Καλοκαίρι του 2020, η «Ταράτσα» του είχε μεταφερθεί στο Αλσος και σ’ αυτόν τον τεράστιο χώρο εκατοντάδες 25χρονοι αδημονούσαν να ακούσουν τον Φοίβο Δεληβοριά. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Πολλοί νεότεροι καλλιτέχνες τον μνημονεύουν ως μέντορα σε κάθε τι που κάνει, είτε είναι τραγούδια, πέρυσι επιθεώρηση, ραδιόφωνο, αλλά και τρέξιμο για την ΕΔΕΜ, διεκδικώντας τα πνευματικά δικαιώματα των καλλιτεχνών.
Το όγδοο κατά σειράν άλμπουμ του θα μπορούσε να περιέχει άλλη μια σειρά καλογραμμένων τραγουδιών με κουπλέ και ρεφρέν και να σκίσει, όμως όχι. Ο καινούργιος δίσκος του 48χρονου τραγουδοποιού με τίτλο «ΑΝΙΜΕ», στην Inner Ear, αποτελεί μια ποιητική ελεγεία στην εποχή μας που αλλάζει και μαζί της αλλάζουμε κι εμείς.
Η αριστερή πολιτική ματιά του Δεληβοριά, τα παιδιά που έχουν διαφορετικές από τις στερεότυπες συμπεριφορές, η έννοια της διαφορετικότητας, η πατριαρχία, η βία, τα κοινωνικά δίκτυα, οι πλατφόρμες ψυχαγωγίας, αλλά και πρόσωπα και πράγματα πιο συγκεκριμένα, σαν την Ελένη Τοπαλούδη, η τραγωδία της οποίας τον συγκλόνισε, όλα εμφανίζονται εδώ, όχι σαν εύκολες αφορμές επικαιρικών τραγουδιών, αλλά ως κομμάτια της καθημερινότητάς μας, της οποίας όμως οι μυστικοί κώδικες έχουν να κάνουν με τον ψυχισμό μας.
Ασφαλώς ο έρωτας είναι επίσης παρών σε αυτά τα τραγούδια, όπου το ένα θέμα πλέκει με το άλλο, σε ένα ποιητικό κέντημα που απαιτεί την προσοχή μας. Ο λόγος του τραγουδοποιού στο «ΑΝΙΜΕ» δεν διστάζει να είναι στην ποιητικότητά του κρυπτικός. Είναι επίσης δίχως διδακτισμό πολιτικός.
Γραμμένες την τελευταία τετραετία, οι μπαλάντες αυτές βαδίζουν σε αργούς ή μεσαίους ρυθμούς, που επιτρέπουν την καλύτερη παρακολούθηση και τη μέθεξη του ακροατή. Και αν η «Αγρια ορχιδέα» ενοχλήσει κάποιους, ας θυμηθούν ότι η αθυροστομία έχει ιστορία στο ελληνικό τραγούδι. Από πολλά παραδοσιακά –ιδίως τα σκωπτικά της Αποκριάς– έως τον Διονύση Σαββόπουλο και τον Τζίμη Πανούση. Ο ίδιος ο Φοίβος είχε γράψει την «Υβρεοπομπή» το 2003.
Το «ΑΝΙΜΕ» είναι σαν να υποκλίνεται στα μικρά θαύματα των ανθρώπινων σχέσεων και να επισημαίνει δίχως διδακτισμό τα μεγάλα τραύματα του σύγχρονου κόσμου, που αλλάζει.