Με το έργο του Χρήστου Σαμαρά «Ελευθερία ή θάνατος», παραγγελία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών για τα διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, ξεκίνησε στις 5 Νοεμβρίου η συναυλία του συνόλου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Ο τίτλος προδιαθέτει για το είδος της σύνθεσης και ο ίδιος ο δημιουργός στο σημείωμα σχετικά με τις προθέσεις του δηλώνει: «Είναι ένα επικό έργο», γεμάτο «μουσικές εικόνες από μάχες, ιαχές πολεμιστών, κρότους όπλων, σπαθιών. Ταυτόχρονα υπεισέρχονται υπενθυμίσεις δημοτικών τραγουδιών με την τεχνική του κολάζ […] δημιουργούν ένα ηχητικό ψηφιδωτό αναμνήσεων όλων εκείνων που απέμειναν μετά τη μάχη […] άλλοι προέρχονταν από τον Μοριά και τη Ρούμελη και άλλοι από τη Μακεδονία». Η μουσική απέδωσε με συνέπεια τις προθέσεις: με επιβλητικό ήχο και αξιοποιώντας τις ενορχηστρωτικές δυνατότητες που του επιτρέπει μια μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, ο Σαμαράς έπλασε ένα πανόραμα από επικές εικόνες μάχης, μια ακολουθία από «ένδοξες», «ηρωικές» στιγμές συναισθηματικά φορτισμένες από δημοτικά τραγούδια. Η Κρατική, υπό τη μουσική διεύθυνση του Ιταλού Πιέρ Κάρλο Ορίτσιο, ερμήνευσε το έργο με τον αρμόζοντα ενθουσιασμό.
Ο ταλαντούχος βιολονίστας έδειξε πώς μπορεί να γίνει ελκυστικός ο Ρώσος μοντερνιστής.
Πολύ λιγότερο ενθουσιασμό έδειξαν ορχήστρα και αρχιμουσικός στο Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα του Iγκορ Στραβίνσκι, που ακολούθησε. Σολίστ, όμως, ήταν ο βιολονίστας Αντώνης Σουσάμογλου, για τον οποίο και μόνο άξιζε η ακρόαση του έργου. Κατανοώντας τη λογική του συγκεκριμένου νεοκλασικού έργου, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο ο Στραβίνσκι αξιοποιεί φόρμες της μπαρόκ μουσικής, δίνοντάς τους νέο περιεχόμενο, ο Σουσάμογλου άρθρωσε το Κοντσέρτο και ανέδειξε το νόημα κάθε ενότητας. Η μελωδία ως στοιχείο έκφρασης δεν ανήκε ποτέ στο οπλοστάσιο του Στραβίνσκι, γεγονός το οποίο όμως δεν απέκλεισε από τη μουσική του τον λυρισμό ή ακόμα και το συναίσθημα υπό όρους. Ο Σουσάμογλου έδειξε τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να εκφραστούν και τα δύο, μέσα από μια ερμηνεία μεγάλης λεπτότητας, τόσο στην πρώτη, όσο και στη δεύτερη «Aρια» του έργου. Εξαιρετικός ήταν επίσης ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε τις ρυθμικές προκλήσεις στο πρώτο και στο τέταρτο μέρος του Κοντσέρτου, αρθρώνοντας τη μουσική με χαλαρό τρόπο, χωρίς όμως να της στερεί το νευρώδες στοιχείο της.
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τη «Φραντσέσκα ντα Ρίμινι» του Τσαϊκόφσκι. Το συγκεκριμένο επεισόδιο από την «Κόλαση» του Δάντη σχετικά με τον έρωτα της Φραντσέσκας με τον νεότερο αδερφό του συζύγου της, έχει εμπνεύσει αρκετούς συνθέτες. Παρά τις αρχικές προθέσεις του να συνθέσει μια όπερα, ο Τσαϊκόφσκι περιορίστηκε τελικά σε μια «Συμφωνική φαντασία βασισμένη στον Δάντη». Απέδωσε τον παράνομο έρωτα και τα σκοτάδια του μέσα από μουσική γεμάτη πάθος, εξαιρετικά πληθωρική και μελωδικά γενναιόδωρη. Ο Πιέρ Κάρλο Ορίτσιο σχημάτιζε με πλαστικότητα και φυσικότητα τις μελωδικές φράσεις, διασφαλίζοντας τη συναισθηματική αμεσότητα της μουσικής. Στην επιτυχία συνέβαλαν καλές σολιστικές συνεισφορές, όπως του Κωνσταντίνου Τζέκου (κλαρινέτο) ή του Aγγελου Λιακάκη (τσέλο), αλλά και πειθαρχημένες ομάδες όπως τα χάλκινα πνευστά.