Λίγος ύπνος, πρόχειρο φαγητό, ελαφριά ναυτία (από τις συχνές μετακινήσεις με το φέρι) και ταινίες. Πολλές ταινίες· τρεις, τέσσερις, ακόμη και πέντε την ημέρα για όποιον αντέχει και είναι αποφασισμένος να σπάσει το προηγούμενο «ρεκόρ» του. Αυτό είναι σε αδρές γραμμές το καθημερινό πρόγραμμα στο Φεστιβάλ Βενετίας, το οποίο έπειτα από ένα εκρηκτικό πρώτο πενθήμερο βαδίζει πλέον στο πιο ήσυχο δεύτερο μισό του, μέχρι τις βραβεύσεις του προσεχούς Σαββάτου.
Δεν έχουμε παράπονο πάντως, τουλάχιστον οι προβολές στις οποίες μπαινοβγαίνουμε αυτές τις ημέρες παραζαλισμένοι, στην πλειονότητά τους, αξίζουν και με το παραπάνω τον κόπο. Καλώς εχόντων των πραγμάτων (βλ. ανοιχτά σινεμά), η κινηματογραφική σεζόν που έχουμε μπροστά μας προμηνύεται εξαιρετική και σίγουρα πολύ καλύτερη από την περυσινή, αλλά πιθανότατα και από εκείνες των τελευταίων ετών.
Ο Τιμοτέ Σαλαμέ κερδίζει, όπως φαίνεται, τον άτυπο τίτλο του σταρ της διοργάνωσης, με τους φαν να κραυγάζουν ρυθμικά το όνομά του επί ένα τέταρτο, όσο εκείνος βρισκόταν στο κόκκινο χαλί· το δε «Dune», στο οποίο πρωταγωνιστεί, θα αποτελέσει σίγουρα το μπλοκμπάστερ της χρoνιάς, φέρνοντας στον νου τις πιο ένδοξες εποχές του είδους. Δεν είναι όμως μόνον αυτός. Η ηρωίδα του τηλεοπτικού φαινομένου «The Queens Gambit», Ανια Τέιλορ-Τζόι, ήταν επίσης εντυπωσιακή με το φούξια φόρεμά της, στην πρεμιέρα του «Last Night in Soho», ενός βίντατζ ψυχολογικού θρίλερ, το οποίο μας ταξίδεψε στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1960.
Από τα ’60s στα ’80s και από το Λονδίνο στη Νάπολη του Ντιέγκο Μαραντόνα και του Πάολο Σορεντίνο. Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης του «Hand of God» δημιούργησε ένα υπέροχο φιλμ ενηλικίωσης, γεμάτο αυτοβιογραφικές αναφορές από την εφηβεία του στον ιταλικό Νότο. Ισως η καλύτερη ταινία που έχουμε δει μέχρι στιγμής στη Βενετία.
Ακόμη πιο πίσω στον χρόνο μάς πήγε το γαλλικό «Illussions Perdues», το οποίο αποτελεί πιθανότατα και την πιο ευχάριστη έκπληξη του διαγωνιστικού. Διασκευάζοντας ένα μυθιστόρημα του Μπαλζάκ, ο σκηνοθέτης Ξαβιέ Ζιανολί αφηγείται την ιστορία του Λουσιέν, ενός νεαρού επίδοξου ποιητή, ο οποίος καταφτάνει από την επαρχία στο Παρίσι του 19ου αιώνα. Το φιλμ συνδυάζει άψογα την ατμόσφαιρα εποχής με τις αναφορές στην πολιτική και στη δημοσιογραφία, οι οποίες τότε, όπως και τώρα, βρίσκονταν σε περίοδο μεγάλης κρίσης και ανυποληψίας.
Παρακμιακή ατμόσφαιρα διαθέτει και το δράμα φαντασίας «Mona Lisa and the Blood Moon», της Ανα Λίλι Αμιρπούρ – αναμφισβήτητα η πιο «ροκ» ταινία που είδαμε μέσα στο πενθήμερο. Με τη δράση της να ξετυλίγεται γύρω από την περίφημη Bourbon Street της Νέας Ορλεάνης, η Βρετανίδα σκηνοθέτις κατάφερε να παντρέψει στυλ, χιούμορ και ουσία σε πολύ διασκεδαστικό σύνολο.
Εκείνη πάντως που συζητιέται πολύ για το βραβείο ερμηνείας είναι η Κρίστεν Στιούαρτ. Η Αμερικανίδα ηθοποιός ερμηνεύει την πριγκίπισσα Νταϊάνα στο πολυαναμενόμενο «Spencer» του Πάμπλο Λαρέιν. Ο Χιλιανός σκηνοθέτης από την πλευρά του δημιουργεί ένα βιογραφικό θρίλερ, το οποίο εκτυλίσσεται μέσα σε ένα χριστουγεννιάτικο τριήμερο στα εξοχικά ανάκτορα της βρετανικής βασιλικής οικογένειας. Εκεί η Νταϊάνα, η οποία έχει περιπέσει ήδη σε δυσμένεια, υποχρεώνεται να περάσει έναν εφιάλτη, περικυκλωμένη τόσο από το ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον όσο και από τους δικούς της εφιάλτες.