06.00
Ξυπνώ με την αμείλικτη ανάγκη να νικήσω την πρωινή ραθυμία και ο μόνος αξιόπιστος σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια είναι η μουσική. Ενας βιαστικός καφές, ένα εξίσου βιαστικό τσιγάρο (αν και από εκείνα τα λίγα που πραγματικά απολαμβάνει κανείς) και βρίσκομαι στο ηλεκτρονικό μου πιάνο εστιάζοντας στην εκμάθηση νέων έργων που περιμένουν εναγωνίως τη δημόσια παρουσίασή τους. Αυτή την εποχή στο αναλόγιο εναλλάσσονται το Κουιντέτο του Κόρνγκολντ και τα «Εξωτικά πουλιά» του Μεσιάν. Μετά τόσα χρόνια, η καθαρά πρακτική διάσταση της δουλειάς μου ως πιανίστα συνεχίζει να με εκπλήσσει για το πόσο αποτελεσματικά καθαρίζει τις σκέψεις και ακονίζει τις αισθήσεις.
09.00
Οι πρώτες ήττες της μέρας είναι και οι μόνες που δέχομαι με χαρά, αν όχι και με περηφάνια. Ο γιος μου με συντρίβει στο πινγκ πονγκ και επιδεικνύει την επίλυση του κύβου του Ρούμπικ σε δευτερόλεπτα, ενώ εγώ στέκομαι ανήμπορος να θυμηθώ πάνω από έναν αλγόριθμο. Είναι ώρα να αναζητήσω τις δικές μου μικρές, καθημερινές νίκες σε άλλους στίβους. Η απαράλλαχτη πρωινή διαδρομή από το σπίτι προς το Μέγαρο Μουσικής αποδεικνύεται ο κατεξοχήν χώρος στρατηγικής σκέψης και οργάνωσης της μέρας. Περπατώ αθέατος και ασήμαντος –αλλά και πρόσκαιρα άτρωτος– μέσα στο βιαστικό πλήθος και αυτό έχει κάτι το λυτρωτικό.
10.00
Προσγείωση στην πολύπλευρη, μα γνώριμη πια, πραγματικότητα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Κάποια στιγμή στην οθόνη του υπολογιστή μου θα βρεθούν ταυτόχρονα ανοιχτά ένα ημιτελές κείμενο που αναλύει τη συμφωνία της επόμενης συναυλίας, τα βιογραφικά σολίστα και μαέστρου, ένα μέιλ υψηλών διπλωματικών προδιαγραφών προς έναν Αγγλο μάνατζερ, το πλάνο δοκιμών της ορχήστρας, κάμποσα βίντεο στο YouTube, ίσως και κάποια ορχηστρική παρτιτούρα. Την ίδια στιγμή πρέπει να συζητήσουμε με τον διευθυντή το ποιος θα αντικαταστήσει τον μαέστρο που ακύρωσε, με την Αντζελα το δελτίο Τύπου, με την Αλίκη το πρόγραμμα για τις συναυλίες στην επαρχία. Πώς γίνεται αυτή η σισύφεια αίσθηση, ότι το χάος δεν νικιέται ό,τι κι αν κάνεις, να έχει γίνει τόσο γλυκιά και υπαρξιακά απαραίτητη;
16.00
Ενα γρήγορο γεύμα στην πλατεία Μαβίλη μετατρέπεται σε ευκαιρία να κουτσομπολέψω τους πάντες και τα πάντα με τον Μανώλη (με το ίδιο ακριβώς κέφι που το κάναμε και πριν από είκοσι χρόνια), να ρίξω μια κλεφτή ματιά στην εικονική πραγματικότητα των σόσιαλ μίντια αλλά και να ενημερωθώ ενδελεχώς για την τελευταία νίκη του Ράφαελ Ναδάλ ή τα καπρίτσια του Ρόνι Ο’ Σάλιβαν στο τρέχον τουρνουά snooker.
«Οι πρώτες ήττες της μέρας είναι και οι μόνες που δέχομαι με χαρά. Ο γιος μου με συντρίβει στο πινγκ πονγκ και επιδεικνύει την επίλυση του κύβου του Ρούμπικ σε δευτερόλεπτα».
17.00
Βαδίζω ηδονοθηρικά προς το πιάνο της άδειας αίθουσας δοκιμών έχοντας συνειδητά παροπλίσει κάθε εξωτερική ή εσωτερική παρεμβολή. Επιστρέφω στο λατρεμένο μου Πρώτο Κοντσέρτο του Μπραμς μετά δεκαπέντε χρόνια και σε κάθε του φράση διαπιστώνω πόσο έχουμε αλλάξει – και εκείνο και εγώ. Οι αφηγήσεις του έχουν γίνει πιο νηφάλιες αλλά περιέργως πιο επώδυνες, εγώ πάλι πιο ευαίσθητος (ή μήπως ανασφαλής;) και πιο ανοιχτός να τις ακούσω με την προσμονή της πρώτης αποκάλυψης. Οι μοναχικές ώρες με τα πλήκτρα του πιάνου, μια σχέση άρρητα ερωτική που δεν υπόκειται σε εξάντληση, συνήθεια, προδοσία ή απομάγευση.
21.30
Βραδινή συνάντηση με τον Παναγιώτη στο κλασικό λημέρι μας, τα Antart Studios, εκεί που κάποτε στεγαζόταν η Φίνος Φιλμ. Μιλώ στο μικρόφωνο για τη μουσική που αγαπώ, ηχογραφώ στο υπάκουο Steinway του μεγάλου στούντιο, παραδίνομαι στον μαγικό ήχο των εκπληκτικών ηχείων, χαζεύω τη δεξιοτεχνία του Παναγιώτη με τις αναρίθμητες παραμέτρους της κονσόλας και δοκιμάζω το αυτί μου στις λεπτές αποχρώσεις της μείξης, τσιμπολογώντας σουβλάκια από τον Ελβις και πίνοντας κρύα μπίρα. Και κάπου εν μέσω όλων αυτών, οι εξομολογήσεις, οι κριτικές, το γέλιο και τα μεγαλεπήβολα σχέδια βρίσκουν τον τρόπο να παρεισφρήσουν αναζωογονητικά.
00.00
«Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’ τη δούλεψή της». Ετσι, σαν από ένα παράλογο καθήκον να δικαιώσω τον καβαφικό στίχο, εκμεταλλεύομαι τη σιγή της νύχτας για να ακούσω μουσική. Ο Αγγελος συχνά φροντίζει να με τροφοδοτεί με ιδέες πρωτόγνωρων ακροάσεων και πειθήνια τις ακολουθώ, γνωρίζοντας καλά ότι σπανίως θα διαφωνήσω με τις επιλογές του. Εκτός, βέβαια, αν τα κουρασμένα αυτιά και μια ακόμη πιο κουρασμένη ψυχή επιτάσσουν να αδειάσω τους φόβους, τις αμφιβολίες και τις ελπίδες μου παρακολουθώντας ένα ακόμη κομμάτι της δράσης του δαιμόνιου εγκληματία Ρέιμοντ Ρέντιγκτον.
- Στις 29 Αυγούστου ο Τίτος Γουβέλης (πιάνο) και ο Αγγελος Λιακάκης (τσέλο) ερμηνεύουν το Κουιντέτο με πιάνο του Εριχ Κόρνγκολντ –έργο που παρουσιάζεται σπάνια– στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου Χανίων.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr