Κρίνοντας από την εικόνα της αίθουσας, προφανώς λίγοι πληροφορήθηκαν τη συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 16 Νοεμβρίου. Κρίμα, διότι σολίστ στο Κοντσέρτο για βιολί του Μπετόβεν ήταν η εξαιρετική 36χρονη Ρωσίδα Αλένα Μπάεβα.
Η ερμηνεία της υπήρξε μία από τις πιο συναρπαστικές που έχουν ακουστεί στην αίθουσα αυτή τα τελευταία χρόνια. Διαθέτοντας απίστευτη τονική ακρίβεια και εύπλαστο ήχο, η Μπάεβα ερμήνευσε το έργο με μεγάλη εκφραστικότητα, δίνοντας νόημα στο μουσικό κείμενο. Η ευκολία με την οποία χειριζόταν τη δυναμική, της επέτρεπε να εμπλουτίσει με αποχρώσεις ακόμη και τις δεξιοτεχνικές παραγράφους, ώστε και σε αυτές να δοθούν έκφραση και περιεχόμενο που ξεπερνούσε την εντυπωσιακή γραφή.
Στο αργό δεύτερο μέρος η ευγένεια της έκφρασης έδωσε μοναδικά ποιητική διάσταση. Για το τέλος του πρώτου μέρους η Ρωσίδα βιολονίστρια επέλεξε τη μεταγραφή για βιολί του εκτενούς δεξιοτεχνικού εδαφίου (καντέντσα), όπως ο ίδιος ο Μπετόβεν την είχε εμπνευστεί για το πιάνο, όταν μετέγραψε το Κοντσέρτο για το πληκτροφόρο αυτό όργανο, καθώς το έργο στην αυθεντική μορφή του για βιολί δεν είχε σημειώσει επιτυχία. Η καντέντσα αυτή, προτιμότερη από νεότερες «ρομαντικές» προτάσεις, ενισχύει ακόμη περισσότερο τον «επαναστατικό» χαρακτήρα του έργου, καθώς στηρίζεται στο εμβατηριακό θέμα του πρώτου μέρους και προβλέπει τη συνεργασία του βιολιού με το τύμπανο. Την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ διηύθυνε η Ζωή Τσόκανου, υπογραμμίζοντας την ερμηνεία της βιολονίστριας, δηλαδή αφήνοντάς της χώρο να αναπτύξει με λυρισμό το δεύτερο μέρος και υπογραμμίζοντας την ενέργειά της στο πρώτο και στο τρίτο.
Η εξαιρετική Ρωσίδα βιολονίστρια ερμήνευσε τη μουσική δίνοντας νόημα στο μουσικό κείμενο.
Η βραδιά ξεκίνησε με το «Αντάτζιο για φλάουτο, ορχήστρα εγχόρδων και κρουστά» του Μίκη Θεοδωράκη, γραμμένο το 1993 και αφιερωμένο στα θύματα του πολέμου της Βοσνίας. Κινείται στο ύφος του «ιερού μινιμαλισμού» των συνθετών της Ανατολικής Ευρώπης, των οποίων τα έργα είχαν έρθει δυναμικά στο προσκήνιο κατά τα χρόνια μετά την πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Επιχειρεί να συνδυάσει τα στοιχεία εκείνων με τον χαρακτηριστικό λυρισμό του ιδιώματος του ίδιου του Θεοδωράκη. Σολίστ ήταν η Μελίνα Μακρή, πρώτο φλάουτο της ορχήστρας.
Η συναυλία περιλάμβανε επίσης την ορχηστρική εκδοχή (1911) της πενταμερούς σουίτας «Η μάνα μου η χήνα» του Μορίς Ραβέλ. Η ορχήστρα υπό τη Ζωή Τσόκανου απέδωσε με επιτυχία τις διαφορετικές και συχνά αντιθετικές διαθέσεις των πέντε κομματιών, από την «κινεζική» μουσική της «Αυτοκράτειρας της παγόδας» έως το σαγηνευτικό βαλς του διαλόγου ανάμεσα στην «Πεντάμορφη» και στο «Τέρας».
Oπως στη συναυλία της ίδιας ορχήστρας στο Ηρώδειο στις 21 Ιουνίου, έτσι και σε αυτήν στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», ο άνθρωπος που χειριζόταν τα φώτα του χώρου δεν γνώριζε, ούτε έχει ενημερωθεί σχετικά, κι έτσι απλά τα άναβε σε όποιο σημείο έκρινε, παρασύροντας μέρος του κοινού σε χειροκροτήματα. Εάν συνέβη συμπτωματικά σε συναυλία του ίδιου συνόλου σε δύο διαφορετικούς χώρους, τότε την επόμενη φορά πρέπει κάποιος να το φροντίσει.