Μεγαλωμένη στον Θεσσαλικό κάμπο, παθιασμένη με την απλοχεριά της φύσης, η Κωνσταντίνα Τάκαλου λέει ότι ο άνθρωπος σ’ αυτό το περιβάλλον καταλαβαίνει τι να κάνει για να μην είναι απλώς περιπατητής της ζωής. Συστήνεται ως ένα χωριατοκόριτσο από το Ομορφοχώρι της Λάρισας, κι όταν αυτό τον καιρό τη ρωτούν πώς θα παίξει τη σνομπ ξεπεσμένη αριστοκράτισσα από τον αμερικανικό Νότο, την Μπλανς Ντιμπουά στο «Λεωφορείον ο Πόθος», που ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο (12/11), απαντά: «με τη φαντασιακή ψευδαίσθηση».
Αλλωστε στο τοπίο του κάμπου όπου μεγάλωσε, το μυαλό της έφτιαχνε μεγάλες ιστορίες. «Παραμύθια που δεν είχα ζήσει. Οπότε το κομμάτι της ψευδαίσθησης υπάρχει μέσα μου. Το σκοτάδι που αναφέρει συχνά η ηρωίδα του Τενεσί Ουίλιαμς μου θυμίζει όταν νύχτωνε στο χωριό κι έβλεπα γύρω μου τις πυγολαμπίδες. Εμοιαζαν με τον κόσμο των βεγγαλικών».
Ο κόσμος του κάμπου
Είκοσι τρία χρόνια από τον καιρό που αποφοίτησε από το Θέατρο Τέχνης, συχνά επιστρατεύει τον κόσμο του κάμπου για να παίζει ένα ρόλο. Οπως τον εμβληματικό ρόλο της Μπλανς τώρα στο Εθνικό Θέατρο, στο «Λεωφορείον ο Πόθος», σε μετάφραση – σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην πρώτη κρατική σκηνή.
«Είχα δει την ταινία με τη Βίβιαν Λι και τον Μάρλον Μπράντο και πέρυσι, όταν μου έγινε η πρόταση, εκείνη με την Τζέσικα Λανγκ. Την έπαιξαν σπουδαίες ηθοποιοί που δεν μπορώ να διανοηθώ καν ότι είμαι συνάδελφός τους. Ομως, δεν αντιμετώπισα τον ρόλο ως φορτίο για την ιστορία που κουβαλάει. Δεν αντιμετωπίζω έτσι τα πράγματα», λέει στην «Κ».
Πώς προσπαθεί να βρεθεί με την ηρωίδα της; Διαβάζει αναλύσεις, κριτικές, οτιδήποτε αφορά την εποχή, για να συναντηθεί μαζί της. «Ο Ουίλιαμς σχεδόν σκηνοθετεί το έργο. Ολοι οι ήρωες στα έργα του κουβαλούν έναν γυάλινο κόσμο. Είναι εύθραυστοι, ποιητικοί, βαθιά απελπισμένοι και μοναχικοί. Αντιμετωπίζουν την επαφή με τους άλλους, τον πόθο, την αγάπη. Επιπλέον, τα έργα του είναι συγκοινωνούντα δοχεία, όπως και εκείνα του Τσέχωφ».
«Αλλωστε γι’ αυτό παίζω στο θέατρο. Γιατί μέσα από τα άλλα πρόσωπα ανακαλύπτω τον εαυτό μου και τους γύρω μου».
Σε κάποια εμβληματικά έργα που παίζει, πρώτα εμβαθύνει στον συγγραφέα και έπειτα προσπαθεί να καταλάβει γιατί έβαλε τους ήρωές του να μιλούν έτσι στο συγκεκριμένο έργο. «Για παράδειγμα, γιατί η Μπλανς κλείνει κάθε εικόνα με ένα μεγάλο μονόλογο; Φυσικά σε κάθε παράσταση προσπαθώ να υπηρετήσω το όραμα του σκηνοθέτη». Και το δικό της, για να γίνει συνδημιουργός σε μια δουλειά. «Αλλιώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να παίξω οποιονδήποτε ρόλο, αν μέσα στην τέχνη μου δεν βρω κάτι να με κινητοποιήσει, να με διορθώσει, να με κάνει να δω τη ζωή αλλιώς. Αλλωστε γι’ αυτό παίζω στο θέατρο. Γιατί μέσα από τα άλλα πρόσωπα ανακαλύπτω τον εαυτό μου και τους γύρω μου».
