Εχουν περάσει 42 χρόνια από τότε που σταμάτησε η Λιλιπούπολη και έκτοτε έχουν γίνει για τη μυθική ραδιοφωνική πολιτεία του Τρίτου Προγράμματος και του Μάνου Χατζιδάκι αμέτρητα αφιερώματα, αλλά και δίσκοι και συναυλίες και αναμεταδόσεις. Τι απέμενε πια να ειπωθεί; Διαβάζοντας την εξαιρετική μελέτη του Γιώργου Αλλαμανή «Στον καιρό της Λιλιπούπολης – Η βιογραφία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής» (εκδ. Τόπος), διαπιστώνεις ότι απέμεναν να ειπωθούν τα πάντα!
Εξι χρόνια ερευνητικής κατάδυσης του καλού δημοσιογράφου σε εφημεριδοστάσια, βιβλιοθήκες και ιδιωτικά αρχεία, τεκμηρίωσης χρονολογιών και πληροφοριών, ψηφιοποιήσεων, δεκάδες συνεντεύξεις και χιλιάδες ντοκουμέντα μάς πρόσφεραν μια πολύτιμη εργασία όχι μόνο για τη Λιλιπούπολη, αλλά και για το Τρίτο, για το ίδιο το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της μεταπολίτευσης.
Παρεμβάσεις από την κυβέρνηση, τη διοίκηση της ΕΡΤ, την ΠΟΣΠΕΡΤ, την ΕΣΗΕΑ, τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο κ.ά. υποδαύλισαν τις 12+1 κρίσεις του Τρίτου που καταγράφει ο Αλλαμανής. Σωματική έρευνα συνεργατών του Χατζιδάκι, καταλήψεις στούντιο, ομαδικές παραιτήσεις διαμαρτυρίας, από ακρότητες άλλο τίποτα, με τον τότε υφυπουργό Αθανάσιο Τσαλδάρη να διαμαρτύρεται στον κορυφαίο συνθέτη και διευθυντή του σταθμού ότι στη μυθική ραδιοφωνική πολιτεία οι νεαροί συνεργάτες του ασκούσαν «κομμουνιστική προπαγάνδα».
Κανένα πρόβλημα: ο Χατζιδάκις υπερασπιζόταν πάντα και τις πιο τολμηρές επιλογές τους, κυρίως αυτές. Αλλοι ήταν ήδη καταξιωμένοι, αρκετοί ελπιδοφόροι νέοι δημιουργοί και ερμηνευτές. Ο Αλλαμανής αφηγείται αρκετές από τις προσωπικές τους διαδρομές, μικρές ιστορίες μέσα στη μεγάλη ιστορία, που δείχνουν πώς οι ταλαντούχοι άνθρωποι ανθίζουν και σε αντίξοες συνθήκες, όταν τους στηρίζει μια φωτισμένη, ισχυρή προσωπικότητα.
Ο συγγραφέας σκιαγραφεί τα πορτρέτα και των ίδιων των ηρώων της Λιλιπούπολης, του Μπρίνη, της Οφης Σόφης, του Χαρχούδα, της Πιπινέζας, του Δυστροπόπιγγα, του δρ. Δρακατώρ – μέχρι και την «αόρατη γκαρνταρόμπα» τους. Αναφέρεται και στις παραπομπές σε ιστορικές προσωπικότητες, όπως η Φρειδερίκη, ή σε γεγονότα της επικαιρότητας που σατιρίζονταν ραδιοφωνικά, όπως η απόφαση της κυβέρνησης το 1979 να ζητάει πολιτικές πληροφορίες από τους στρατευσίμους.
Γραμμένο με ερευνητική σοβαρότητα, δημοσιογραφική πυκνότητα, αφηγηματική αμεσότητα και μετρημένο χιούμορ, το βιβλίο του Αλλαμανή λατρεύει τη Λιλιπούπολη, και γι’ αυτό δεν της χαρίζεται. Και τα λάθη και τις ανακολουθίες επεισοδίων καταγράφει. Στη διάρκεια της έρευνάς του, μάλιστα, ο συγγραφέας ανακάλυψε και χαμένες ηχογραφήσεις, που τις πρόσφερε εκεί όπου ανήκουν, στο αρχείο της ΕΡΤ.