Υπό τον φόβο της εξάπλωσης της μεταδοτικής «Ομικρον» και κάποιων νέων παραλλαγών, το θέατρο πέρασε στη νέα χρονιά έπειτα από δύο έτη αναγκαστικής ακινησίας. Οσο και αν σχεδιάστηκαν νέες παραστάσεις, η σεζόν μοιάζει πάλι αβέβαιη και ζοφερή.
Ο φόβος ενός νέου lockdown και ενός επερχόμενου 5ου κύματος της πανδημίας απειλεί τον θεατρικό κόσμο που μεταθέτει σχέδια και προγραμματισμένα ανεβάσματα. Επιπλέον, όλο και περισσότερα κρούσματα χτυπούν το ελεύθερο θέατρο και τις κρατικές σκηνές –παρά τα αυστηρά πρωτόκολλα–, με αποτέλεσμα να κλείνουν η μία μετά την άλλη. Στο Εθνικό Θέατρο, για παράδειγμα, όλες οι σκηνές είναι κλειστές και κάθε απόπειρα ανοίγματος εμποδίζεται από ένα νέο κρούσμα που ανακοινώνεται την τελευταία στιγμή. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα θέατρα. Περίπου 30 παραστάσεις έχουν αναβληθεί λόγω κρουσμάτων.
Είναι σαφές ότι κανένα δεν μπορεί να ανακοινώσει με βεβαιότητα πότε θα ξανανοίξει. Σε αυτό το κλίμα πανικού αναβάλλονται παραστάσεις για το φθινόπωρο, άλλες για τον Μάρτιο, διακόπτονται πρόβες, ενώ πολλοί καλλιτέχνες αναρωτιούνται μήπως θα ήταν συνετό να κλείσουν τα θέατρα και να αρκεστούν στα επιδόματα. Η πλειονότητα των ανθρώπων του θεάτρου δεν αντέχει νέα μέτωπα και ακυρώσεις έπειτα από δύο χρόνια περιπέτειας, ενώ το κόστος λειτουργίας των σκηνών θεωρείται δυσβάσταχτο. Αυτή τη στιγμή τα θέατρα –έλεγε στην «Κ» έμπειρος θεατράνθρωπος– «κλείνουν ή υπολειτουργούν. Και εφόσον παραμένουν ανοιχτά, υπολειτουργούν».
Σε αυτή την αδιέξοδη χρονιά ξεκινάει ο εορτασμός του έτους Ια. Καμπανέλλη, όπως ορίστηκε το 2022. Ξεκίνησε όμως και τυπικά η θητεία του Γιάννη Μόσχου στο Εθνικό Θέατρο, το οποίο χρειάζεται γερό σχεδιασμό, εξωστρέφεια, στρατηγική και καλή οργάνωση. Την ίδια ώρα στο ΚΘΒΕ έχουν κατατεθεί οι υποψηφιότητες για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή. Τουλάχιστον ας κινηθούν από το ΥΠΠΟΑ πιο γρήγορα οι διαδικασίες.