Ο Αμερικανός Χίμπερ Ντάουστ Κέρτις έκανε ένα παράξενο, εσωτερικό ταξίδι. Στα τέλη του 19ου αιώνα σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν λατινικά, αρχαία ελληνικά, εβραϊκά, σανσκριτικά και ασσυριακά. Το 1894 δίδασκε λατινικά και ελληνικά στο Κολέγιο της Νάπα, βόρεια του Σαν Φρανσίσκο όταν ανακάλυψε σε αίθουσα του κολεγίου ένα μικρό τηλεσκόπιο και άρχισε να «παίζει» μαζί του.
Το κολέγιο συγχωνεύθηκε με το Πανεπιστήμιο του Ειρηνικού, η έδρα του οποίου βρισκόταν στο Σαν Χοσέ, κοντά στο Αστεροσκοπείο Λικ. Ο Κέρτις ύψωσε το βλέμμα του και είδε το μεγάλο τηλεσκόπιο του Λικ.
Μια αλλαγή άρχισε να συντελείται μέσα του. Αντί να σκύβει πάνω από τις αρχαίες λέξεις, ύψωνε τη ματιά του προς τα αρχαία άστρα, επιδεικνύοντας μάλιστα αξιοζήλευτο ταλέντο στην παρατήρηση, τόσο που το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια του προσέφερε υποτροφία για να εκπονήσει τη διδακτορική του διατριβή πάνω στην ουράνια μηχανική.
«Οσο δέος και να προκαλούν οι έννοιες της αστρο- νομίας, αυτή η νέα ιδέα τις ξεπερνά όλες, κλονίζει τη φαντασία».
Το 1900 προσφέρθηκε να βοηθήσει τους αστρονόμους Λικ Ουίλιαμ Κάμπελ και Τσαρλς Πέριν στην παρατήρηση μιας έκλειψης ηλίου. Το ταλέντο του έλαμψε και αφού πήρε το πτυχίο του από τη Βιρτζίνα προσλήφθηκε ως υποδιευθυντής στο αστεροσκοπείο Λικ. Από εκεί, ο Κέρτις παρατήρησε το 1910 το πέρασμα του κομήτη του Χάλεϊ αλλά και την… καταστροφή του Σαν Φρανσίσκο από τον τρομακτικό σεισμό του 1906.
Πάνω απ’ όλα, ο Κέρτις είχε βάλει στόχο τα μυστηριώδη νεφελώματα, όπως νόμιζαν τότε οι αστρονόμοι ότι ήταν οι άλλοι γαλαξίες (ακόμα πίστευαν ότι ο γαλαξίας μας ήταν ο μοναδικός σε όλο το σύμπαν), πεπεισμένος ότι δεν επρόκειτο για απλά νεφελώματα που βρίσκονταν εντός του δικού μας γαλαξιακού ιστού. Ανατρέχοντας στις γνώσεις του πάνω στις αρχαίες γλώσσες, έγραφε ότι ένα από αυτά τα νεφελώματα έμοιαζε να έχει το σχήμα του ελληνικού γράμματος Φ, όπως αναφέρει η εξαιρετική Μάρσα Μπαρτούσακ στο βιβλίο-θησαυρός «Η μέρα που ανακαλύψαμε το σύμπαν» (μτφρ.: Θεμιστοκλής Χαλικιάς, εκδ. Ροπή).
Οταν αργότερα ο Κέρτις παρατηρήσει δύο υπερκαινοφανείς αστέρες (άστρα που πεθαίνουν με κολοσσιαία έκρηξη) θα αντιληφθεί πως απέχουν εκατομμύρια φωτός από τον γαλαξία μας. Το 1919, σε διάλεξή του, θα αναφέρει την ωραία αποστροφή του μουσικού-αστρονόμου Ουίλιαμ Χέρσελ περί «συμπαντικών νήσων». «Οσο δέος και να προκαλούν οι έννοιες της αστρονομίας, αυτή η νέα ιδέα τις ξεπερνά όλες, πραγματικά κλονίζει τη φαντασία», θα δηλώσει.
Θα χρειαστεί να έρθει ο Εντουιν Χαμπλ για να τεκμηριώσει την απεραντοσύνη του σύμπαντος. Ηδη όμως ο κλασικός φιλόλογος Κέρτις, από το ελληνικό γράμμα Φ έως τον γαλαξία της Ανδρομέδας, είχε ταξιδέψει όσο κανείς άλλος.