Ενα από τα ωραιότερα σχόλια που γράφτηκαν στον Τύπο για τη Νατάλια Οσίποβα, την πρώτη χορεύτρια του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας, είναι ότι δεν υποδύεται απλώς τους ρόλους, τους καταβροχθίζει από μέσα.
Εκείνη που οι κριτικοί ονομάζουν «δύναμη της φύσης» για την ανεξάντλητη ζωντάνια της επάνω στη σκηνή, βρίσκεται για αυτή τη συνέντευξη στην άλλη άκρη της διαδικτυακής σύνδεσης, φορώντας ένα μαύρο κορμάκι του χορού, λύνοντας και δένοντας ασταμάτητα τα μακριά μαύρα μαλλιά της. Πολύ λεπτοκαμωμένη, λίγο νευρική, αρχίζει να μιλάει διστακτικά αγγλικά με έντονη ρωσική προφορά, αλλά στην πορεία ενθουσιάζεται και τη συνεπαίρνει ο λόγος. Δίπλα της, διακριτικά, για μια βοήθεια με τις λέξεις, ο παρτενέρ στον χορό και σύντροφός της, Τζέισον Κιτελμπέργκερ.
Η συνομιλία μας έχει κανονιστεί με αφορμή την παράσταση «Carmen reimagined», που σύντομα θα δούμε στην Αθήνα. Σε αυτή τη σύγχρονη προσαρμογή του κλασικού μυθιστορήματος του Προσπέρ Μεριμέ που έγινε η ομώνυμη διάσημη όπερα του Μπιζέ, το κλασικό μπαλέτο μπαίνει μέσα στην πραγματική ζωή. Η Κάρμεν που δημιούργησε η Ολλανδή χορογράφος Ντίντι Βέλμαν στο «Carmen reimagined» στα μέτρα, στις εξαιρετικές χορευτικές και ερμηνευτικές ικανότητες της Οσίποβα, είναι ένα σύγχρονο δράμα δωματίου με έντονη σωματικότητα, θεατρικότητα και μια ιδιόμορφη αίσθηση του χιούμορ.
«Είμαι κλασική χορεύτρια, αλλά αγαπώ διαφορετικά είδη χορού – το κλασικό μπαλέτο, το σύγχρονο, τη ραπ, το χιπ-χοπ. Για μένα όλα αυτά είναι άλλες εκφράσεις της ίδιας γλώσσας. Αλλωστε, η παράστασή μας είναι ακριβώς αυτό, ένας συνδυασμός ειδών όπως θέατρο, σύγχρονος χορός, κλασικό μπαλέτο, μια σύνθεση που έχει τον χορό στο επίκεντρο», λέει. Και συμπληρώνει: «Για μένα είναι πρόκληση να ανταποκριθώ σε αυτόν τον τόσο δύσκολο συνδυασμό. Προφανώς, παίρνω ένα μικρό ρίσκο, αλλά πιστεύω ότι η παράσταση είναι εντυπωσιακή και μπορεί να αγγίξει το σύγχρονο κοινό». Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην τη ρωτήσω αν θεωρεί το μπαλέτο παρωχημένο. «Κάθε άλλο», απαντάει. «Παραδέχομαι ότι μερικές φορές το μπαλέτο, σε σύγκριση με τη σύγχρονη ζωή, φαίνεται λίγο σαν να βγήκε από μουσείο. Αλλά είμαι βέβαιη πως όταν ο κλασικός χορός παρουσιάζεται από σημαντικά σχήματα, σαν το Βασιλικό Μπαλέτο της Αγγλίας ή το Μπολσόι ή το Μαριίνσκι, με πολύ καλούς χορευτές που δίνουν την ψυχή τους, τότε είναι μοναδικό». Ωστόσο, η δική της Κάρμεν δεν χορεύει μπαλέτο. «Με ενδιαφέρει πολύ η δραματοποίηση στον χορό», εξηγεί. «Θέλω να παίζω ρόλους με βάθος και ένταση, όπως είναι η Ζιζέλ ή η Ιουλιέτα, αλλά δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στο μπαλέτο. Στην παράστασή μας, η κλασική Κάρμεν γίνεται ακόμη πιο σύνθετος ρόλος. Στο έργο υποδύομαι μια ηθοποιό που υποδύεται την Κάρμεν. Συνεπώς, παίζω δύο ρόλους συναισθηματικά αντίθετους: Από τη μια είναι η διάσημη ηθοποιός που περνάει μια προσωπική κρίση και της λείπει η πραγματική αγάπη. Από την άλλη είναι η ηρωίδα του Μεριμέ, μια δυνατή, ανεξάρτητη γυναίκα. Οι δύο όψεις του ίδιου προσώπου βγαίνουν στην επιφάνεια και συγκρούονται μεταξύ τους».
