«Το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου σού προσφέρει τη σπάνια ευκαιρία να ανοίξεις και να “μεγαλώσεις”, χωρίς να φύγεις εντελώς από τον εαυτό σου και αυτό που έχεις χτίσει», λέει στην «Κ» η Ηρώ Μπέζου. «Απέφευγα την Επίδαυρο. Εψαχνα τη στιγμή, φοβόμουν μην την απομυθοποιήσω», προσθέτει η Λουκία Μιχαλοπούλου. «Η βακχεία είναι ένας αποδομητικός μηχανισμός της μνήμης και παρασύρει κάθε ταυτότητα. Είναι το τραυματικό κέντρο κάθε ευάλωτης ύπαρξης», παρατηρεί η Κωνσταντίνα Τάκαλου, ενθουσιασμένη με την καλοκαιρινή, μετά τρία χρόνια, εμπειρία της στο εμβληματικό θέατρο. «Το να βρεθούμε ξανά όλοι στην Επίδαυρο φέτος, έπειτα από αυτόν τον δύσκολο χειμώνα που προηγήθηκε, και να μοιραστούμε την εμπειρία μιας παράστασης ήταν άκρως θεραπευτικό», τονίζει η Μαίρη Μηνά.
Οι τέσσερις νέες ηθοποιοί, που μιλούν στην «Κ», ξεχώρισαν με τις ερμηνείες τους σε πρωταγωνιστικούς ρόλους και μάλιστα σε ένα φεστιβάλ ιδιαίτερο, καθώς όλοι –καλλιτέχνες και κοινό– είχαν την αγωνία της επιστροφής στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ύστερα από το περυσινό, «φοβικό» λόγω κορωνοϊού, φεστιβάλ, με μόνο τρεις παραστάσεις από τα κρατικά θέατρα της χώρας. «Η Επίδαυρος, αν ελευθερωθεί στη συνείδηση ενός ηθοποιού από το βάρος που του δίνεται κοινωνικά, είναι ένας φιλόξενος, πανέμορφος τόπος, προορισμένος να αγκαλιάσει ζεστά τη θεατρική πράξη», τονίζει η Ηρώ Μπέζου και χαμογελώντας λέει: «Και, φυσικά, πόσο ωραίο είναι εκεί το ηλιοβασίλεμα!».
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΑΚΑΛΟΥ
Με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Αγαύης
Και τονίζει: «Στην επιστροφή στο ανάκτορο του γιου της ακόμα δυσπιστεί. Αρνείται την αληθινή εμπειρία. Ποια είναι η αληθινή εμπειρία; Το πένθος της Αγαύης τώρα πια είναι ο όλεθρος. Την κρίσιμη στιγμή της αναγνώρισης του κατασπαραγμένου από την ίδια και τις αδερφές της σώματος του βασιλιά και γιου της».
ΗΡΩ ΜΠΕΖΟΥ
«Πρέπει να διασταλούμε, φωνητικά, σωματικά»
ΛΟΥΚΙΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ
«Φοβόμουν μην την απομυθοποιήσω»
«Μέσα σε αυτή τη μεγάλη και ξαφνική παύση που πέρασαν τα θέατρα αλλά και η κοινωνία λόγω της πανδημίας, προσπάθησα να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με το θέατρο. Ηταν μια δημιουργική περίοδος και αυτή την όρεξη προσπάθησα να μεταφέρω και στο ξεκίνημα πια των προβών μας. Τελευταία μου φορά στην Επίδαυρο ήταν με την παράσταση της Ρούλας Πατεράκη, τον “Οιδίποδα επί Κολωνώ”, όπου έπαιζα την Ισμήνη. Από τότε απέφευγα την Επίδαυρο. Εψαχνα τη στιγμή, φοβόμουν μην την απομυθοποιήσω», λέει για την εμπειρία της τους προηγούμενους μήνες.
«Και ήρθαν οι “Φοίνισσες”, όπου η Αντιγόνη ενηλικιώνεται βίαια σε μια μέρα», τονίζει η κ. Μιχαλοπούλου, προσθέτοντας: «Με τρομερή οικονομία στον λόγο και στον χρόνο καλούμαι να εκφράσω πως το κορίτσι αυτό γίνεται γυναίκα. Τώρα μετά την πρεμιέρα μπορώ να πω πως η απομυθοποίηση δεν έρχεται από το αποτέλεσμα μιας δουλειάς, αλλά με τη σχέση που έχεις εσύ για αυτή τη δουλειά πριν καν αρχίσει».
ΜΑΙΡΗ ΜΗΝΑ
«Ενα σημείο συνάντησης, μια μεγάλη γιορτή»
«Η Επίδαυρος είναι ένας τόπος μαγικός. Ο,τι ευχηθείς σε αυτό το μέρος θα πραγματοποιηθεί… Ο,τι καταθέσεις επί σκηνής θα σου το επιστρέψει πολλαπλασιασμένο. Είναι το ομορφότερο θέατρο του κόσμου. Ενα σημείο συνάντησης, μια μεγάλη γιορτή», λέει στην «Κ» η κ. Μηνά.
Μιλώντας για την παράσταση, εστιάζει στους συνεργάτες αλλά και στην ειδική συνθήκη να λειτουργεί το αρχαίο θέατρο μετά την πολύμηνη (και) θεατρική καραντίνα. «Ειδικά φέτος, το να ξαναβρεθούμε όλοι στην Επίδαυρο, έπειτα από αυτόν τον δύσκολο χειμώνα που προηγήθηκε, και να μοιραστούμε την εμπειρία μιας παράστασης ήταν άκρως θεραπευτικό. Βρέθηκα εκεί με τον “Ορέστη” του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και μετάφραση Γ. Χειμωνά με τον Αρη Σερβετάλη στον ομώνυμο ρόλο και εγώ στο πλάι του να υποδύομαι την αδερφή του. Μια ηρωίδα-σύμβολο τόσο της αδερφικής ανιδιοτελούς αγάπης που στρέφεται προς το φως, όσο και της βαθιάς αιματηρής εκδικητικότητας που συνομιλεί με το σκοτάδι. Ηταν ένα τεράστιο δώρο η συμμετοχή μου σε αυτή την παράσταση και είμαι εξαιρετικά ευγνώμων για τους ανθρώπους και την εμπειρία».