Εχουν περάσει 22 χρόνια από εκείνη τη συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού, μα τη θυμάμαι σαν τώρα. Οχι μόνο για τη δεξιοτεχνία, αλλά και για το γεμάτο ένταση και οίστρο παιχνίδι μεταξύ των μουσικών. Οικοδεσπότης ήταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ισότιμοι συμπρωταγωνιστές οι Σταύρος Λάντσιας, Γιώτης Κιουρτσόγλου, Μιχάλης Καπηλίδης, Μιλτιάδης Παπαστάμου.
Ερμήνευσε τα τραγούδια που είχε κάνει τότε επιτυχία, όπως το «Ζήνωνος» και το «Πες μου», αλλά και Λοΐζο, Χατζιδάκι, Πανούση, Σαββόπουλο, Περίδη, Λένον και Μακ Κάρτνεϊ σε ευφάνταστες διασκευές στις οποίες δινόταν χώρος για να αναδειχθούν τα ταλέντα των διαλεχτών μουσικών. Χώρος στον αυτοσχεδιασμό, ακόμα και στις παύσεις. Σαν μουσικός εξάλλου λειτουργούσε πάντα, πρωτίστως και ο Αλκίνοος. Από τα νιάτα του μέχρι σήμερα δεν έχει πάψει να εξελίσσει την τέχνη του, εντρυφώντας επί της ουσίας είτε στη λόγια παράδοση με εξειδικευμένες σπουδές, είτε στα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, στο παραδοσιακό κυπριακό τραγούδι, στους αρχαίους μύθους με μια προσωπική του, σύγχρονη μουσική ματιά.
Και βέβαια, την ίδια στιγμή συνεχίζει να προσφέρει τραγούδια που σφραγίζουν τον καιρό μας όπως η «Πατρίδα», το «Πάντα θα ξημερώνει», η «Μικρή βαλίτσα και βαριά», τραγούδια με μουσικότητα αλλά και αμείλικτη οξυδέρκεια όταν καταγράφουν τα γύρω και τα μέσα μας τραύματα.
Eχει ενδιαφέρον ο νέος κύκλος συναυλιών εκείνης της παρέας από την οποία έμεινε ένας εξαιρετικός δίσκος, το «Εκτός τόπου και χρόνου». «Φέτος, παίζουμε ξανά μαζί για να γιορτάσουμε το εδώ και τώρα! (…) Δεν νοσταλγούμε το παρελθόν, ζητούμε το παρόν! Παίζουμε ξανά μαζί γιατί λείψαμε ο ένας στον άλλον, μουσικά και ανθρώπινα», εξηγεί για το νέο αντάμωμα με τους ίδιους μουσικούς συνοδοιπόρους.
Μια ηλεκτρική γιορτή που ξεκίνησε –στις 13/7 θα έρθει στο Faliro Summer Theater– και θα ταξιδέψει μέχρι την Κύπρο. Εχει σημασία η είδηση της νέας συνάντησης. Πολύ περισσότερο για ένα μεγάλο μέρος του κοινού που, όπως ακριβώς και ο Ιωαννίδης, είναι ανήσυχο και επιλεκτικό, δεν επιδεικνύεται και δεν κομπάζει. Ενα κοινό που είναι παρόν επί δεκαετίες στηρίζοντας και άλλους καλλιτέχνες σαν τον Αλκίνοο, και δεν κολακεύεται βλέποντας τραγουδοποιούς σε πρωινές λάιφ στάιλ εκπομπές. Καλλιτέχνες που δεν έχουν –κυρίως γιατί δεν θέλουν να έχουν– τηλεοπτική παρουσία.