«Υπάρχει στη ζωή σας κάποια ηλικιακή περίοδος που νιώθετε ότι δεν ολοκληρώθηκε;». Ή, «πιστεύετε ότι ανήκετε σε μια ματαιωμένη γενιά;». Αυτές είναι μόνον δύο από τις ερωτήσεις που ο σκηνοθέτης Παντελής Φλατσούσης, μαζί με την ομάδα που διαμόρφωσε στην πορεία το κείμενο του έργου, απηύθυνε σε μια ευρεία ηλικιακή ομάδα ανθρώπων. Τα ερωτηματολόγια συντάχθηκαν και απαντήθηκαν μέσα στον χειμώνα που μας πέρασε και το υλικό που συγκεντρώθηκε αποτελεί γερή βάση για την παράσταση «Μετά το τέλος του κόσμου· ένα αρχείο ματαιωμένων σχεδίων».
«Γιατί εστιάσατε στα ματαιωμένα σχέδια;», ρωτάμε κι εμείς με τη σειρά μας τον σκηνοθέτη. «Αφενός λόγω της ιστορικής συγκυρίας, τα τελευταία δύο χρόνια σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο υπάρχουν στόχοι και επιθυμίες που δεν ολοκληρώθηκαν. Σε μια εποχή σημαδεμένη από την πανδημία, τα ματαιωμένα σχέδια συσσωρεύονται και το μέλλον αποτελεί ξανά ένα ανοιχτό διακύβευμα», απαντάει. «Αφετέρου, πιστεύω ότι η εξιστόρηση μιας επιθυμίας που δεν πραγματοποιήθηκε, η παρουσία ενός ανολοκλήρωτου σχεδίου, έστω και ως απώλεια, παραμένει στη ζωή μας και αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον. Δεν πρόκειται για απαρίθμηση αποτυχιών αλλά για τη συγκέντρωση “καυσίμου”, δηλαδή ενέργειας, που θα χρησιμοποιηθεί στην πορεία».
Στη συγκεκριμένη παράσταση ο κ. Φλατσούσης συνεχίζει –όπως στις προηγούμενες «Εθνικό ντεφιλέ» και «Λάθος χώρα»– να διερευνά τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας. Το κείμενο συνδιαμορφώνεται με τη συμμετοχή του κοινού, ενώ όπως σχολιάζει ο ίδιος, «κύριος στόχος ήταν ευθύς εξαρχής η δημιουργία μιας παράστασης που το κείμενό της να αλλάζει σε δυναμική συνεργασία με το κοινό. Μέσω της χρήσης νέων τεχνολογιών –ένα ειδικό λογισμικό– οι θεατές συμμετέχουν στην εξέλιξη, κι έτσι σε κάθε παράσταση το κείμενο διαφέρει από το προηγούμενο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι τα δικά μας ματαιωμένα σχέδια».
Μπορεί ένα αρχείο ματαιωμένων σχεδίων, ένα αρχείο συσσωρευμένης συλλογικής και ατομικής τρωτότητας να αποτελέσει εφαλτήριο για μια νέα αντίληψη της κοινωνίας, αναρωτιέται η παράσταση. Ποιος είναι ο τρόπος να κάνουμε θέατρο που θα ανταποκρίνεται στο αλλαγμένο από τις περιστάσεις βλέμμα μας, προβληματίζεται.
Η δραματουργία είναι της Παναγιώτας Κωνσταντινάκου και της Ελενας Τριανταφυλλοπούλου, ο ηχητικός σχεδιασμός και η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Παναγιώτη Μανουηλίδη. Πρωταγωνιστούν ο Γιώργος Κριθάρας και η Αλκηστις Πολυχρόνη. Στο θέατρο Κάμιρος στην Κυψέλη, έως τις 5 Ιουνίου.