Το όνομά τους οι μπουάτ το πήραν από τον Γιάννη Σπανό, μόλις είχε έρθει από το Παρίσι. Boite, κουτί στα γαλλικά, ταίριαζε στους μικρούς χώρους, που άνοιγαν ο ένας μετά τον άλλον στην Πλάκα. Εκεί, στη δεκαετία του ’60, πολλοί καλλιτέχνες στο ξεκίνημά τους βρήκαν στέγη στις μπουάτ. Κάθε ανήσυχη έκφραση, η μελοποιημένη ποίηση, ο απαγορευμένος Θεοδωράκης, το «νέο κύμα». Και το κοινό –στην πλειονότητά του νεανικό– βρήκε το διαφορετικό.
Μία από τις μπουάτ ήταν η «Απανεμιά» στην οδό Θόλου 4. Ενας χώρος, που το 1963 ο ηθοποιός Αρτέμης Μάτσας λειτούργησε ως στέκι καλλιτεχνών και έναν χρόνο αργότερα πήρε τη μορφή της μπουάτ από τον Σπύρο Καμπάνη. Mε την τραγουδοποιό Μαίρη Δαλάκου τη βάφτισαν «Απανεμιά».
Επειτα ανέλαβε ο Βαγγέλης Ντίκος, ενώ εδώ και 11 χρόνια υπεύθυνος της «Απανεμιάς» είναι ο ποιητής, στιχουργός και μεταφραστής Πάνος Δημητρόπουλος, ο οποίος προσπαθεί να συνεχίσει την ιστορία του θρυλικού υπογείου: ένα στέκι ζυμώσεων και ιδεών γύρω από το ελληνικό τραγούδι.
Εκεί παίζει πιάνο ο συνθέτης και μαέστρος Νίκος Πλάτανος από το 2012. Τώρα οι δυο τους, με τον Πάνο Δημητρόπουλο, δημιούργησαν τους «Απανεμίστας». Ενα άλμπουμ οκτώ τραγουδιών που ερμηνεύουν οι: Κ. Βήτα, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Λεωνίδας Μπαλάφας, Αγγελική Τουμπανάκη, Γιώργος Στρατάκης, Γιώργος Ρους, Μπάμπης Στόκας και Γεράσιμος Ανδρεάτος.
Μπαλάντες και λαϊκότροπα κομμάτια, «είναι προϊόντα των διεργασιών της “Απανεμιάς”, ενός χώρου που συνεχίζει επί 57 χρόνια», λέει στην «Κ» ο Νίκος Πλάτανος. «Διαφορετικά είδη σε μια εποχή που ακούμε τα πιο ετερόκλητα πράγματα. Τραγούδια μέσα από το υπόγειο, φτιαγμένα να αναδείξουν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του κάθε απανεμίστα ερμηνευτή, είναι αποτέλεσμα τετραετούς εργασίας, σε μια εποχή που η δισκογραφία βαδίζει με αργούς ρυθμούς. Κανείς πια δεν βιάζεται για καινούργια τραγούδια. Δεν υπάρχει ζήτηση ούτε αναμονή, γιατί δεν υπάρχει και η δισκογραφία με την παραδοσιακή μορφή που γνωρίζαμε».
Τη γοητεία των μπουάτ τη γνώρισε όταν ήταν μαθητής. «Τελευταία τάξη του σχολείου έπαιζα πιάνο στον “Τιπούκειτο”. Ημουν με τον Λάκη Παπά και τον Αλέξη Γεωργίου. Θυμάμαι ερχόταν ο πατέρας μου και με έπαιρνε για να πάω την επομένη στο σχολείο. Την “Απανεμιά” την έζησα το 2012 όταν πήρε τον χώρο ο Πάνος, δίνοντας άλλη πνοή, δημιουργώντας ένα μεικτό ύφος μπουάτ και μουσικής σκηνής. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ έρχονται καλλιτέχνες που μπορούν να γεμίσουν μεγάλες σκηνές ή στάδια, όπως π.χ. ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Μπαίνουν στον χώρο με μια κιθάρα για 70 μόνο θεατές. Τα τραγούδια προέκυψαν μέσα από το κλίμα της παρέας. Εδώ ενώνονται διαφορετικοί καλλιτέχνες απ’ όλο το φάσμα του ελληνικού τραγουδιού».
Στο μεταξύ ο χειμώνας πλησιάζει. Ο ίδιος ετοιμάζεται για τις νέες εμφανίσεις στην «Απανεμιά», αλλά και στον «Μαγεμένο αυλό», όμως παραδέχεται ότι η σεζόν θα είναι δύσκολη. «Ολοι οι καλλιτέχνες στην κρίση κατάφεραν να σταθούν χάρη στα επιδόματα που δόθηκαν από το ΥΠΠΟΑ. Ομως, δεν δυσκολευόμαστε μόνο οι καλλιτέχνες, αλλά όλη η κοινωνία. Απλώς οι καλλιτέχνες είναι πιο αναγνωρίσιμοι».
Τον Νίκο Πλάτανο τον γνωρίζουμε κυρίως από τον χώρο του θεάτρου. Τέλος της δεκαετίας του ’90, όταν επέστρεψε από το Παρίσι όπου έκανε μουσικές σπουδές και έγραφε μουσική για ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, συστήθηκε στο ελληνικό κοινό με δουλειές στο «Θέατρο του Νότου», με σκηνοθέτες όπως οι Γιάννης Χουβαρδάς, Στάθης Λιβαθινός, Εφη Θεοδώρου ενώ ασχολήθηκε πολύ με τη μελοποιημένη ποίηση (αφιερώματα στους Σεφέρη, Ελύτη, Αρβελέρ). Η μελοποιημένη ποίηση παραμένει πάθος, αλλά και το τραγούδι. «Στους “Απανεμίστας” θελήσαμε να δοκιμαστούμε στη φόρμα του τραγουδιού που μπορεί να είναι και πιο δύσκολο, με την απαίτηση της συμπύκνωσης και της αμεσότητας που τη διακρίνει».