Συμβαίνει μερικές φορές: πεζά, συμβαντολογικά κείμενα παλαιών δημοσιογράφων να χαρακτηρίζονται από μιαν απρόσμενη, ιδιότυπη ποιητική πνοή. Παράδειγμα, ο ανταποκριτής Χρίστος Β. Νικολόπουλος στη Μικρά Ασία, ο οποίος πέρασε τις αφηγήσεις του σε ένα σπάνιο βιβλιαράκι που εκδόθηκε από την εκδοτική εταιρεία Στ. Χρήστου και Σία, άγνωστο πότε: «Με τους Μυρίους του 1921: Η εκστρατεία της Μικράς Ασίας, 24 Ιουνίου – 10 Σεπτεμβρίου 1921».
«Αραιά νέφη, πλανώμενα εις την ατμόσφαιραν, επιτείνουν το σκότος», γράφει ο Νικολόπουλος, αναφερόμενος στη δράση του 7ου και του 34ου Συντάγματος Πεζικού τη νύχτα της 13ης προς 14η Αυγούστου 1921.
Οι άνδρες, για να μη χαθούν μέσα στο σκότος, σχηματίζουν ανθρώπινη αλυσίδα για να προωθηθούν προς την κατάληψη εχθρικού υψώματος.
Κάθε τόσο η ανθρώπινη αλυσίδα σπάει λόγω εκρήξεων εχθρικών οβίδων. «Αι λεπτομέρειαι της συγκρούσεως αυτής υπήρξαν πράγματι καταπληκτικαί», συνεχίζει ο Νικολόπουλος, βασισμένος στη συνέντευξη που πήρε από επιτελικό συνταγματάρχη ονόματι Ραγκαβή («αφηγητής εκ προσωπικής αντιλήψεως»).
«Εσφάζοντο με την ξιφολόγχην και ουδέν άλλο ηκούετο ει μη οιμωγαί».
Ο,τι κι αν είπε ο στρατιωτικός, ο δημοσιογράφος «χτίζει» σχεδόν γεωμετρικά την αφήγησή του. «Μόλις οι άνδρες των προπορευθέντων τμημάτων έφθασαν εγγύς των τουρκικών χαρακωμάτων επήλθε φυσική σύγχυσις μεταξύ των».
Μέσα στο χάος, οι Ελληνες προσπαθούν να εξασφαλίσουν ότι οι φιγούρες που κινούνται ολόγυρά τους είναι «δικοί τους». «Οι άνδρες του ενός λόχου είχον αναμιχθή με τους των άλλων, και εις το σκότος της νυκτός ήτο δύσκολον να συγκρατηθούν ούτοι. Οι αξιωματικοί των φωνάζουν διαρκώς τα τμήματά των: “πρώτος λόχος εδώ”, φωνάζει ο εις – “Δευτέρα διμοιρία εκεί” – “δεξιά ο δεύτερος λόχος” – “κύριε ταγματάρχα, αριστερά” – ακούονται εις τον συγκλονισμόν της πάλης να φωνάζουν οι διοικηταί».
Ομως μέσα στο θολό, σκοτεινό τοπίο κινούνται ελληνόφωνοι Τούρκοι: «Οι Τούρκοι ελληνομαθείς καλούν με ελληνικά άναρθρα ονόματα –Κώστα, Γιάννη, κύριε ανθυπολοχαγέ– διά να προκαλέσουν σύγχυσιν. Τούρκος ταγματάρχης καλεί εις μίαν στιγμήν Ελληνα λοχαγόν: “απ’ εδώ”, φωνάζει. Και όταν ο λοχαγός επλησίαζεν αντελήφθη πανουργίαν του Τούρκου αξιωματικού. Μετά δύο λεπτά της ώρας ο μεν ταγματάρχης εφονεύθη, ο δε λοχαγός τραυματισθείς σοβαρώς μετεφέρθη εις το χειρουργείον όπου και απέθανεν».
Υποδειγματική είναι η κατάληξη της αφήγησης: έχει κάτι σιωπηρό και εκκωφαντικό συνάμα, σπάνια εικόνα του σφαγείου του Αυγούστου του 1921 στη Μικρά Ασία: «Και όταν έγινεν η είσοδος των Ελλήνων εις τα χαρακώματα του εχθρού επί μίαν ώρα διεδραματίζετο μία παγερά σκηνή, εσφάζοντο με την ξιφολόγχην και ουδέν άλλο ηκούετο ει μη οιμωγαί».