Αυτή η παραλία βρίσκεται στην οδό Πειραιώς στον αριθμό 260. Εχει όλα όσα πρέπει –άμμο, ομπρέλες, πετσέτες απλωμένες και ανθρώπους ξαπλωμένους–, μόνο που είναι τεχνητά. Μια αμμουδιά με μαυρισμένα σώματα, το επί δεκαετίες σύμβολο της ξενοιασιάς και της αναψυχής, αποτελεί τον χώρο όπου διαδραματίζεται η όπερα – περφόρμανς «Ηλιος και θάλασσα», την οποία παρουσιάζει σήμερα το Φεστιβάλ Αθηνών.
Οι θεατές παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν καθισμένοι σε ένα θεωρείο – μπαλκόνι, πολλά μέτρα πάνω από τη σκηνή. Από την οπτική γωνία του παρατηρητή βλέπουμε τους ανθρώπους να κινούνται, να παίζουν χαρτιά, να τρώνε, να γελούν. Και τους ακούμε να τραγουδούν τις ιστορίες τους –12 λυρικοί τραγουδιστές παίρνουν μέρος στην παράσταση–, ο καθένας ξεχωριστά ή όλοι μαζί ως Χορός. Η ανεμελιά της εικόνας έρχεται σε αντίθεση με τους συχνά ειρωνικούς στίχους του λιμπρέτο –π.χ. «Το τραγούδι εργασιομανή», «Η μπόσα νόβα του αντηλιακού»–, ενώ η μουσική συνδέει τα επιμέρους στοιχεία –κείμενο, φωτισμό, σκηνικά, σκηνοθεσία– σε μια σύνθεση άλλοτε χιουμοριστική κι άλλοτε μελαγχολική. «Σκοπός μας ήταν να μην προδώσουμε την ελαφρότητα της σκηνής, να συμπεριλάβουμε την αθωότητα των ημίγυμνων σωμάτων και ταυτόχρονα να μιλήσουμε για την οικολογία και τις σύγχρονες κοινωνίες χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις», λέει η Λιθουανή σκηνοθέτις του κινηματογράφου και του θεάτρου Ρουγκίλε Μπαρζντζιουκάιτε.
Σε αυτή την πολύ ιδιαίτερη παράσταση, που ισορροπεί έντεχνα μεταξύ ρεαλισμού και ποίησης, το θέατρο, η μουσική και οι εικαστικές τέχνες συμβαδίζουν. Το έργο εκπροσώπησε με μεγάλη επιτυχία τη Λιθουανία στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2019 και κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα για την καλύτερη εθνική συμμετοχή. Και τότε οι θεατές την έβλεπαν από ψηλά, μόνο που μπορούσαν να κινούνται ελεύθερα στον εξώστη, παρακολουθώντας ολόκληρη ή μέρος της. Οι συνθήκες της πανδημίας επιβάλλουν τώρα ακινησία και μάσκα, μια καθήλωση που «με τον τρόπο της σχολιάζει επίσης τη φαινομενική ευτυχία των μαζικών διακοπών. Και θυμίζει ότι τα οικολογικά ζητήματα, οι κοινωνικές και περιβαλλοντικές κρίσεις που σήμερα βιώνουμε έχουν τις ρίζες τους στον τρόπο ζωής μας, ακόμη και κάτω από την ξένοιαστη επιφάνεια μιας παραλίας», λέει η Βάιβα Γραϊνιτέ, συγγραφέας του λιμπρέτο.
Η μουσική σύνθεση της Λίνα Λαπελίτε καταφέρνει να δώσει σε αυτή την παραλία τον πυκνό ήχο που γεννά η συνύπαρξη πολλών ανθρώπινων σωμάτων, η κίνησή τους και η φωνή τους στον ρυθμό των κυμάτων, μιας μπόσα νόβα ή ενός ποπ τραγουδιού.