Το αθηναϊκό διαμέρισμα, σε μια πολυκατοικία από τον βαθύ 20ό αιώνα, αποκτά ένα μανδύα ιερότητας. Αχνοφαίνεται μέσα από θυρίδες βιωμάτων και συμπλέει με διαδρομές αναμνήσεων, που, σαν κορδέλες, τυλίγουν την Αθήνα σαν να είναι η πόλη – τροφός, το άστυ – κοιτίδα. Ενιωσα την οπτική, ψυχική και αισθητική μεταφορά και μετουσίωση αυτής της ιδέας μπροστά στα έργα του Μηνά Καμπιτάκη, ο οποίος, στη νέα ατομική έκθεσή του, εισχωρεί βαθύτερα στη μελέτη του πάνω σε όψεις αστικότητας, μέσα από μαιάνδρους αισθησιακής σύνδεσης με τον χώρο, ως τόπο προσωπικής αυθυπαρξίας.
Η έκθεση, με τον ωραίο τίτλο «Η Μέσα Κάμαρα», παρουσιάζεται στην αίθουσα τέχνης Genesis, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιώργου Τζάνερη και με την επιμέλεια της Ιριδος Κρητικού. Είναι μια έκθεση που συνεχίζει, διευρύνει και προεκτείνει την προηγούμενη έκθεση του Μηνά Καμπιτάκη, στον ίδιο χώρο και με τους ίδιους συντελεστές. Εκείνη η έκθεση, στα τέλη του 2016, είχε τίτλο «Μουσική Δωματίου» και ήταν ακριβώς αυτό: μια σουίτα αποχαιρετισμού και ένα ρέκβιεμ για την απώλεια και την απουσία. Το αθηναϊκό διαμέρισμα σε πλήρη ιεροποίηση.
Τώρα, ο Μηνάς Καμπιτάκης απομακρύνεται, όπως λέει και ίδιος, από την ιδέα της απώλειας, του χάσματος και του μετεωρισμού και κινείται προς μια αποδοχή της αυτοτέλειας και της επιθυμίας για συνεκτικά συναισθήματα μέσα στον αστικό κλωβό αλλά και εντός των περιθωρίων ελευθερίας που γεννά το βίωμα στο αστικό διαμέρισμα. Οπως και τα κύματα αναμνήσεων.
Ο Μηνάς Καμπιτάκης εμφανίζεται περισσότερο ώριμος παρά ποτέ, με έλεγχο του θέματός του, όχι μόνο τεχνικά και χρωματικά, αλλά και ψυχονοητικά, με μια διάθεση να περικυκλώσει το θέμα του και να σκάψει βαθιά όλες τις πιθανές παραμέτρους. Βρισκόμαστε μπροστά στη θέωση της αστικότητας με μία έννοια λεπταίσθητη και διακριτική αλλά το δίχως άλλο στέρεη και σαφή. Ο Μηνάς Καμπιτάκης προσεγγίζει το αστικό διαμέρισμα με όλα τα παραφερνάλια της μεσοαστικής αισθητικής, μπλέκοντας συνειδητά ή όχι, με αμεσότητα ή με νεκροφάνεια, σήματα, ίχνη και ψιθύρους όχι μόνο από την ιστορία της τέχνης αλλά και από τα βιωμένα αισθήματα, που –και αυτά– γίνονται τόποι. Αποκτούν χωρικότητα.
Με νεύματα προς τη φλαμανδική αποθέωση των εσωτερικών εύπορων αστών με συνθέσεις νεκρών φύσεων αλλά και με διακριτική συνομιλία με τη σιωπή μιας βορειοευρωπαϊκής εσωτερικής περιπλάνησης, ο Μηνάς Καμπιτάκης προχωράει σε μια επαναδιατύπωση της αθηναϊκής αστικότητας με μαιάνδρους ψυχαναλυτικών δωματίων. Τα ανοίγματά του, είτε είναι εσωτερικές πόρτες, μπαλκονόπορτες ή παράθυρα, βλέπουν προς το φως ή το ένα δωμάτια ανοίγει στο άλλο, σαν ένα πείραμα υπερρεαλισμού. Ωστόσο, αυτές οι πτυχώσεις του χώρου λειτουργούν και ως δώματα του νου, και σε συνδυασμό με τις σμιλεμένες λεπτομέρειες σε τάπητες και ταπετσαρίες συντείνουν σε μια πυκνή εμπειρία του εαυτού σε όλες τις διαστάσεις της ρευστής συνθήκης.
Με τη «Μέσα Κάμαρα», ο Μηνάς Καμπιτάκης ξαναπιάνει το νήμα της εικαστικής απόδοσης της Αθήνας και της αστικής εμπειρίας και μας οδηγεί σε μια εκ νέου εκτίμηση μιας συνεκτικής προσωπικής και συλλογικής ιστορίας.