Το φαντασιακό κομμάτι της Μπλανς τη συγκινεί πολύ. «Στο “Λεωφορείον ο Πόθος” όλοι είναι τραυματισμένοι. Η Μπλανς και ο Στάνλεϊ κουβαλούν το τραύμα του πολέμου και της ζωής τους που άλλαξε εντελώς. Εκείνη προσπαθεί να έχει μια ψευδή ευπρέπεια και αρετές, γιατί έτσι έμαθε στον Νότο, με δεξιώσεις, ιππασία κ.ά.».
Αντίθετοι πόλοι
Εχουμε τη σύγκρουση δύο κόσμων, της πραγματικότητας και της φαντασίας, των φύλων, αλλά ο συγγραφέας κάνει και άλματα. Βάζει τη Στέλα (Νάνσυ Μπούκλη), που προέρχεται από μια ξεπεσμένη αριστοκρατική οικογένεια του Νότου, να κάνει τη δική της επανάσταση πηγαίνοντας στη Νέα Ορλεάνη, όπου βρίσκει ένα καινούργιο κόσμο δίπλα στον βίαιο Πολωνό μετανάστη, τον Στάνλεϊ Κοβάλσκι (Αποστόλης Τότσικας). Και την αδελφή της, την Μπλανς, η οποία είναι δασκάλα, να έχει σχέσεις με παιδιά 17 ετών, λέγοντας ότι αυτή είναι η σεξουαλική της ταυτότητα. «Ο συγγραφέας βάζει ανθρώπους σε εντελώς αντίθετους πόλους».
Ολη η Μπλανς είναι μια δυσκολία, λέει η Κωνσταντίνα Τάκαλου. Κι αυτό που τη δυσκόλεψε «είναι το κομμάτι της πραγματικότητας και της ψευδαίσθησης. Ο Ουίλιαμς δεν της φορτώνει μόνο ένα παρελθόν, ότι οδήγησε τον άνδρα της στην αυτοκτονία όταν κατάλαβε ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Αλλά και ότι έμεινε δύο χρόνια στο ξενοδοχείο “Φλαμίνγκο”, έχοντας σεξουαλικές επαφές με αγνώστους. Με έναν πανικό που την έσπρωχνε από τον έναν στον άλλον. Και την ταυτότητα, ότι η γυναίκα πρέπει να έχει νιάτα για να αρέσει. Φόρτωσε πολλά ο Ουίλιαμς στην Μπλανς. Την έκανε αλκοολική, να καπνίζει διαρκώς, να θέλει προστάτη για να βαδίσει στη ζωή».
Το μάταιο της ύπαρξης
Ποια είναι η σημερινή Μπλανς; «Ανθρωποι με νευρώσεις όπως εκείνη έχουν τέτοια στοιχεία. Νιώθουν ότι δεν βολεύονται και αγανακτούν, αλλά δεν κάνουν κάτι γι’ αυτό. Βλέπω ανθρώπους βαθιά πληγωμένους σαν να ρουφήχτηκαν προς τα κάτω. Να, ο κορωνοϊός ήταν μια μεγάλη γροθιά στην ανθρωπότητα. Αλλά οι άνθρωποι δεν μαλάκωσαν. Στο πρόσωπο της Μπλανς Ντιμπουά βλέπω αυτούς που φωτογραφίζονται με τα κινητά τους διαρκώς, είτε στη λαϊκή, δίπλα στα μαρούλια, είτε στα κλαμπ και στην παραλία. Αυτοί που αναζητούν όλη την ώρα επιβεβαίωση της εικόνας τους. Φωτογραφίζονται και βάζουν τους άλλους κριτή της ζωής και της καθημερινότητάς τους. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει μια φινέτσα, γιατί φτιάχνουν την εικόνα τους για να φωτογραφηθούν, το μάταιο της ύπαρξής τους. Και μένουμε στην εικόνα κι όχι στον ψυχισμό και στα θραύσματα του άλλου που φωτογραφίζεται, πόσες φορές, κάθε μέρα».
Το έργο καταπιάνεται και με την ενδοοικογενειακή βία. Η Στέλα κακοποιείται διαρκώς από τον σύζυγό της, τον Στάνλεϊ Κοβάλσκι, και η Μπλανς βιάζεται. Επίκαιρο κι απ’ αυτή την πλευρά, ειδικά μετά τις καταγγελίες στον χώρο του θεάτρου; «Ταράζομαι με όλα αυτά που υπάρχουν στη ζωή, γι’ αυτό έχω γείρει στην τέχνη. Οι ανήθικες συμπεριφορές υπάρχουν παντού, όπως και άνθρωποι που υποφέρουν».