Οσο κυλούσε η παράσταση της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι» στο σχεδόν κατάμεστο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, ένα πράγμα στριφογύριζε στο μυαλό μου: όταν έχεις στη διάθεσή σου ένα τέτοιο αριστουργηματικό, βαθιά ουμανιστικό κείμενο, πρέπει να… προσπαθήσεις αρκετά για να τα κάνεις θάλασσα. Ευτυχώς ο Θέμης Μουμουλίδης και οι υπόλοιποι συντελεστές της φετινής «Ιφιγένειας» δεν έπεσαν σε τέτοιες παγίδες, προσφέροντας τελικά στο κοινό μια στιβαρή παράσταση, με τα δυνατά και αδύναμα σημεία της, η οποία ωστόσο πέτυχε να βγάλει στη σκηνή το νόημα και το πνεύμα του αρχαίου έργου.
Κι όπως στο κείμενο του Ευριπίδη είναι οι γυναίκες εκείνες που ξεχωρίζουν με τον δυναμισμό, τη γενναιοψυχία και την καθαρή τους σκέψη, έτσι και στην παράσταση του Σαββάτου διακρίθηκαν κυρίως οι πρωταγωνίστριες: αρχικά η εξαιρετική Ιωάννα Παππά, σε άψογη φόρμα, στον πολύ απαιτητικό ρόλο της Κλυταιμνήστρας, αλλά και η Μαρία Πετεβή, η οποία έγινε γνωστή από τον ρόλο της στις τηλεοπτικές «Αγριες μέλισσες», ωστόσο κατάφερε να σταθεί άξια και στο «δύσκολο» αρχαίο θέατρο, υποδυόμενη την Ιφιγένεια. Ηταν μάλιστα εκείνη η απόλυτη πρωταγωνίστρια στη δραματική κορύφωση του έργου, την οποία ο Μουμουλίδης μεταχειρίστηκε με αρκετή τόλμη αλλά (τελικά) και επιτυχία, προκαλώντας το αυθόρμητο χειροκρότημα από το κοίλον του θεάτρου. Πολύ καλή στη συγκεκριμένη σκηνή και η διαχείριση του χορού των νεαρών κοριτσιών, ο οποίος πάντως είχε τα σκαμπανεβάσματά του συνολικά, πατώντας πάνω στην ατμοσφαιρική μουσική του Σταύρου Γασπαράτου.
Στην παράσταση του Σαββάτου διακρίθηκαν κυρίως οι γυναίκες πρωταγωνίστριες.
Πηγαίνοντας και στους άνδρες πρωταγωνιστές, εκεί τα πράγματα είναι μάλλον λιγότερο θετικά, αν και δεν γίνεται να παραβλέψει κανείς την ιδιαίτερη ερμηνεία του Αγαμέμνονα από τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο. Ο έμπειρος ηθοποιός κατασκεύασε έναν αρχιστράτηγο αμφιταλαντευόμενο, κάπου ανάμεσα στην άγρια (αλλά νηφάλια) φιλοδοξία και στα όρια της νευρικής κρίσης. Οι δε ακανόνιστες παύσεις στον λόγο του έφεραν στον νου διάσημους… δικτάτορες της Ιστορίας – και αυτό ίσως δεν είναι μια τυχαία επιλογή.
Αλλωστε, πέρα από τον προφανή αντιπολεμικό του χαρακτήρα, το κείμενο του Ευριπίδη, ειδικά στο πρώτο μέρος του, αποτελεί κανονική σπουδή –αιώνια επίκαιρη– πάνω στη φύση της εξουσίας, στις προκλήσεις και στις στρεβλώσεις της. Ο Μουμουλίδης κατάφερε να αναδείξει και αυτή την πτυχή με τρόπο λιτό (σαν το μάλλον αδιάφορο σκηνικό) και αυτό σίγουρα συγκαταλέγεται στα υπέρ του. Ετσι λοιπόν έκλεισε η φετινή θερινή σεζόν στην Επίδαυρο, εν μέσω θερμού χειροκροτήματος από χιλιάδες θεατές που γέμισαν το θέατρο και στην πλειονότητά τους έφυγαν ευχαριστημένοι.