προσφάτως χρεοκοπημένη χώρα, η οποία διψούσε για αρχαίο κλέος. Στα εισιτήρια πάντως, που εκτίθενται σε αντίγραφα, βλέπουμε επάνω τυπωμένο το όνομα του ταμία, μάλλον για να μην υπάρξουν… παρασπονδίες. Από το ασπρόμαυρο του 1896 περνάμε στην πιο πολύχρωμη αίθουσα του μουσείου, η οποία ανατρέχει σε όλες τις ακόλουθες Ολυμπιάδες, θερινών και χειμερινών αγώνων, μέχρι το 2004. Το επιβλητικό πανόραμα, που απλώνεται στους τοίχους γύρω μας, εμπλουτίζεται με αυθεντικά αναμνηστικά της κάθε διοργάνωσης, καθώς και με διαδραστικούς πίνακες στο κέντρο της αίθουσας, οι οποίοι προσφέρουν εύχρηστες πληροφορίες. Γενικώς η χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας είναι από τα ζητούμενα στο νέο μουσείο, το οποίο διαθέτει επίσης τη δική του εφαρμογή για κινητά, ενώ συνδυάζει τα υλικά εκθέματα με τις ψηφιακές προβολές που έχουν τοποθετηθεί σε αρκετά σημεία του. Και κάπως έτσι φθάνουμε στο 2004.
Ο σημαδιακός φάκελος διεκδίκησης που εγκρίθηκε για να φέρει τους Αγώνες ξανά στην Ελλάδα βρίσκεται σε μια προθήκη, μαζί με δεκάδες άλλα αντικείμενα που συνδέονται με τη διοργάνωση της Αθήνας και τους ανθρώπους που πήραν μέρος, από τις στολές των χορευτών της αξέχαστης τελετής έναρξης μέχρι τα βίντεο με τα μεγάλα –και δυστυχώς αμαρτωλά– έργα.
Αγώνες, ωστόσο, σημαίνει πάνω από όλα αθλητές, και προς το τέλος του μουσείου περιμένει η πιο συγκινητική ίσως αίθουσα του συνόλου.
Τα παπούτσια του Πύρρου Δήμα με τη γαλάζια χάντρα για γούρι, το μπλουζάκι της Κατερίνας Στεφανίδη από το Ρίο, η μικροσκοπική στολή της Κλέλιας Πανταζή από το Σίδνεϊ, το μαγιό του θαλασσόλυκου Σπύρου Γιαννιώτη και πολλά άλλα βρίσκονται εκεί, υπενθυμίζοντας τον τεράστιο κόπο και τον ιδρώτα τους, τον «Αγώνα» που αποτελεί και την κεντρική ιδέα γύρω από τη δημιουργία του μουσείου.