Είδε ένα όνειρο. Κολυμπούσε, λέει, στη θάλασσα. Μάλλον, όχι, δεν κολυμπούσε ακριβώς. Ζούσε στη θάλασσα. Hταν κάτι σαν ψάρι. Οχι ακριβώς ψάρι, αλλά και πάλι, ναι, ψάρι. Κήτος.
Τα νερά ήταν σκοτεινά και παγωμένα, αλλά εκείνη αισθανόταν σαν στο σπίτι της. Ισως έφταιγε μια φωτογραφία που είχε πετύχει τυχαία στο Instagram. Η φωτογραφία απεικόνιζε τον καρχαρία της Γροιλανδίας.
Βρήκαν έναν τέτοιο καρχαρία, που έχει ηλικία 400 χρόνων, να κυκλοφορεί στα νερά της Αρκτικής. Υποτίθεται ότι αυτό το ψάρι είναι το πιο αρχαίο σπονδυλωτό πάνω στη Γη.
Την κατέλαβε μια μελαγχολία όταν είδε αυτό το άσχημο κήτος, τόσο γηραλέο το ίδιο, τόσο αρχαίο ως είδος, να κολυμπάει μονάχο του σε αυτά τα αφιλόξενα νερά. Κάπου διάβασε πως αυτό το είδος καρχαρία φτάνει τα 270 χρόνια ζωής τουλάχιστον. Η μύηση στην ενηλικίωση γι’ αυτούς τους καρχαρίες γίνεται αφότου έχουν πατήσει τα 150. Σκέφτηκε ότι το κήτος ήταν εδώ πολύ πριν γεννηθεί η ίδια και θα είναι εδώ αφού θα έχει εκείνη πεθάνει.
Οι ιχθυολόγοι που παρακολούθησαν αυτόν τον 400 χρόνων καρχαρία είπαν ότι είναι θηλυκός. Μια γυναίκα μονάχη της σε τέτοια κρύα νερά, σκέφτηκε. Το σκέφτηκε ακόμα και μέσα στο όνειρό της.
Είπαν ακόμα ότι μπορεί να φτάσει τα 512 χρόνια ζωής. Αυτή η γυναίκα μέσα στα παγωμένα νερά είναι σαν να ζει για πάντα.
Είπαν ότι μπορεί να φτάσει τα 512 χρόνια ζωής. Αυτή η γυναίκα μέσα στα παγωμένα νερά είναι σαν να ζει για πάντα.
Νόμιζε πως δεν υπάρχει το «για πάντα». Oλοι φεύγουν, όλοι χάνονται, κάποιοι ξεχνιούνται, κάποιοι σε στοιχειώνουν κι αφού έχουν φύγει. Ισως αυτό το στοιχειό να είναι «τα πάντα».
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα όμως. Εκτός από αυτή τη γυναίκα-καρχαρία. Πεντακόσια χρόνια ζωής ισοδυναμεί με το «για πάντα»;
Στο όνειρο είδε τα μάτια της. Eχει παράξενα μάτια αυτός ο καρχαρίας. Αλλάζει φακούς συνέχεια, καθώς ωριμάζει. Αυτός είναι ο δείκτης της ηλικίας του όπως οι γραμμές στους κορμούς των αρχαίων δέντρων.
Στο όνειρο ένιωθε μια βαριά λύπη, αν και ένιωθε σαν στο σπίτι της. Iσως επειδή από μικρή στο σπίτι της συχνά ένιωθε λυπημένη. Το σπίτι της δεν την προστάτευε από τη λύπη. Iσως να την ενέτεινε κιόλας.
Hθελε να ξυπνήσει. Είχε μπροστά της τον καρχαρία της Γροιλανδίας να ταξιδεύει κάτω από το ηλεκτρικό μπλε των παγόβουνων της Αρκτικής και ήταν λες και κοιτούσε σε έναν καθρέφτη.
Εβλεπε τον εαυτό της να χάνεται και να εμφανίζεται ξανά μέσα από τις σκιές, τις απαλές αντανακλάσεις των ακτίνων του ηλίου κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Ξύπνησε με ένα αίσθημα πνιγμού. Σαν κάτι που είχε ξεχάσει και να της το θύμισε αυτό το πλάσμα. Σαν να της έλεγε τραγούδια σε μιαν ακατάληπτη γλώσσα.