Η παράστασή μας είναι ένας συνδυασμός ειδών, όπως θέατρο, σύγχρονος χορός, κλασικό μπαλέτο.
Τι θα έλεγαν, άραγε, οι δασκάλες της στην Ακαδημία Χορού της Μόσχας, όπου η Οσίποβα διέπρεψε, για αυτούς τους νεωτερισμούς; «Κάποιες από τις δασκάλες μου σίγουρα θα διαφωνούσαν», απαντάει γελώντας. «Η Ιρίνα Κολπακόβα –μύθος στα μπαλέτα Μαριίνσκι– και η δασκάλα μου στα Μπολσόι, Μαρίνα Καντράτιβα, που έχουν δει το έργο, αντέδρασαν αντίθετα. Είπαν: “Χριστέ μου, τι χορεύεις; Είναι τόσο άσχημο!”, γιατί πρόκειται για ένα τελείως διαφορετικό στυλ από αυτό που εκείνες έχουν χορέψει. Και άλλες φορές, “μα τι υπέροχο είναι αυτό που κάνεις στη σκηνή! Είναι εκπληκτικό, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο!”, παρασυρμένες από την υποκριτική και τη συναισθηματική ένταση». Την τρόμαξε η αντίδρασή τους; «Καταλαβαίνω πως αν μείνεις αμέτοχος μπροστά σε όσα συμβαίνουν στη σκηνή, αν δεν σε παρασύρει το πάθος των ερμηνειών και απλώς ασχοληθείς με τον τρόπο που αποδίδεται το κλασικό μπαλέτο, μπορεί να θεωρήσεις το θέαμα παράξενο», λέει. «Για την παλιά γενιά, αυτού του είδους οι πειραματισμοί δεν είναι πάντοτε ευπρόσδεκτοι. Τώρα όμως ζούμε σε διαφορετικούς καιρούς και πρέπει να εξελιχθούμε».
Η ίδια, πάντως, αισθάνεται πάντοτε υπέροχα χορεύοντας τη διασκευασμένη Κάρμεν που θα δούμε στο Ηρώδειο, διαβεβαιώνοντάς μας ότι μαζί με τους πέντε χορευτές που βρίσκονται στη σκηνή μαζί της, δημιουργούν μια παράσταση με μεγάλη ένταση. «Μερικές φορές πάνω στη σκηνή νιώθω ότι μετατρέπομαι σε κάτι άγριο», σημειώνει η Οσίποβα. Κάτι ανεξήγητο, πηγαίο και πανίσχυρο με παρασύρει. Αλλωστε, πιστεύω ότι χωρίς την ενέργεια, το ταλέντο και την προσωπικότητα κάθε χορευτή, ο χορός είναι απλώς γυμναστική».
Ζώντας πλέον σχεδόν δέκα χρόνια εκτός Ρωσίας, αισθάνεται πολίτης του διεθνούς κόσμου του χορού. Ποια είναι όμως η γνώμη της για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία; «Για μένα δεν τίθεται θέμα, είναι απλώς φρικτό. Ομως, όταν είμαι στη σκηνή, θέλω να με βλέπετε σαν χορεύτρια, να μη σκέφτεστε “είναι Ρωσίδα”. Ο χορός μου είναι σαν να σας μιλάω».
«Carmen reimagined», 8 Σεπτεμβρίου, Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr